Αν με ρωτούσαν τι θα κρατούσες θα απαντούσα… ένα μπαλόνι, για να κρατιέται απ’ τον σπάγκο του η καρδιά και να πετάει ψηλά. Ένα μολύβι, για να γεμίσω μολυβιές στα σύννεφα και όταν βρέχει μαζί με τις σταγόνες να πέφτουν και λέξεις. Ένα γυάλινο μπουκάλι, να ταξιδεύει σαν καράβι στις θάλασσες του κόσμου και μέσα του να κουβαλάει τις πιο όμορφες αράδες μου… να τις τραγουδούν οι πελαργοί ανάμεσα στα κύματα και να φτάνει η μελωδία τους στις πιο απόμακρες όχθες. Γιατί αν με ρωτούσαν τι θα κρατούσες, το βλέμμα σου, θα τους έλεγα. Που λαμπυρίζει σαν τα κρυσταλλάκια του αμέθυστου κάτω απ’ το φως… Εκείνη τη πρώτη φορά και κάθε φορά. Αυτό θα τους έλεγα.