
κείμενο | μάνος μυλωνάκης */* φωτογραφίες | ειρήνη γεωργαλάκη + γιώργος κοντοχριστόπουλος + νεφέλη οικονόμου-πάντζου + marrieta photography */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
η αλήθεια μου
Εικόνα Ι
Εφτά χρόνια πίσω. Τέλη Αυγούστου του ’13. Ολλανδία, Ουτρέχτη, πρωτοετής φοιτητής σύνθεσης στο κονσερβατόριο της πόλης. Μένω προσωρινά σε ένα μικρό δωμάτιο στην οδό Soendastraat στην συνοικία Lombok, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ακούω, σχεδόν εμμονικά, το δεύτερο μέρος από το κονσέρτο για πιάνο του Ravel αλλά και τον Chet Baker να τραγουδάει στον ομώνυμο δίσκο του. Είναι ακόμα καλοκαίρι βλέπεις και αυτή η μουσική με βοηθάει – δεν με βοηθάει να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή. Εκείνη την περίοδο αγαπώ πολύ το κλαρινέτο, ακόμα το αγαπώ δηλαδή. Το πρώτο κομμάτι που γράφω εκεί είναι ένα σόλο με τίτλο “Monopati”. Κάνω βόλτες στην πόλη και γύρω από τη σχολή μου, περνώντας κάτω από παράθυρα αιθουσών, μέσα στις οποίες, μετά από κάποιον καιρό, θα γνωρίσω τους φίλους μου και θα ακούσω τη μουσική μου ζωντανά. Σε μια από αυτές τις αίθουσες και πιο συγκεκριμένα στην K230, θα στηθεί και θα προβάρει για πρώτη φορά το “Trash Trio” με τα τύμπανα του Αλέξη και το τσέλο του Τόμυ, το φθινόπωρο του ’16. Τότε έχω φτιάξει ήδη το “καλοκαίρι” και ετοιμάζω τα “Χριστούγεννα”, μιλώντας βέβαια για τους τίτλους των τραγουδιών αν και συμπτωματικά ταίριαζε και στο πέρας των εποχών. Ωραίες εποχές
Related posts:
χωρίς σκοτάδι, δεν υπάρχει φως...
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
ψυχ-ανάγνωση: απελευθέρωση