Ξέχασα όμως να σας πω, πως η κόρη είχε χαρίσματα πολλά. Ήταν καλόκαρδη, χόρευε σα νεράιδα, τραγούδαγε σαν αηδόνι, κεντούσε κι έραβε σαν καμία άλλη στον κόσμο ολάκερο, μαγείρευε τα πιο νόστιμα φαγιά και τα χέρια της ήταν δυνατά στη δουλειά, ίσαμε πέντε ανθρώπων μαζί. Έτσι, με την εξυπνάδα και τα ταλέντα της,  μπόρεσε και ξεπέρασε όλα τα εμπόδια που συνάντησε μπροστά της, και μάλιστα, άρχισε η φήμη της να απλώνεται σ’ όλη την πολιτεία. Τότε οι άνθρωποι την έψαχναν, της έδιναν παραγγελιές και την αντάμειβαν πλουσιοπάροχα για κάθε της δουλειά.

Τα χρόνια πέρναγαν, κι εκείνη κατάφερε πολλά στη ζωή της, γιατί όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, δε γίνεται να μην το κάνεις καλά. Είχε τις δουλειές της, την οικογένειά της, τους φίλους της, κι ήταν  ευτυχισμένη. Μόνο κάτι βράδια, που ήταν χαμηλά το φεγγάρι, εκείνη δεν κοιμόταν, παρά μόνο στεκόταν στο παραθύρι της και το ρώταγε επίμονα: “τι να ήταν τελικά εκείνος ο θησαυρός;” “πώς θα ήταν η ζωή μου αν τον είχα βρει;”

Μια νύχτα λοιπόν που η μάνα της την άκουσε, αποφάσισε να της ομολογήσει το μυστικό, να πάψει η κόρη να βασανίζεται:

-Δεν υπάρχει άλλος θησαυρός, κόρη μου. Δε χαρίζονται έτσι οι θησαυροί. Το μυαλό σου είναι ο θησαυρός σου, και τον βρήκες στην άκρη του ονείρου σου, καθώς έψαχνες. Αυτό είναι το μυστικό.

-Δεν υπάρχει άλλος θησαυρός, μονολόγησε κι η κόρη. Και χαμογέλασε, γιατί τώρα ήξερε πια πώς ήταν η ζωή της χάρη σ’ αυτόν. 

[Ευχή, για όλα τα παιδιά, σε 10, 20, 30 χρόνια από τώρα, να κοιμούνται ευτυχισμένα τις νύχτες, έχοντας βρει το δικό τους θησαυρό, μέσα στο δικό τους όνειρο, χάρη στα δικά τους ταλέντα… κι αν καμιά νύχτα το φεγγάρι κατέβει και τους ρωτήσει, να του  απαντήσουν με σιγουριά πως κάνουν αυτό που αγαπούν- ή πως έχουν αγαπήσει αυτό που κάνουν…]