
κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού & φένια κοβού
Ταλαιπώρια μετά μουσικής
Τα πραγματικά αφιερωμένα ταλαιπωρόπουλα γνωρίζουν πως, εδώ είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της αυτοπραγμάτωσής του. Είναι, επίσης, γουστόζικα, μερακλίδικα και τους αρέσει η περιπέτεια. Γι’ αυτό αν αναρωτιέστε που να πάτε διακοπές, η λύση είναι μία: Σαρδηνία!
Ειλικρινά, δεν πίστευα ποτέ πως θα πάω σ’ ένα μέρος και θα επιστρέψω με ό,τι σουβενίρ υπάρχει που θα έχει την σημαία του πάνω. Δεν πίστευα ποτέ, πως θα αγαπήσω έναν τόπο τόσο σύντομα, θα τον θεωρήσω δικό μου τόπο και θα τον υπερασπίζομαι σε κάθε ευκαιρία.
Η Σαρδηνία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου (πρώτο η Σικελία, τρίτο η Κύπρος) και είναι ανεξάρτητο κράτος που υπάγεται, όμως, στην Ιταλία. Είναι οι σύγχρονοι Γαλάτες, με τα όλα τους!
Ξέρεις, αγαπημένο μου ταλαιπωρόπουλο, πως αν πας τουρίστας κάπου, το πρώτο πράγμα που θα νιώσεις είναι εκμετάλλευση (αυτό συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα). Θα πληρώσεις πολύ ακριβά για πολύ λίγα, οι άνθρωποι θα είναι περισσότερο αρπακτικά παρά άνθρωποι και θα γίνει η ζωή σου εν γένει προϊόν εκμετάλλευσης. Πόσα δίνεις; Τόσα θέλω. Έτσι πάει η φάση. Ή μάλλον, έτσι έχουμε μάθει. Γιατί στην Σαρδηνία, οι άνθρωποι πρώτα είναι καλά και μετά σε εξυπηρετούν.
Σε περιοχές με πολύ ήλιο και ζέστη, τα εστιατόρια ανοίγουν μετά τις 18:00 και αυτό ισχύει ακόμη και στην πρωτεύουσα, ενώ σπάνια θα βρεις μπαρ ανοιχτό μετά τη 1-2 το βράδυ. Όπως μας είπε και μια ντόπια σερβιτόρα «it’s too hot to be busy»: δεν είναι απασχολημένοι οι άνθρωποι με καύσωνα, γιατί δε γίνεται να είναι απασχολημένοι. Δεν είναι σαν εδώ τα πράγματα που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα, την οποιαδήποτε μέρα και το ζουν καταπίεση στη σεζόν. Ζούνε όμορφα και ήρεμα και αυτό μας το επιβεβαίωσαν πολλοί ντόπιοι.
Πέρα από τις πανέμορφες παραλίες, τον ευγενικό κόσμο, τις λογικές τιμές και την υψηλή ποιότητα στις εξυπηρετήσεις, ο κόσμος που μένει εκεί είναι περήφανος για τον τόπο του. Στην Ελλάδα το ζούμε τόσο τοξικά, που αν λες πως είσαι περήφανος για την χώρα σου 99% είσαι φασίστας, 1% τρελός, ή ερημίτης. Εκεί, ζήσαμε το Pride και πιάσαμε ντόπιους και μας είπαν πόσο περήφανοι είναι για την χώρα τους. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρουν ακριβώς τον λόγο που είναι περήφανοι. Βλέπετε, αν και ανεξάρτητοι, ακόμη υπάγονται στην Ιταλία, πράγμα που σημαίνει πως διδάσκονται Ρωμαϊκή ιστορία. Η δική τους ιστορία έχει σχεδόν χαθεί στα βάθη των αιώνων και έχει αλλοιωθεί από τις συνεχιζόμενες αποικιοκρατίες. Ακόμη και η σημαία τους: μια άσπρη σημαία με τέσσερα κεφάλια με μπαντάνες και έναν κόκκινο σταυρό στη μέση, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει. Φήμες λένε, πως πρόκειται για τέσσερα αραβικά κεφάλια που έκοψαν οι Ισπανοί όταν πήγαν να αποικιοκρατήσουν το νησί.
Αρκετά, μ’ αυτά, όμως. Να πάτε Σαρδηνία, να νοικιάσετε αμάξι γιατί είναι μεγάλες οι αποστάσεις, να πιείτε την ντόπια μπύρα που λέγεται Ιχνούσα (και το όνομά της προέρχεται από τις αρχαιότερες ονομασίες του νησιού), να φάτε κουλουριόνες (που είναι ένα παραδοσιακό γεμιστό ζυμαρικό), να γνωρίσετε ντόπιους, να ζήσετε χωρίς να νιώθετε πως ζείτε εις βάρος των εργαζομένων, να αφομοιωθείτε σε έναν τόπο που έχει ζήσει πολλά και ανοίγει τις πόρτες του για εσάς με το κεφάλι ψηλά.
Ανησυχώ πολύ, μήπως η Σαρδηνία καταλήξει σαν εμάς. Χαίρομαι πάρα πολύ όμως, που προς το παρόν διατηρεί την μοναδικότητά της.
Θα σας αφήσω με μια εικόνα που με στοιχειώνει: Στην Σαρδηνία υπάρχουν πολλοί μετανάστες, καθώς όπως και η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης. Έχουμε μάθει εδώ να θεωρούμε τον Αφρικανό που μας πουλάει διάφορα πραγματάκια στον δρόμο ή στα μαγαζιά, κατώτερο. Θέλουμε να φύγει πάνω απ’ το κεφάλι μας και να πάει παραδίπλα. Είδα το εξής με έναν τέτοιο μικροπωλητή σε ένα ταβερνάκι στο Σάσσαρι (μία υπέροχη πόλη που πρέπει να πάτε να μείνετε στην Σαρδηνία): Πήγε σε μια παρέα ντόπιων να πουλήσει την πραμάτεια του. Οι άνθρωποι του μίλησαν για ώρα και τελικά τον προσκάλεσαν στο τραπέζι τους. Έκατσε και μίλησε μαζί τους κάνα μισαώρο. Και αυτό το παρατήρησα πολλές φορές ακόμη σε διαφορετικές περιστάσεις στο νησί.
Εγώ, αυτό το λέω ανθρωπιά. Το λέω, τον μοναδικό προορισμό να βρίσκεσαι. Το λέω, το μέρος που θα πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς. Με σεβασμό, ανοιχτωσιά και καλοκαρδοσύνη.
Σας αφήνω μ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι, που αν και μιλάει για άσχημα πράγματα, είναι κι αυτό ευχάριστο!
PS: τα Σαρδηνιακά είναι επικυρωμένη γλώσσα. Δεν είναι διάλεκτος. Σας παρακαλώ μην πείτε ποτέ πως είναι διάλεκτος, οι άνθρωποι δεν είναι Ιταλοί, τί δεν καταλαβαίνετε;!