at a glance
Top

το φως

κείμενο | μάρα τσικάρα */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου

μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Fernando Botero

Δεν σε χωράει ο τόπος;

Εγώ έχω πολύ χώρο. Έλα. Έλα να σε ξεναγήσω.

Βλέπεις τα σημάδια στους τοίχους; Είναι από παλιά. Ζωές που κάποτε βασίλευαν κι έχουν καθαιρεθεί. Έχω ρωγμές από σεισμούς κι αυτόχειρες σοβάδες. Ντουβάρια που αιμορραγούν. Μια ολόκληρη ιστορία να συντηρήσω.

Τα σανίδια τρίζουν μη φοβάσαι. Είναι το κτίριο ετοιμόρροπο μα αντέχει. Πάτησε απαλά κι ακολούθησε τη φωνή μου. Το δωμάτιο της χαράς είναι πίσω από την πόρτα. Πάρε το κλειδί και μπες. Μην ανάβεις το φως. Τα μάτια σου σε λίγο θα συνηθίσουν το σκοτάδι. Θα σε καθοδηγώ.

Ξεκίνα από κάτω, χαμηλά. Θα βρεις δυο φαρδιά μονοπάτια. Δοκίμασέ τα. Ανάλογα με το βήμα σου αλλάζουν και κατεύθυνση. Πού θες να πας; Μη βιάζεσαι. Έχω και πλαγιές, σπηλιές ανεξερεύνητες. Αμμόλοφους να βυθιστείς, βράχια ψηλά να σκαρφαλώσεις. Έλα σε κρατάω. Θα βουτήξουμε μαζί, έχω θάλασσα βαθειά να κολυμπήσεις. Κι ύστερα θα σε στεγνώσω με ανοιξιάτικο αέρα. Θα βρεις μια πεδιάδα κι ένα μικρό πηγάδι. Αν διψάς σκύψε και πιες. Αν το θελήσεις, το νερό γίνεται ιαματικό. Λίγο πιο πάνω οροσειρές, ανάμεσα λαγκάδι και γκρεμός. Πέσε και θα σ’ ανεβάσω. Μη φοβάσαι. Θα βρεις και γέφυρες, ήσυχα ποτάμια και άγριους καταρράχτες. Λουλούδια. Μη με κόψεις. Μύρισέ με. Ξάπλωσε στον ίσκιο μου και αποκοιμήσου. Ονειρέψου πως σ’ έχει αγκαλιά μια μάνα γη.

Εδώ μπορείς να βρεις ό,τι αγαπάς. Τι αγαπάς;

Έχω και παράθυρο με θέα στη νύχτα και στις ζωές των άλλων. Έλα να μετρήσουμε ευτυχίες στις σκεπές. Πόσοι κοιμούνται, πόσοι αγαπιούνται, πόσοι ανυπομονούν να ξημερώσει;

Πού είσαι; Όχι. Όχι. Μην ανάβεις το φως.