-Ναι. Αλλά ποιο τραγούδι σιχαίνομαι, όχι, δεν το έχω σκεφτεί. Γιατί όμως;

-Γιατί όχι;

-Γιατί να ξέρεις ό, τι μισώ, και όχι όσα μου αρέσουν;

-Μα θέλω να τα μάθω όλα. Και όσα αγαπάς, αλλά ακόμα πιο πολύ όσα μισείς. Δε γίνεται να ξέρεις κάποιον μόνο από όσα αγαπάει. Μη σου πω ότι τον μαθαίνεις καλύτερα από όσα μισεί. Εσύ; Δε θέλεις να ξέρεις όσα μισώ;

-Ναι. Θέλω. Όλα

-Είδες; Αλλιώς θα με ξέρεις αν μάθεις ότι αγαπώ το χειμώνα, κι αλλιώς αν μάθεις ότι μισώ την άνοιξη γιατί έχω αλλεργίες. Τι λες;

-Ναι. Ίσως έχεις δίκιο. Απλά με ξάφνιασες…

-Αν μου πεις όσα αγαπάς θα σε ξέρω λίγο. Αλλά θα σε μάθω ακόμα περισσότερο αν μάθω με ποιά ταινία κλαις, ποιό τραγούδι αλλάζεις γιατί δεν αντέχεις να ακούς, τι είναι αυτό που αποφεύγεις να κουβεντιάσεις. Ποιούς ανθρώπους δε μπορείς να συναναστραφείς, ποιό επάγγελμα δε θα σου ταίριαζε να κάνεις.

-Μα γι’ αυτά δε μπορώ εύκολα να μιλήσω. Ντρέπομαι, φοβάμαι, κολλάω, κωλώνω. Δεν ξέρω…

-Γι’ αυτό θέλω να τα μάθω όλα. Ένα- ένα. Σιγά- σιγά. Δε βιάζομαι. Έχω χρόνο… έτσι ελπίζω, ε; Γι’ αυτό θέλω να τα ξέρω όλα. Γιατί τότε θα σημαίνει ότι με εμπιστεύεσαι. Γιατί θα σημαίνει ότι έγινα άνθρωπος δικός σου. Ότι ήρθα επιτέλους κοντά. Και ότι σε ξέρω καλά. Πραγματικά καλά.  Γιατί αυτά είμαστε. Όσα φοβόμαστε να ακούσουμε, όσα ντρεπόμαστε να πούμε, όσα δειλιάζουμε να ξεστομίσουμε, όσα κολλάμε να γράψουμε. Αυτά είμαστε. Γι’ αυτό θα επιμένω να ρωτάω.

-Εντάξει. Σιγά- σιγά. Όλα.