Chapter eleven_
Διακοπές ήταν στα βόρεια
Μετά από ένα δίμηνο (και κάτι παραπάνω) σερί με τα πιτσιρίκια ήρθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο καιρός να πάμε διακοπές. Έρχεται Πάσχα και εγώ γυρίζω Θεσσαλονίκη να αδειάσει το κεφάλι μου και ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ παιδιά.
Δύο μέρες κοιμόμουν και ξυπνούσα για τα βασικά. Την Τρίτη αναστήθηκα, με δέρμα φράπα και η ζωή ήταν πάλι ωραία!
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, θα κάτσω τις πρώτες μέρες να δω την οικογένειά μου και τους φίλους μου και Μεγάλη Παρασκευή φεύγω τρέχοντας για Χαλκιδική για να μιλάω με τα δέντρα και τα λουλούδια.
Και αυτό έκανα στην κυριολεξία! Την άκουσα από το πολύ πράσινο και τα ατελείωτα λουλούδια που έβλεπα κάθε μέρα. Χόρτασα βόλτες στα λιβάδια και τα δάση και πήγα στη θάλασσα να αγναντέψω ώρες ατελείωτες το γαλάζιο μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Είδα θεϊκό ηλιοβασίλεμα που είχα να δω από τις διακοπές των Χριστουγέννων που ήμουν πάλι στη Χαλκιδική, έκανα ιππασία με την Άρτεμις (το άλογο του Κοσμά) με κόπο και ιδρώτα φυσικά, γιατί είχα να κάνω καιρό και πόνεσαν τα πόδια μου στα πρώτα πέντε λεπτά, μαζέψαμε με τον Κοσμά σπαθόχορτο και άγρια λεβάντα για να κάνω την πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω φυτικά έλαια και έκανα την πιο ανθρώπινη και ήσυχη Ανάσταση που έχω κάνει ποτέ, στο μοναστήρι του Αγίου Αρσενίου στο Βατοπέδι (του δευτέρου ποδιού). Δεν είμαι φαν της θρησκείας, όμως λατρεύω την ταπεινότητα και την ατμοσφαιρικότητα που κρύβουν μέρη όπως αυτό το μοναστήρι, όπου στο «Χριστός Ανέστη» που ψέλνουν μετά τις δώδεκα δεν ακουγόταν τίποτα άλλο, παρά οι ψαλμοί από όλο τον κόσμο και τα αηδόνια του βουνού. Ήταν ακραία όμορφο και συγκινητικό. Και το ίδιο έχω πάθει σε καθολική εκκλησία στη Ρώμη, που όλη η εκκλησία έψελνε με απίστευτη ησυχία και ευλάβεια και σε τζαμί στην Άγκυρα που ήταν γεμάτο κόσμο και δεν ακουγόταν ούτε ανάσα όταν έψελνε ο ιμάμης.
Την Κυριακή του Πάσχα ήρθε και ο αδερφός μου με τη μαμά μου, τους κουμπάρους μας και νονούς μου, ο γιος τους με τη γυναίκα του που είναι έγκυος, φίλοι τους για να γιορτάσουμε και το γεγονός αυτό, ψήσανε το κατσίκι τους, εγώ έκανα τα ταπεινά μου φαλάφελ, ήπιαμε, χορέψαμε και κάναμε και βίντεο κλήση τον μπαμπά μας που ήταν στις Αμερικές για δουλειά.
Όλα τα είχε αυτό το Πάσχα, μα κυρίως πραγματική ξεκούραση που την είχα φοβερά ανάγκη. Η επαφή με τη φύση, τα ζώα έριξε τους ρυθμούς μου και η επαφή με τους ανθρώπους μου με γέμισε αισιοδοξία ξανά!
Οι μέρες πέρασαν, γιατί όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και επιστρέφω πιο ελαφριά στην Αθήνα για τον τελευταίο ένα μήνα που απέμεινε.
Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα, αλλά αυτό για εμένα είναι και το ωραίο. Αλλιώς περίμενα τη διαμονή μου στην Αθήνα και αλλιώς έχει εξελιχθεί. Ίσως τελικά, είναι καλύτερο να αφήνουμε τα πράγματα να παίρνουν τη ροή τους χωρίς να τα ζορίζουμε να πάρουν άλλη κατεύθυνση, εκτός αν κάτι μας ενοχλεί και μας ωθεί προς κάτι άλλο. Δεν ξέρω ο χρόνος θα δείξει. Είμαι εδώ για να το δω!
