Πεμπτουσιωτές*: Ταξίδι στα Highlands της Σκωτίας

*Εμπειρίες, αντικείμενα, εικόνες, έργα τέχνης, μουσικές, ταινίες, πρόσωπα κ.ά.  τα οποία μας συντάραξαν και στα οποία χαρίσαμε κομμάτια από τη ψυχή μας, ώστε -μέσω αυτών να παραμείνουμε- αθάνατοι.

Τί θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις δίχως κοινά βιωμένες εμπειρίες;

Βίοι παράλληλοι δίχως τομές, δίχως αγγίγματα που  σημαδεύουν.

Και ποια θα ήταν καλύτερη συνταγή για να δημιουργήσεις έναν ακόμη δεσμό που θα σε ενώνει για πάντα, μία ανάμνηση που θα θες να μοιραστείς, στιγμές αθάνατες και άφθαρτες από κάθε μελλοντική ανατροπή της κοινής πορείας σας, παρά ένα ταξίδι;

Τα «υλικά» που θα χρειαστούν για μία τέτοια εμπειρία δεν είναι πολλά: Άνθρωποι αγαπημένοι, μία «τρελή» στο πρώτο της άκουσμα ιδέα και οργάνωση. Εντάξει, εντάξει! Και κάποια χρήματα.

Έτσι, σε κάποιο καφέ της Άνω Πόλης, πάνω από δύο κούπες ζεστού, αρωματικού καφέ φίλτρου παρέα με μία φίλη έπεσε η ιδέα: Σκωτία! Highlands!  Το μόνο που έλειπε τώρα ήταν η οργάνωση καθώς, λόγω του ότι τέτοια ταξίδια δε γίνονται συχνά, θα έπρεπε να αδράξουμε την ευκαιρία και να εξερευνήσουμε κατά το δυνατόν περισσότερο τούτον το μαγικό προορισμό. Και όλα αυτά όντας βασικός (μισθολογικά). Απολύτως βασικός, όμως! Οπότε, πάρε κάποιες ιδέες.

Το σχέδιο είχε ως εξής: Πτήση από Θεσσαλονίκη για Γλασκώβη και από εκεί Εδιμβούργο, το οποίο θα είχαμε ως βάση. Τριήμερη, οργανωμένη εκδρομή στα Highlands, για την οποία είχα πολλές ενστάσεις αρχικά, όμως πραγματικά με αποζημίωσε. Έπειτα, επιστροφή στο Εδιμβούργο  για λίγες ημέρες και από εκεί πίσω στη Γλασκώβη για την πτήση επιστροφής.

Η εκδρομή στα Highlands ήταν μαγευτική.

Ένιωθες τα συναισθήματα να σε κατακλύζουν από εικόνες και ερεθίσματα που απαιτούσαν να είσαι διαρκώς παρών. Ομορφιά άγρια, με έναν ακαθόριστο περιρρέοντα ρομαντισμό και έντονες δόσεις μελαγχολίας. Τοπία που νόμισες πως ξεπρόβαλλαν από μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ.

Κάθε ματιά σου, κάθε στάση και ένα μοναδικό φωτογραφικό ενσταντανέ που πίστευες πως αιχμαλώτιζε λίγη από τη ψυχή σου. Fort William, Loch Ness, Isle of Skye και μέσα να μου ακούγεται σε επανάληψη το Everloving του Moby. Βραχώδεις εκτάσεις, λίμνες, κάστρα, ιστορίες για αδικημένες βασίλισσες και τοπικούς θρύλους, αρώματα από ουϊσκι. Και οι άνθρωποι (αυτοί που συναναστράφηκα τουλάχιστον); Πρόσχαροι επί της ουσίας, δεκτικοί, που, ωστόσο, γρήγορα συνειδητοποιούσες το κοινό, εθνικό «τραύμα» που κουβαλούν και την, σχεδόν, βιολογική ανάγκη τους για ανεξαρτησία.

Σε αντίθεση με άλλα ταξίδια, η επιστροφή από το συγκεκριμένο δεν με δυσκόλεψε ιδιαιτέρως. Η ικανοποίηση που έλαβε κάθε μου αίσθηση από αυτόν τον τόπο, μου προσέφερε την απαιτούμενη πληρότητα, ώστε να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου ομαλά, κουβαλώντας, ωστόσο, μία σημαντική «αποσκευή» και αναφωνώντας κατά καιρούς «τι έζησα ρε φίλε!».

Πως & γιατί

Έδωσα χρόνο στην οργάνωση: Για να ανταπεξέλθω οικονομικά το οργάνωσα εντός 5 μηνών, πληρώνοντας σταδιακά εισιτήρια, διαμονή κλπ.

Προτίμησα το αεροδρόμιο της Γλασκώβης, λόγω φθηνότερων πτήσεων.

Προτίμησα το Εδιμβούργο ως αφετηρία, διότι τα πακέτα εκδρομών από εκεί, ήταν πιο οικονομικά.

Τόλμησα την ομαδική εκδρομή: Είδα μέρη που δεν θα μπορούσα διαφορετικά (όχι δεν θα οδηγούσα σε εκείνους τους δρόμους!) και γνώρισα ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Συγχρωτίστηκα με τους ντόπιους: Άκουσα ενδιαφέρουσες ιστορίες και έμαθα πληροφορίες που δεν αναφέρονται στο wiki.