at a glance
Top

Στην παράσταση «Βρωμιά»

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης

Ένας καθαρός 'λεκές'...

“Κι όμως ζω καλά. Αφού έχω τα τριαντάφυλλά μου. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κάθε μέρα πενήντα κόκκινα τριαντάφυλλα στο σπίτι τους; Ελάχιστοι. Αλήθεια. Ελάχιστοι έχουν πενήντα τριαντάφυλλα στο σπίτι τους”.

Στο θέατρο Τ, παρουσιάζεται η “Βρωμιά” του Ρόμπερτ Σνάιντερ, σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου. Ένας μονόλογος για έναν Άραβα που ζει χωρίς χαρτιά στην Ευρώπη, είναι 30 χρονών και είναι ξένος. Ξένος παντού κι από όλους. Από αυτούς τους ξένους που τους χαμογελάμε ψευτοεπιδεικτικά, κι όταν γυρνάμε τη πλάτη τους ειρωνευόμαστε.

 

Ξένος. Όπως διαφορετικός. Ξένος, όπως ο πρώτος που μας φταίει σε ότι κι αν συμβεί. Τον λες και εξιλαστήριο θύμα, εύκολη λύση, εξ ορισμού αδικημένο. Σε ένα κόσμο απάνθρωπο, που ήρθες άνθρωπε να ζήσεις; “Αυτή η καταραμένη περηφάνια μου. Να κάνεις κάτι και να μην το μετανιώνεις. Μουλάρι σκέτο”. Ένα κείμενο για τη χαμένη αξιοπρέπεια…

Ο Σπύρος Σαραφιανός, ένας καλός ηθοποιός, που για πρώτη φορά, του δίνεται η δυνατότητα να παίξει κάτι τόσο “ολοκληρωμένο” και κατά δικό του. Δεν το “κλέβει” στιγμή. Εναποθέτει όλο του το είναι και δυνατά μπαίνει στη δίνη του “Σαντ”. “Αχ, η νύχτα πάνω στη ταράτσα. Όταν ήμουν μικρός, σκαρφάλωνα στα αστέρια.  Με τα μικρά μου, βρόμικα χέρια….Έτσι κι ανοίξω το στόμα μου, θα πω οπωδήποτε ψέματα. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Είμαι ένας βρομιάρης, ψεύτης ξένος.
Στο θέατρο Τ, για λίγες ακόμα παραστάσεις, το ανάθεμα της ανθρώπινης συμφοράς. Μια βόλτα στα μαύρα κατάστιχα του ανθρώπινου ξεπεσμού. Του δικού σου καθρέπτη, που δεν τολμάς να δεις.

“Και κάτι ακόμα ήθελα να πω, πριν φύγω. Και αυτό που θα πω τώρα, θα σας φανεί απίστευτα αλαζονικό. Το ξέρω. Αλλά, δεν με νοιάζει. Τώρα θα γίνω και υπερόπτης…Σας αγαπάω”.