Λίγο πριν το σύνθημα για να ξεκινήσει το γιορτινό τραπέζι, σηκώνει το ποτήρι κι εύχεται “και του χρόνου με υγεία”. Μια ευχή, όχι απλά για να την πει. Μια ευχή που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής της. Μια ευχή για να ξορκίσει το μεγαλύτερο φόβο της. Δε θα το αναλύσει. Δε θέλει να χαλάσει την όμορφη ατμόσφαιρα. Μα με την άκρη του ματιού της κοιτάζει την αδειανή καρέκλα. Πάνε χρόνια τώρα που έφυγε. Πάνε χρόνια που οι ζωές όλων προχώρησαν. Ο καθένας το πάλεψε με το δικό του τρόπο.

Δεν θα σκεφτεί κάτι άλλο. Κάτι μαύρο τουλάχιστον. Όχι μια τέτοια μέρα. Αυτή άλλωστε, έχει μάθει από το μαύρο να βγάζει χρώμα και φως. Έτσι έκανε από παιδί. Ίσως δεν είχε κι άλλη επιλογή. Θα ευχηθεί δυνατά “και του χρόνου όλες οι καρέκλες να είναι γεμάτες”. Γιατί η αδειανή καρέκλα της έμαθε αυτό. Ότι πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους μας, όσο ακόμα γεμίζουν τις θέσεις τους. Και να τους αγκαλιάζουμε σφιχτά, τώρα που τους έχουμε εδώ, κοντά μας.

Θα τους κοιτάξει έναν-έναν, σα να φωτογραφίζει τα πρόσωπά τους, θα χαμογελάσει και θα πιει μια γουλιά κόκκινο κρασί.

“Και του χρόνου με υγεία!”