at a glance
Top

Η Ανάμνηση Της Ευτυχίας

“Παραδομένος για καιρό σε κάποιο όνειρο τρελό κόντευα να ξεχάσω… την ομορφιά που είχα πει πως δεν θα ξέχναγα γιατί ήτανε η δικιά σου’’ 
[Π. Παυλίδης]

κείμενο | λέλε */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

Ζούμε. Και ο χρόνος τρέχει.
Και κοιτάμε γύρω μας. Παρατηρούμε. Και συγκρίνουμε όσα μας συμβαίνουν, με όσα συμβαίνουν σε άλλους.
Γιατί αυτός κι όχι εγώ; Γιατί σε μένα κι όχι σε κείνον;
Μα το χειρότερο;
Συγκρίνουμε τα όσα μας συμβαίνουν, με όσα μας συνέβαιναν παλιότερα.
Που τα βρίσκουμε ίδια ή παρόμοια. Ενώ ποτέ δεν είναι.
Και γνωρίζαμε ανθρώπους και τους συγκρίνουμε με άλλους. Με αυτούς που είχαμε παλιά ή με αυτούς που θα θέλαμε να είχαμε.
Και τους αδικούμε. Γιατί είναι άλλοι.
Αλλιώς μιλάνε, αλλιώς κοιτάνε, αλλιώς φιλάνε, αλλιώς αγκαλιάζουν.
Κι εμείς ψάχνουμε αυτό που είχαμε και δεν κοιτάμε αυτό που έχουμε μπροστά μας.
Χάνουμε τη στιγμή, επιλέγοντας να ξαναζούμε μια παλιά ή απλά τη θυμόμαστε και επιμένουμε να την ξαναβρούμε. Γιατί τότε ήμασταν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Τότε. Τότε που ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι. Ενώ δε γίνεται. Και το ξέρουμε ότι δε γίνεται.

Όταν πάψουμε όμως να ζούμε την ανάμνηση είναι σα να επιτρέπουμε κάτι καινούριο να μας κατακλύσει. Να μας ανανεώσει. Να μας κάνει στιγμιαία ευτυχισμένους.
Άλλωστε τι άλλο είναι η ευτυχία από μικρές και μεγάλες στιγμές; Τα περασμένα δεν είναι απαραίτητο να είναι και ξεχασμένα.
Αλλά να τα θυμάσαι όποτε και όσο τους αναλογεί.
Να τους χαμογελάς, να τους κλείνεις το μάτι και να τους λες ‘’πάω παρακάτω εγώ τώρα, θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή’’.
Να αφήνεις χώρο μέσα σου και γύρω σου για τα επόμενα.
Να τα χαίρεσαι μέχρι να γίνουν κι αυτά περασμένα.

Πάντα έρχεται μια καινούρια ευτυχία να πάρει τη θέση της προηγούμενης.
Ποτέ η ίδια. Ούτε καν μεταμφιεσμένη.
Να έχουμε λοιπόν τα μάτια μας ανοιχτά, μην τυχόν περάσει και δεν τη δούμε επειδή είμαστε πλάτη και χαζεύουμε την παλιά.
Κάποιος, κάποτε, είπε: το μεγαλύτερο εμπόδιο της ευτυχίας είναι η ανάμνησή της.