κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
μυστήρια πλάσματα
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια κόρη. Μικρή ήταν, μα έξυπνη πολύ. Μια νύχτα ονειρεύτηκε πως κάπου, στην άκρη του ονείρου της, ήταν καλά κρυμμένος ένας μεγάλος θησαυρός. Το πρωί που ξύπνησε, μίλησε στη μάνα της για τ’ όνειρο, και της είπε πως θα φύγει, να πάει να δει αν στ’ αλήθεια κρύβεται εκεί.
Έτσι κι έκανε. Αφού πήρε την ευχή της μάνας, ξεκίνησε για το ταξίδι της στο δρόμο του ονείρου. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, πουθενά δε βρίσκει θησαυρό. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά άρχισε και το όνειρο να σβήνει. Γιατί, ξέρετε, τα όνειρα δεν κρατούν πολύ στη μνήμη. Ρίχνει μια μάγισσα ομίχλη πάνω τους για να μη τα θυμούνται οι άνθρωποι. Άρχισε η κόρη το δρόμο να μπερδεύει, να παίρνει άλλα μονοπάτια, να συναντά συνέχεια εμπόδια, αδιέξοδα και κακοτοπιές.