“Είναι ωραίο να χορταίνεις αποδοχή. Πώς είναι ένας άντρας που λέει “πω πω, γύρισε και με κοίταξε αυτό το κορίτσι”. “Γύρισαν και με κοίταξαν δύο κορίτσια”, “γύρισε και με κοίταξε αυτό το μοντέλο”, “κοιμήθηκα με αυτό το μοντέλο”, “παντρεύτηκα και έκανα παιδιά με αυτό το μοντέλο”, “αισθάνομαι κι ολοκληρωμένος κάνοντας μια παρτούζα στη ζωή μου, τώρα δεν θέλω άλλο την επιβεβαίωση”. Εγώ έχω ανάγκη από επιβεβαίωση, ακόμη, καλλιτεχνικά. Ακόμη δεν την έχω χορτάσει τόσο.” Ο Γιώργος Χρανιώτης στο rejected…

rejected: Ποια είναι η τελευταία σκέψη που σε έβαλε “Η ώρα του διαβόλου”;

Γ.Χ.: Ο διάβολος με κάνει να προσεύχομαι. Τις τελευταίες μέρες καθημερινά προσεύχομαι. Επειδή δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω, όπως και ο Πεσσόα, τον διάβολο από το Θεό, λέω επί σκηνής πράγματα και με ακούω έτσι, ώστε να μην θέλω να είμαι κουρασμένος και ανήμπορος να ασχοληθώ με την ανθρωπότητα. Είμαι τόσο ανήσυχος που θέλω να ασχολούμαι με τον άνθρωπο. Με έχει τρομάξει ο ήρωάς μου. “Δεν είμαστε τίποτα άλλο, από ένα κομματάκι της απρόσιτης αλήθειας”. Αν θέλω να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου, είμαι απαισιόδοξος για τον κόσμο που ζούμε. Τουλάχιστον, αυτές τις μέρες που βρίσκομαι Θεσσαλονίκη, είμαι λιγότερο. Βλέπεις, η Θεσσαλονίκη είναι μια ηδονιστική πόλη γεμάτη χαμόγελα, χορούς, ποτά, νύχτα έντονη, φαγητά… απολαύσεις! Η Αθήνα πλέον είναι θλιβερή. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια, ολοένα και περισσότεροι δεν κοιτάνε ψηλά. Προσεύχομαι να μην παραιτηθώ από την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου.

rejected: Όσοι βλέπουν τους άλλους να ψάχνουν στα σκουπίδια, αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να βρεθούν εκείνοι στην ίδια θέση;

Γ.Χ.: Ο σύγχρονος άνθρωπος επενδύει στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Ίσως να χρειαστεί να σπαταλήσει όλη του τη ζωή, για να καταλάβει ότι τέλειωσε μια πορεία κάνοντας μια δουλειά που δεν αγαπούσε, κυνηγώντας όχι το τώρα, αλλά το αύριο. Χωρίς να ζει την στιγμή, επενδύοντας σε κάτι άγνωστο και μελλοντικό. Ο σύγχρονος άνθρωπος σαν να ξέχασε πώς είναι “να είσαι ερωτευμένος”. Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να μπει σε μια “φυλακή”, ένα σπίτι με ασφάλεια και ευτυχία.

rejected: Τα δικά σου “διαόλια”, μέσα σου;

Γ.Χ.: Φοβάμαι να μην μείνω μόνος μου. Φοβάμαι να μην απογοητεύω όλους όσους εκτιμώ κι αγαπάω. Μεγαλώνοντας συμβιβάζομαι στην ιδέα ότι θα χάσω ανθρώπους που αγαπάω. Η μεγαλύτερη μου φοβία είναι να μην γίνω αναίσθητος. Συχνά, βλέπω παρούσες στιγμές δυστυχίας των άλλων και η δική μου δουλειά είναι να βελτιώνομαι σαν ηθοποιός παρατηρώντας ασυνείδητα τον κόσμο. Χθες, είδα μια υπέροχη γιαγιά 70 χρονών να χορεύει μέσα στο Eightball. Παρατηρώ την ανέχεια των ανθρώπων. Δεν έχουν να φάνε. Νέα παιδιά 20 χρονών, που δεν έχουν μάτια με σπινθήρες όπως είχαμε εμείς. Εμείς γουστάραμε το άγνωστο της ζωής και οι σημερινοί δεκαοχτάρηδες έχουν το στόμα ανοιχτό απορώντας για τη ζωή που έρχεται. Και είναι δικαιολογημένο! Ζούμε σε μια χώρα που δεν σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά τα όνειρα. “Πεθαίνουμε, ίσως γιατί δεν ονειρευόμαστε αρκετά”…

