Δεν ξέρω αν ο Έρωτας είναι άγιος. Ή αν του ταιριάζει να είναι. Μάλλον όχι.  Όμως δεν ” ξερνάω ουράνια τόξα”- που λέει και μια φίλη-όταν βλέπω ζευγάρια να γιορτάζουν. Ίσως και να συγκινούμαι όταν βλέπω το μεσήλικα γείτονα να επιστρέφει κάθε χρόνο τέτοια μέρα από τη δουλειά με ένα λουλούδι στο χέρι, να χαίρομαι το ζευγαράκι του πάνω ορόφου που βρήκε άλλη μια αφορμή σήμερα να μας κρατήσει ξύπνιους ως αργά, ίσως να θαυμάζω την εργαζόμενη μάνα που έβαλε νωρίς τα παιδιά για ύπνο, για να βρει χρόνο να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί (μέρα που είναι) και να θυμηθούν τα παλιά, κι ας είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα παραδοθούν στην κούρασή τους με το πρώτο ποτήρι και θα αποκοιμηθούν στον καναπέ.

Δε με ενοχλεί, δεν με απασχολεί, δε με αφορά το πώς νιώθει ο καθένας, το  πώς εκφράζεται. Δεν με όρισε κανείς, άλλωστε, τροχονόμο στο συναίσθημά του, στο κρεβάτι του, στη ζωή του. Με θυμώνουν όμως οι ιερόσυλοι. Αυτοί που βεβηλώνουν το όνομά του, όχι μόνο τέτοια μέρα, κάθε μέρα. Αυτοί που προσπαθούν συνέχεια να μειώνουν την παντοδυναμία του, αυτοί που τον αμφισβητούν με τρόπο κυνικό, αυτοί που τον χρησιμοποιούν για να καλύψουν απλά δικές τους ανασφάλειες, συναισθηματικά κενά και να επιβεβαιώνουν μόνο τον κακομαθημένο, αυτάρεσκο εαυτό τους. Αυτοί που τον πουλάνε ακριβά, ζητώντας για αντίτιμο, ένα σου κομμάτι.

Οι παραλίγο ”έρωτες”, που ξεφουσκώνουν πιο γρήγορα κι από τα γυαλιστερά μπαλόνια, που μόλις τους αφήσεις από το χέρι πετούν μακριά και χάνονται και μένεις και τους κοιτάς καθώς ξεμακραίνουν. Τα σχεδόν συναισθήματα, τα δήθεν πάθη, οι ντεμέκ έρωτες, που χωρίς να το καταλάβεις μπαίνουν μαζί με μια προχειρογραμμένη αφιέρωση και μια φωτογραφία μέσα στο άδειο κουτί από τα σοκολατάκια, για να έχεις να θυμάσαι. Τι; Πόσο γρήγορα λιγώθηκες… Αυτοί που το μόνο που έχει μείνει μετά για να φανερώνει ότι πέρασαν από εκεί, είναι η γρατσουνιά από τα αγκάθια στο χέρι σου, όταν στο άρπαξαν πίσω βιαστικά για να φύγουν… Αυτοί που μεταμορφώνονται σε ό,τι στ’ αλήθεια είναι , σε κούφιες κολοκύθες, πριν καλά-καλά τελειώσει η νύχτα…