Ένας γάτος πιο πέρα την πλησίασε και με θράσος περισσό στάθηκε εμπρός της. «Σε ξέρμιαου εσένα. Από ποιον νομιάου πως θα ξεφύγεις;». Τρόμαξε. Έκανε να φύγει. «Τρέξε. Δεν γλυτώμιαου από κανέναν».

Άρχισε να τρέχει απ’ τον εφτάψυχο ευνοημένο διάολο μέχρι που ‘πεσε πάνω στον αιματοβαμμένο Ηρακλή. Τα ρούχα της Ήρας κολλημένα στις σάρκες του πονούσαν. Τραβούσε, τραβούσε και δέρματα ημίθεου και λιονταριού κρεμόντουσαν στο πάτωμα. «Τα παιδιά μου. Σκότωσα τα παιδιά μου. Αν τα δεις να τους πεις πως αιώνιο το μαρτύριο όλων των ηρώων που ‘πεσαν και πιότερο το δικό μου.» Ούρλιαζε. Έπεσε κάτω στο έδαφος. «Πάρε με μαζί σου.»
Έτρεξε ακόμη πιο γρήγορα. Άρχισε να κλαίει.

Κάθε φορά τα ίδια. Ο γάτος είχε δίκιο. Δεν μπορούσε να γλυτώσει.

Έφτασε στο πιο σκοτεινό σοκάκι στην άκρη της πόλης και συνάντησε την Ελένη. Έκανε πιάτσα στο πεζοδρόμιο. Ροζ κραγιόν και λίγο κόκκινο απ’ το αίμα. Τα νύχια ξεφτισμένο βυσσινί και ένα φόρεμα μαύρο, πένθιμο με σκισμένα τούλια που βρεχόντουσαν. Βρώμικη, φαφούτα, αποκαμωμένη, γριά και μόνη. «Αυτόθ ο άτιμοθ ο Πάρηθ! Κατάρα!!!!»
Έβηξε και απ’ το στόμα της βγήκε ένα μαργαριτάρι μαύρο. «Πάρε αυτό και πεθ την Αφροδίτη πως πλέον το κορμί μου το πουλάω μονάχη. Άκουθεεεες;;;»

Μαύρο το μαργαριτάρι, μαύρο το παλτό και η νύχτα. Μαύρη κάθε μέρα σαν κι αυτή που πρέπει να γυρίσει. Κάθε που φεύγει πεθαίνει η γη. Και κάθε φορά το ταξίδι είναι πιο πικρό.
Κουράστηκε να ακούει τα βάσανα των ζωντανών και να στέλνει τα μηνύματα στους νεκρούς. Κουράστηκε τις ταλαιπωρημένες κραυγές στα ποτάμια των νεκρών. Κουράστηκε να επιστρέφει στον κρύο Αβέρνους. Κουράστηκε να προσπαθεί κάθε φορά να ξεφύγει.
Κι η μάνα πάντα κλαίει.

Τρέχει, εκεί στους πρόποδες του Ολύμπου. Τρέχει. Να προλάβει να κάνει ικεσία. Φέτος πρέπει να προλάβει!

Τότε η γη σκίζεται. Ο Άδης ξεπηδά καβάλα στον Κέρβερο. Με τα σουβλερά του δόντια χαμογελάει. Μαύρος καπνός σηκώνεται κι αρχίζει να γελάει.
Σεισμός.

«Περσεφόνη, αγάπη μου. Μου έλειψες.»

Κάθομαι στο μπαλκόνι. Σα να ‘βγαλε ψυχρούλα απόψε.