Κανονικά, όποιος δεν ξέρει τον Αττικ θα έπρεπε να ντρέπεται που υπάρχει.

Ένας απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες και πιανίστες της Ελλάδας του 20’ και 30’, με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και στο εξωτερικό. Ο τύπος έγραψε κομματάρες, στιχάρες, και γενικότερα ήταν ο καλύτερος σ’ αυτό που έκανε χωρίς καμία αμφιβολία.
Κάποτε, λοιπόν, έγραψε έναν στίχο που με στοιχειώνει: Από μέσα πεθαμένη κι απ’ έξω ζωντανή.
Διάβασα και το άλλο: φυσάει αδιαφορία, να ντύνεσαι καλά. Τα ένωσα και έκλαψα.

Βλέπω να περνάνε οι άνθρωποι και οι μέρες, οι γάμοι και τα βαφτίσια και τίποτα να μην αφήνουν πίσω παρά μόνο άψυχα σώματα που κοιτάνε την δουλειά τους.
Αναρωτιέμαι σαν άλλος Αττικ: Τι είναι άραγε η ζωή; Μπορείς για μένα να είσαι εσύ;
Φυσικά και δεν μπορείς! Γιατί έχεις υποχρεώσεις, ψυχολογικά, σύνδρομα με την μάνα σου, ηλικιωμένη μετεφηβεία και μπερδεμένη αντίληψη του γεωπολιτικού γίγνεσθαι. Και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία θα πας να τάζεις αγάπες σε καμιά άλλη σουρλουλού και θα περιμένεις να το ξεπεράσω. Αμ, δε!
Θα πάω να ξαπλώσω στο πιάνο μου μ’ ένα σιγαρέτο φίνο και να τραγουδάω σαν την Ντούσκα (που μονίμως ακούγεται σα να μασάει κάτι την ώρα που τραγουδάει).  Θα βυθιστώ στην θλίψη και την μελαγχολία μου και εννοείται θα φοράω μαύρη σατέν εφαρμοστή τουαλέτα γιατί έτσι το έφτιαξα στο μυαλό μου.
Γιατί, στην τελική, καλύτερα να είσαι από μέσα πεθαμένη και απ’ έξω καλοντυμένη παρά ζωντανή και κιτς.