rejected: Τα πιο μεγάλα σου ταξίδια, τα κάνεις με το ποδήλατο;

Γ.Χ.: Όχι. Επειδή είμαι ονειροπόλος και το χαίρομαι αυτό, έχω την ικανότητα να κλείνω τα μάτια μου και να ταξιδεύω. Είμαι αρκετά ράθυμος, έτσι ώστε να επενδύω στην τεμπελιά, να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι ακατάσχετα. Τα μεγαλύτερα ταξίδια δεν τα κάνω με το μυαλό μου, αλλά σίγουρα τα κάνω με τα μάτια μου, όταν τα κλείνω. “Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει”, ως στίχος, από την άλλη, εμένα δεν μου φτάνει. Δεν μου αρκεί η καρδιά να ταξιδεύει-θέλω και το σώμα. Στην φάση δε, που βρίσκομαι αναζητώ πια την εστία. Όχι ένα road trip που κάποιος θα μου πρότεινε.

rejected: Καθαροί άνθρωποι υπάρχουν στις μέρες μας;

Γ.Χ.: Ευτυχώς υπάρχουν καθαροί άνθρωποι. Μου είναι παρήγορο να μιλάμε οι δυο μας- ο ένας πάντα αυτό δεν λέει στον άλλον; Το χειρότερο είναι να χάσουμε την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Εκεί θα πέσει και το τελευταίο οχυρό. Αυτή η περίοδος προσφέρεται για υστερόβουλα βλέμματα, για ανθρώπους που σκέφτονται με μη αλτρουιστικό τρόπο. Προσφέρεται αυτή η περίοδος να είσαι εγωπαθής κι όχι αλτρουιστής. Ευτυχώς, ακόμη και στα social media, υπάρχει κινητοποίηση, όταν για παράδειγμα, ένα κοριτσάκι χρειάζεται αίμα.

rejected: Και κάτι εικοσάρηδες, ακόμη και τριαντάρηδες που σκρολάρουν το κινητό συνέχεια;

Γ.Χ.: Ενέδωσα κι εγώ και πήρα ένα γαμημένο smartphone. Δεν έβαλα τα social media μέσα, ευτυχώς, γιατί δεν μπορείς να είσαι στο τώρα. Με το κινητό δεν ζεις το επί τόπου. Όσο περισσότερο χρησιμοποιούμε το κινητό για να μπούμε στο facebook, στο Instagram, ενώ ταυτόχρονα συνομιλούμε με το διπλανό μας και ψάχνουμε να βρούμε πού θα φάμε σούσι, ξαφνικά τόσο εκπαιδευόμαστε σε τρία “τώρα” ταυτόχρονα-ε, δεν γίνεται! Είναι έλλειψη σεβασμού, για τη ζωή την ίδια! Ποίηση στη ζωή, είναι να πάρεις τρία βιβλία, να πας σε μια σκηνή δίπλα στη θάλασσα και να κάτσεις όσο θες. Δώσε επένδυση στην μοναξιά σου. Έμαθα το flightmode και “χραπ” όλα τελειώνουν πατώντας το, για να ζήσω τη στιγμή. Αγαπώ και με αγαπάνε άνθρωποι και το βίτσιο μου που ξέρουν όλοι είναι το “αφήστε με, τώρα, μην με ενοχλείτε”. Μόνος, με ταινίες, με βιβλία, μην με ενοχλείτε. Αφήστε με δύο ώρες ή δέκα μέρες μόνο μου.