Chapter one_

Πώς βρέθηκα εγώ εδώ;

Αυτήν την ιστορία την ξέρουν όλοι μου οι φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι για το πως έμεινα εκτός από την διαδικασία διορισμού των αναπληρωτών για τρία χρόνια.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν 2020 θυμάμαι, για να ‘χουν οι τότε κυβερνώντες , να λένε πόσο καλά τα πήγαν και διόρισαν ΤΟΣΟ κόσμο, αυτό που δεν σου είπαν ήταν ότι αφήσανε ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ κόσμο εκτός από την αίθουσα αναμονής (aka πίνακες κατάταξης), γιατί ως δια μαγείας οι τράπεζες δεν έλαβαν τα 3 ευρώ του παραβόλου που έπρεπε να πληρώσουμε για να αιτηθούμε μια θέση στο δημόσιο. Έχεις ξανακούσει τράπεζες να μην παίρνουν χρήματα; Ε, αυτές πρέπει να ήταν οι πρώτες και οι τελευταίες. Μη με ρωτήσεις τι κάναμε γι’ αυτό και γιατί δεν ακούστηκε πουθενά, ψάξε «απορριφθέντες αναπληρωτές 2020», σκέψου το και λίγο και θα καταλάβεις.

Ο καιρός πέρασε, εγώ λίγο από εδώ λίγο από εκεί την βρήκα την άκρη μου και να που φέτος που ξανακάναμε τα χαρτιά μας η ζωή με έφερε στην ΑΘΗΝΑ.  Ήρθε το μήνυμα, έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, μάζεψα λίγες βαλιτσούλες, σκούπισα τις μυξούλες μου, πήρα το σκύλο μου, το αμάξι μου, πήρα τηλέφωνο και τη φίλη μου τη Χριστίνα και της είπα «έρχομαι». Από εκεί και έπειτα δεν θα σου αρχίσω για το πόσα λεφτά έφυγαν, για την αναζήτηση σπιτιού, για το σχολείο, για τη μιζέρια. Μπες λίγο στη θέση μου και φαντάσου τα (αν θες).

Είμαι εδώ για να εγκαινιάσω μια στήλη που θα σου λέω πως περνάω τις μέρες που έχω κέφια. Θα εξερευνήσουμε παρέα ό,τι προλάβουμε, γιατί από τον Ιούνιο πετάμε γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη! Θα πάμε εδώ, θα πάμε αλλού! Όλα θα τα κάνουμε! Θα ζήσουμε παρέα και θα ανακαλύψουμε αυτά που δεν ξέραμε και όσα δεν φανταζόμασταν. Μη με ρωτήσεις γιατί το κάνω. Να, πιάσε το χέρι μου, φύγαμε και θα τα λέμε παρέα. Γιατί αν δεν μοιράζεσαι, τί ζωή είναι;! …