Οι δυο τους, μια δεμένη, ολόκληρη οικογένεια, κι ας μην έκαναν ποτέ παιδιά. Πέρασαν δύσκολες νύχτες, μα παρέμειναν μαζί. Νύχτες που μία μονάχα από αυτές, όλους εμάς, είναι ικανή να μας διαλύσει. Ξεπέρασαν απογοήτευση, θυμό, απόγνωση και κράτησαν μόνο μια αγάπη ατόφια μέσα στο υπνοδωμάτιο. Πάλεψαν με τους δαίμονες, κρατώντας σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου, σκουπίζοντας δάκρυα, μαζεύοντας κομμάτια και “γιατί εμείς;” από το πάτωμα, και υποσχέθηκαν- χωρίς να μιλούν- το “για πάντα μαζί”. Μαζί στα εύκολα, στα δύσκολα, σε όλα. Μαζί έκαναν κάθε ματωμένο κύκλο να μοιάζει σαπουνόφουσκα. Κάθε αρνητικό πρόσημο, γραμμή σε αυτοκινητόδρομο. Κάθε αίθουσα αναμονής, καφέ σε αεροδρόμιο. Κάθε “όχι” του γιατρού να φαντάζει αστεία γκριμάτσα.
Πόσο τυχεροί να ξέρουν ότι είναι μαζί από επιλογή, ενώ θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε αλλού… Εκείνος ξέρει ότι δεν είναι απλά ένας πατέρας για το παιδί που εκείνη απεγνωσμένα θέλει να κάνει. Κι εκείνη πως δεν είναι η νύφη, που τόσα χρόνια περιμένει η γλυκύτατη μανούλα του. Αυτοί διάλεξαν το σύντροφό τους, το συνοδοιπόρο τους, τον άνθρωπο της ζωής τους. Ένας μόνο άνθρωπος, όλη τους η οικογένεια. Παιδί τους η αγάπη τους.
Μια τέτοια αγάπη ονειρεύομαι κι εγώ, ολόκληρη. Και με αυτή, να κάνω οικογένεια. Και τρία παιδιά. Μα και δύο, και ένα και κανένα…να μη με νοιάζει πολύ. Μόνο να έχω αυτόν δίπλα μου, να γερνάμε μαζί. Κι ας μπορώ να έχω οποιονδήποτε άλλο. Έτσι θα έπρεπε να είναι η σωστή πρόταση γάμου : “Θα είσαι μαζί μου για πάντα, έστω κι αν είμαστε οι δυο μας;”. Κι αν είσαι μάγκας, πες ναι. Αυτό το “ναι” , το πιο ακριβό πετράδι του κόσμου.
