Ξέρεις τί χρειάζεται για να νικήσεις το χρόνο; Μονάχα μία εικόνα, μία μυρωδιά, το άκουσμα ενός αγαπημένου τραγουδιού. Στιγμιότυπα ζωής, τόσο δυνατά, ικανά να ενώσουν το παρελθόν με το παρόν, να σου επιτρέψουν, έστω και για μία μονάχα στιγμή, να μπορείς να αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι, να ερωτεύεσαι, να είσαι όπως και τότε.
Σάββατο βράδυ, στον εξαιρετικά φιλόξενο χώρο του WE, νιώσαμε για λίγο αθάνατοι. Είχαμε δώσει εκεί ραντεβού με τους έφηβους εαυτούς μας και επί 2,5 ώρες, υπό τους ήχους των τραγουδιών του υπέροχου Παύλου Παυλίδη, ήπιαμε μαζί τους, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, τραγουδήσαμε μέχρι να κλείσουν οι φωνές μας. Νιώσαμε την ορμή, την παντοδυναμία, την αυθάδεια εκείνης της εποχής, τότε που δε φοβόμαστε τίποτα και τα θέλαμε όλα, τότε που ζούσαμε ελεύθεροι και κάθε μέρα έμοιαζε με επανάσταση.
Ο Παύλος Παυλίδης έμοιαζε να έχει πάρει λίγη από τη μαγεία του Μπρανκαλεόνε. Γεμάτος ενέργεια, σίγουρος μα και ενθουσιώδης, κατάφερε να μας χαρίσει απλόχερα ό,τι του ζητήσαμε. Ήχος, εικόνα και συναίσθημα, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Ο Παύλος μοιράστηκε για πρώτη φορά ζωντανά μαζί μας τις καινούργιες του δημιουργίες, οι οποίες εναλλάσσονταν αρμονικά με τραγούδια – σταθμούς από όλη την καριέρα του. Στο νέο του άλμπουμ με τίτλο «Μπρανκαλεόνε» έχει καταφέρει με ένα μαγικό τρόπο να συνδυάσει την οικειότητα και τη ζεστασιά μίας ανάμνησης με την έκπληξη και τον ενθουσιασμό κάτι παντελώς νέου και φρέσκου. Και έτσι, παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες ημέρες, τα «Ατλαντίς», «Φωτιά στο Λιμάνι», «Ο Κηπουρός» και «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι» έδιναν επάξια τη σκυτάλη στα «Δεν ξέρω», «Γκωγκέν», «Μπρανκαλεόνε», «Σόσιαλ», «Παράδεισος», «Ερχόμαστε από τον ορίζοντα». Γιατί, η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί. Μαζί του στη σκηνή οι τέσσερις ταλαντούχοι μουσικοί Αλέκος Γεωργουλόπουλος, Αλέξης Σταυρόπουλος, Θανάσης Τζίνγκοβιτς και Aki Rei που πραγματικά απογείωσαν τα κομμάτια.
Το «Μπρανκαλεόνε» είναι, δίχως αμφιβολία, ο πιο κινηματογραφικός δίσκος του Παύλου Παυλίδη και το ίδιο συνέβη και με τη χθεσινή παράσταση. Κάθε τραγούδι συνοδευόταν μοναδικά από visuals προσφέροντας μία ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία. Κάθε τραγούδι και ένα ταξίδι στον υπέροχο κόσμο του Παύλου και του Βασίλη Κεχαγιά, ο οποίος κατάφερε να δώσει χρώμα και κίνηση σε κάθε νότα και στίχο δίχως να παραγνωρίζει στιγμή το συναίσθημα. Τίποτα από όσα είδαμε, δεν θα ήταν το ίδιο, δίχως τη συνεισφορά της Μαρίζας Καψαμπέλλη, καθώς και της Έμιλυ Λουϊζου η οποία μας χάρισε και το απαράμιλλης αισθητικής βίντεοκλιπ του τραγουδιού «Μπρανκαλεόνε».
Για εμένα, την κοπέλα δίπλα μου που τραγουδούσε ασταμάτητα με τα μάτια κλειστά, το παιδί που χόρευε εκστατικά και το άλλο που σήκωσε τη φίλη του στους ώμους του για να βλέπει καλύτερα, τον κύριο που μου περιέγραφε πως είχε περάσει στο πρώτο live των «Ξύλινων» στα 18 του, για τον Μπιλ που έχει πάει σε πάνω από 40 live του, την κοπέλα που ζητούσε ασταμάτητα το «Ξεσσαλονίκη», για όλους εμάς που μοιραστήκαμε αυτή τη βραδιά, ο Παύλος δεν είναι απλώς νοσταλγία. Είναι η μουσική και οι στίχοι πίσω από γιορτές, μεθύσια, πάρτυ, χαμένους έρωτες, ματαιώσεις, προβληματισμούς. Είναι η παρηγοριά στην κίνηση της πόλης, το χαμόγελο σε μία άθλια μέρα, ένας ώμος για να ακουμπήσεις όταν βιώνεις τη συντριβή, η ποίηση που μεταμορφώνει τα τσιμέντα σε απέραντα δάση. Χθες, σήμερα και αύριο. Ένα αδιάκοπο ταξίδι, ένα τρένο που πάει κι ακόμη πηγαίνει.
Παύλο, σε ευχαριστούμε!
