κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | εύη μούρνου + τάσος θώμογλου + λευτέρης τσότσος + λευτέρης τσινάρης + κωστής χατζής */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
Μια ιστορία μικρή
Ο “Άγιος Φεβρουάριος” κι εγώ. Θα σου φερθεί καλύτερα αυτός ο μήνας. Νομοτελειακά. Θα σου κλείσει το μάτι, πως θα σου διώξει το χειμώνα από την ψυχή και θα σου φέρει άνοιξη στο κήπο του σώματος σου.
“Η νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου, αθώος ξένου αίματος και φόνου,
ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια και τα παλιά διαβάζει συναξάρια”
Μήνας που θα σπιντάρεις στη σχολή. Θα το περάσεις το μάθημα. Θα στρώσεις κώλο, θα το ξενυχτήσεις με ανοιχτή καφετιέρα και τον γαλλικό να ρέει, αλλά αυτό το μάθημα, το δίνεις τελευταία φορά. Σε αυτόν τον μήνα είναι όλα τελευταία.
Θα τρέξεις λίγο παραπάνω στο διάδρομο και θα ανεβάσεις το level εν ώρα γυμναστικής. Ξέρεις ότι δεν θα πιαστείς-σε πούσαρε ο Γενάρης, και τώρα χαμογελαστός τρέχεις το βίο την ζωή και δεν λαχανιάζεις στο πιτς φυτίλι.
Ambassador είναι ο Φλεβάρης. Λύνει απορίες και στέκεται σκιά σου, σε ότι χρειαστείς.
Δέχεται τους όρκους σου και σου ανοίγει το Τριώδιο, λίγο να γελάσεις.
Να μασκαρέψεις φόβους, έγνοιες, αμαρτίες. Να επιδοθείς στα ανείπωτα. Να το ξεσκάσεις. Μην μου γκρινιάζεις άλλο, πέθανε ο Γενάρης, ετοιμάσου για άλλα.
Ο Φλεβάρης είναι ο “ξένος” σύζυγος που ξέρεις πως θα ανοίξει τη πόρτα και θα φύγει ένα πρωί, έτσι ξαφνικά, όπως θα ανθίζει η γλάστρα στο μπαλκόνι. Στην στροφή του βίου θα σε αποχαιρετήσει, παθιάρικα έχοντας σου, δώσει, Σάββατα των ψυχών και δεκατεσσάρια των ερωτευμένων. Για να ζήσεις τον έρωτα στην ζωή, όπως εσύ τον θες. Καυλιάρικα και Ελεύθερα.
“Ανήμερα τη μέρα της αγάπης, ο νους μου ταξιδεύει στα παλιά
σε κάποια γειτονιά στη Σαλονίκη, που παίζαμε τον έρωτα κρυφά.
Και ήταν χρόνια τόσο ευτυχισμένα, γιατί είμασταν παιδιά ερωτευμένα
κι αν φύσαγε ο Βαρδάρης του Φλεβάρη, απ’ το χιονιά δεν παίρναμε χαμπάρι”.
Σου στέλνει σήμα ο Φλεβάρης, υποδόρια, τα βαριά σου μάλλινα σιγά-σιγά να τα βάλεις στο πλυντήριο. Κι όταν τα τακτοποιείς στην ντουλάπα, να τα χώσεις στο προτελευταίο σημείο, λίγο πριν τα σπρώξεις στο πατάρι.
Δεν έχει άλλο ψόφο για σε-τούτος ο μήνας ο “φευγάτος”.
“Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι”…
Όσα μπλόκα και να μπούνε, εσύ το ξέρεις…με ορμή θα τα περάσεις και στα διόδια θα σπάσεις την μπάρα.
Γι αυτό γεννήθηκε ο Φλεβάρης, χείμαρρος και σαρωτικός, για να σε φορτίζει.
Θα σου φυσήξει ανάσα να πετάξεις αετό και να μοστράρεις την σερπαντίνα σου, στην πίκρα.
