Όλα πια είναι τόσο απλά:

-Θέλεις;

-Θέλω.

-Μπορείς;

-Μπορώ.

-Πάμε;

-Πάμε…κι αν χαθώ;

-Δε θα χαθείς. Θα σε κρατάω εγώ.

-Κι αν χαθείς εσύ;

-Θα χαθούμε μαζί.

Δεν ξέρει αν ήταν όπως τον ονειρεύτηκε. Δεν ξέρει πώς έγινε όλο αυτό. Δεν ξέρει πόσο εύκολο ή δύσκολο θα είναι. Ούτε ξέρει τι έφταιξε μέχρι τώρα και χανόταν διαρκώς σε σαββατόβραδους έρωτες που μετάνιωναν πριν ξημερώσει. Σε δεύτερες σκέψεις που δεν οδηγούσαν πουθενά. Σε αναπάντητες καλημέρες μετά από ιδρωμένες καληνύχτες. Σε ιστορίες -αμαρτίες, λάθη- πάθη, φαντάσματα και αερικά. Σε περαστικούς “έρωτες”, σε υποθετικούς συνδέσμους και ερωτηματικά. Ίσως κι αυτό το παρελθόν την κάνει να εκτιμά τώρα την ομορφιά του απλού, του αμοιβαίου έρωτα. Γιατί ο έρωτας έτσι πρέπει να είναι, όμορφος. Όλα τα άλλα είναι σενάρια για καθημερινές σειρές απογευματινής ζώνης.

Δεν τη νοιάζουν όσα δεν ξέρει. Αυτό που τη νοιάζει πια, είναι όσα ξέρει. Και ξέρει πως αυτός ήρθε και θα μείνει. Θα κοιμούνται μαζί κάθε βράδυ, θα τσακώνονται κάθε Κυριακή πρωί για το ποιός θα σηκωθεί να φτιάξει καφέ, θα κερδίζει συνήθως αυτή και θα τον περιμένει να γυρίσει στο κρεβάτι. Τώρα ξέρει ότι ευτυχία είναι η μυρωδιά του καφέ και το άρωμά του στο σεντόνι, Κυριακή πρωί.