κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου
μυστήρια πλάσματα
Απώλεια. Μια λέξη που πονάει και μόνο στο άκουσμά της.
Σφίγγεται το στομάχι, καίει το στήθος-
ανάλογα πού είναι ευαίσθητος ο καθένας.
Λέξη που σαν την ακούς, αγκαλιάζεις διπλά σφιχτά ό, τι έχεις δίπλα σου.
Έμψυχο ή άψυχο. Γιατί όταν την ακούς και τα άψυχα έχουν ψυχή.
Λέξη που φέρνει μνήμες, αλλά και σκέψεις.
Μνήμες για όσα έφυγαν, σκέψεις ότι θα φύγουν κι άλλα.
Και τελικά, αυτό που την κάνει πιο βαριά, είναι ότι είναι η μόνη σίγουρη συνθήκη.