Έξω βρέχει σήμερα και κάτι τέτοιες μέρες θα προτιμούσα να ακούω τη βροχή με σένα αγκαλιά… να ακούγαμε μουσικές απ’ όλον τον κόσμο… λατινικές μελωδίες από κάποιο χωριό του Μπουένος Άιρες, αραβικά σιτάρ μέσα απ’ τα βάθη της ερήμου, μελαγχολικό σατούρι μέσα από ένα πέτρινο σπίτι ντυμένο με πολύχρωμα χαλιά. Να ακούμε μουσικές από κασέτες που η ταινία τους δεν θα ξεφτίζει στο χρόνο. SIDE B… και οι σταγόνες της βροχής συνεχίζουν και κυλάνε πάνω στο τζάμι… εμείς αγκαλιά στον καναπέ. Σσσς… ακούς; Γιατί αν η ευτυχία είχε ήχο, αυτές οι ethnic μελωδίες με το θρόισμα των φύλλων θα ήταν το άκουσμα της. Γιατί αν η ευτυχία είχε μορφή, θα ήταν οι ενωμένες κρυσταλλωμένες σταγόνες της βροχής σε σχήμα καρδιάς, τούτο το ήρεμο μεσημέρι σε τούτη τη γωνιά του κόσμου.