“Κι όμως ζω καλά. Αφού έχω τα τριαντάφυλλά μου. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κάθε μέρα πενήντα κόκκινα τριαντάφυλλα στο σπίτι τους; Ελάχιστοι. Αλήθεια. Ελάχιστοι έχουν πενήντα τριαντάφυλλα στο σπίτι τους”.

Στο θέατρο Τ, παρουσιάζεται η “Βρωμιά” του Ρόμπερτ Σνάιντερ, σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου. Ένας μονόλογος για έναν Άραβα που ζει χωρίς χαρτιά στην Ευρώπη, είναι 30 χρονών και είναι ξένος. Ξένος παντού κι από όλους. Από αυτούς τους ξένους που τους χαμογελάμε ψευτοεπιδεικτικά, κι όταν γυρνάμε τη πλάτη τους ειρωνευόμαστε.

Ξένος. Όπως διαφορετικός. Ξένος, όπως ο πρώτος που μας φταίει σε ότι κι αν συμβεί. Τον λες και εξιλαστήριο θύμα, εύκολη λύση, εξ ορισμού αδικημένο. Σε ένα κόσμο απάνθρωπο, που ήρθες άνθρωπε να ζήσεις; “Αυτή η καταραμένη περηφάνια μου. Να κάνεις κάτι και να μην το μετανιώνεις. Μουλάρι σκέτο”. Ένα κείμενο για τη χαμένη αξιοπρέπεια…

“Και κάτι ακόμα ήθελα να πω, πριν φύγω. Και αυτό που θα πω τώρα, θα σας φανεί απίστευτα αλαζονικό. Το ξέρω. Αλλά, δεν με νοιάζει. Τώρα θα γίνω και υπερόπτης…Σας αγαπάω”.