Τι κόλλημα είχα φάει τότε, μικρός;

Ποιο απ’ όλα θα μου πεις…

Καλά, ναι… Όχι λέω, μικρός φοβόμουν πολύ να μείνω μόνος.

Στο σπίτι;

Μμμ όχι ιδιαίτερα, εννοώ σε άλλο χώρο.

Ααα… το Makro effect.

Λες και δε χώνευα το μπλε σαλόνι που είχε στη υποδοχή. Μου λεγ’ ο πατέρας μου «πάω μια στιγμή μέσα να πάρω καποια πράγματα κι έρχομαι να σε πάρω».

Δε μπορούσες να μπεις;

Τότε όχι.

Μήπως ο κυρ Παναγιώτης ήθελε απλά να κάνει τα ψώνια του με την ησυχία του χωρίς να πρέπει να σε κυνηγάει ανάμεσα σε αλυσοπρίονα;

Παίζει κι αυτό, που εντάξει, δεν είναι δα και τόσο πρόβλημα. Δε μ’ άφηνε στην εθνική οδό, σ΄ένα σαλονάκι με ανθρώπους του μαγαζιού μ’ άφηνε. Δε χρειάζομαι ανάκλιντρο ψυχανάλυσης, να το ξορκίσω… Τέλοσπάντων το δάκρυ κορόμηλο.

Ενώ αργότερα;

Αργότερα μ’ άρεσε. Αγριευόμουνα βέβαια λίγο τότε με τις καθημερινές αναφορές «που μπήκε ποιος αλβανός και ποια γριά σκότωσε», στις ειδήσεις των οκτώ.

Τους έφταιγαν οι Αλβανοί;

Όχι ρε τι ‘φταίγαν οι άνθρωποι; Οι κακοί είναι στη φυλακή… απλά ήθελαν τ’ αφεντικά να κουκουλώσουν άλλα κι έκαναν mainstream το αστυνομικό ρεπορτάζ…

Ξέρεις πότε άρχισα νομίζω να κάθομαι μόνος άνετα;

Πότε;

Όταν ξεκίνησα στη θεατρική του σχολείου. Τρίτη ή Τετάρτη δημοτικού δε θυμάμαι τώρα.

Πώς έτσι;

Ε πήγα, και μ’ άρεσε τι «πώς έτσι;». Έχεις δει κανά παιδί να λέει «εγώ θ’ ασχοληθώ με την κηροπλαστική». Δοκιμάζεις, και βλέπεις τι σ’ αρέσει.

Λέω, πως έτσι και το ξεπέρασες… το φόβο… συγκεντρώσου!!!

Α! Απλά είχα να κάνω κάτι που μ’ άρεσε. Νομίζω έτσι ξέφευγε το μυαλό μου από το «τι μπορεί να πάει στραβά αν κάτσεις μόνος σου τώρα». Κείμενο, παρέα, πρόβα, μια στην αίθουσα, μια στο γυμναστήριο, μια στο θέατρο. Πού μυαλό για φόβο…

Θέατρο στο σχολείο, μια χαρά περάσαμε

Κι ήταν εκτός προγράμματος…

Καλά τώρα γενικά «αδειάζει» το πρόγραμμα.

Αλίμονο, δε θ’ αφήσουν τίποτα. «Εμπρός, λοιπόν, καλοί/ -ές μου δι-οικονομο-λογιστο-χαρτο-καθωςπρέπει-καθώςθέλουμε-ΙΣΤΕΣ / -ΙΣΤΡΙΕΣ».

Πες το αυτό τρεις φορές συνεχόμενα

Βρε αν είναι να μη βγει αληθινό, να το πω και δεκατρείς.

Α, είδα πρόσφατα το Harry Potter and the Order of the Phoenix.

Πόσες φορές θα το πω, ό,τι κάνεις εσύ το κάνω κι εγώ, το ίδιο κεφάλι κατοικούμε… ωραίο το Ορντερ οφ δε Φοίνιξ.

Πολιτικό

Παιδευτικό

Σαρκαστικά Εκπαιδευτικό

Σατανικά διαχρονικό… και σύγχρονο.

Όσο ο κίνδυνος πλησιάζει, πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά θεωρία, πότε πράξη, και «όλα βαίνουν καλώς».

Τα ‘πε όλα η J.K.