
κείμενο | χριστίνα μαξούρη */* φωτογραφίες | μαρίλη ζάρκου + social wave athens (κεντρική) */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
η Αποστολή της καρδιάς
Η πρώτη φορά που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, ήταν περίπου πριν 20 χρόνια, όταν ήρθαμε με κάποιους συμμαθητές μου από τη δραματική σχολή, για να δούμε στο Μακεδονικών Σπουδών, τον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ, από το Εθνικό Θέατρο της Μόσχας. Ύστερα, πάλι για παράσταση, στο ιστορικό πλέον και πολύ αγαπημένο, Θέατρο Αμαλία. Ταξιδεύαμε πάντα με το ΚΤΕΛ. Μια διαδρομή της οποίας, τώρα οι ώρες μου φαίνονται αιώνας, αλλά τότε κυλούσαν σαν νερό. Βιαζόμασταν, φαίνεται, να φτάσουμε στον προορισμό μας. Και σίγουρα, βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε…
Related posts:
Λόγοι Θεάτρου Καλοκαιριού
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
O Σωτήρης Ρουμελιώτης αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Ο Κωστής Ραμπαβίλας αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Τσαχουρίδη
Τραγούδια με DNA...
Τραγούδια με DNA...
Οι σημειώσεις του Σταμάτη Κραουνάκη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Ιωάννα Δεμερτζίδου
το καλό κορίτσι του Σε Τσουάν
το καλό κορίτσι του Σε Τσουάν