Σου μουτζώνει τις μαύρες σου μέρες, με Τσικνοπέμπτη-δεν το λες και λίγο-κύριε Miserable…
Σου δίνει το “γιούχου” για παρέα, να ξεκλειδώνεις την βαριά σου εξώπορτα με τις τέσσερεις ασφάλειες-κράτα χαρακτήρα, καρτερικά…Φλεβάρης ίσον χειμωνιάτικος μήνας που τελειώνει και μόρτικα σου αλλάζει όλα τα δεδομένα.
“Του μικρού Φλεβάρη κάτασπρη αυλή κι η κληματαριά γεμάτη από χιόνι,
μα στο γκρεμισμένο σπίτι του Παυλή, πέταγε το πρώτο χελιδόνι.”
Ο μήνας που σε στέλνει να περάσεις την αίθουσα ελέγχου στο αεροδρόμιο. Μπες στην ουρά μετά το check in, να πετάξεις όλα σου τα περιττά από το χειμώνα και να μπεις στην πύλη της ανοιξιάτικης απογείωσης σου.
Έμαθες μια ζωή να υπομένεις-κράτα ένα μήνα ακόμα!
Σου μεγαλώνει μέρα και ΄συ χαμπάρι. Μιζεριάζεις το πως θα βγει και αυτός ο χειμώνας.
Ψιτ, μάγκα! Ότι και να γίνει τούτος ο μήνας έχει αίμα. Να σου φτάνει ως το κεφάλι και να σε βάζει σε ασυνείδητα, νέα πλάνα. Μπούρδες ήταν όσα έταξες στο Γενάρη. Πότε υπήρξες συνεπής σε ότι υποσχέθηκες; Γι αυτό σου, λέω…Ο Φλεβάρης είναι η ανακούφιση της αναβλητικότητας σου.
Σαν τον έρωτα που απαρνήθηκες τρις, και δεν αντέχεις άλλο.
Κοιμάσαι και ξυπνάς με την ιδέα του προσώπου που σου λείπει.
Που χαζεύεις την φωτό του, στο προφίλ και βουρκώνεις από την έλλειψη του σπαρταριστού βλέμματος του.
Τζόγαρε σε μαύρο η κόκκινο και η ρούλετα αυτού του “δεύτερου” μήνα, της δήθεν “δευτεράντζας” δεν θα σου φερθεί σκάρτα. Έρωτας νέος είναι ο Φλεβάρης, σου δωρίζει νέα μάτια να κοιτάζεις γύρω…
“Σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα, έγραψες “φεύγω” πριν σε δω.
Ένα χαρτάκι σαν και τ’ άλλα, αυτά που ‘γράφαν “σ’ αγαπώ”.
Σε παίρνει η νύχτα κάθε βράδυ, αυτή που σ’ έφερνε παλιά,
κι εγώ έχω ακόμα το σημάδι, απ’ του Φλεβάρη τα φιλιά”…
Δουλειές, ξυπνητήρι, παλτό έχει ακόμη και αυτός ο “κουτσός”Φλεβάρης.
Το μυαλό όμως, φίλε μου, είναι “φεύγα” τούτο το μήνα. Σε μια γωνιά τα ανομολόγητα πλάνα της άνοιξης και του καλοκαιριού εδώ και τώρα θα τα κάνεις και σσσσσσς….μην το πεις πουθενά.
Άμα το πιστέψεις όλα θα πάνε καλύτερα.
Δεν θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις πια πάνω σε τοίχους.
Θα τους γκρεμίσεις και πιάτο μπροστά σου θα ΄ναι όλη η πόλη.
Γι αυτό σου λέω, ξεκίνα από σήμερα και περπάτα πάνω της και γύρω από την πόλη, χαμογελαστά.
Το κορμί να ορίσει πυξίδα για τα αλλιώτικα…αυτά που καρτεράς και ευλαβικά προσμένεις….
Σου χρώσταγε ο Θεός μια άνοιξη νωρίτερα να σχεδιάσεις. Άδραξε τη μέρα. Πάρε το χρόνο σου. Αγκάλιασε το μήνα…