
κείμενο | αλέξανδρος μαύρου */* φωτογραφίες | νίκος μάτης+ μαρία καραπαναγιώτου + αρχείο αλέξανδρου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Έχεις τρεις επιλογές
O Αλέξανδρος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στη πρόβα, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Ο σάκος μου, τί έχει μέσα; Η αλήθεια είναι ότι μόνο εγώ λείπω από εκεί μέσα, αλλά θα εστιάσω αναγκαστικά στα top 3. Καταρχάς, ένα τετράδιο. Μου φαίνεται πολύ περίεργο που το γράφω εγώ αυτό και ειδικά ως πρώτο, γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ της τεχνολογίας, το google calendar έχει γονατίσει από το πρόγραμμα και τα tasks που του φορτώνω, fun fact πρόσφατα χρησιμοποίησα το AI για συμβουλές για ένα κάστινγκ και τα κατάφερε ανέλπιστα καλά.
Για το τετράδιο, ως πρώτη και βασική επιλογή, οφείλεται ο Γ. Διδασκάλου που με παρότρυνε να γράφω τα πάντα από σημειώσεις, παρατηρήσεις, διορθώσεις μέχρι σκέψεις και ιδέες τελείως αυθόρμητες και απερίσκεπτες (έχοντας μάθει τελευταία να μη τις κρίνω ιδιαίτερα, άλλωστε έτσι γράφτηκε το “ομικρονγιωτα”, πάνω στις σκέψεις που ποτέ κανείς μας δεν έκρινε).
Για δεύτερο, θα πω το 1,5λιτρο μπουκάλι νερό για να δικαιολογήσουμε το «νερόφιδα», ως χαρακτηρισμό, που μου είχε προσάψει η γιαγιά μου.
Τρίτο και τελευταίο και last but not least, θα πω την έξτρα μπλούζα, γιατί πρόβα χωρίς ιδρώτα δεν ξέρω τι είναι, μπερδεύομαι. Σε χειμερινές πρόβες ειδικά ακολουθώ σχέδιο-κρεμμύδι, σύμφωνα με την αγαπημένη κ. Κομνηνού, οπότε η τσάντα μεταμορφώνεται ως δια μαγείας σε ντουλάπα που βογκάει.
photo_1: Ένα έκθεμα στην είσοδο του μουσείου ελληνικού πολιτισμού, του Μουσείου Μπενάκη. Συνέβη κάτι περίεργο εκεί, κάτι θύμισε, κάτι πόνεσε, κάτι έκανε τέλος πάντων.
Πάντα αυτή η ερώτηση με άγχωνε, σαν να μην έχω ακούσει ποτέ μουσική, γιατί είναι δύσκολο να εξηγήσω ακριβώς τι μου συμβαίνει μουσικά, έχει μια δόση παράνοιας το όλο πράγμα.
Όσο αφορά τη μουσική, λοιπόν, έχω τρία μουντ (διαθέσεις πιο δόκιμα, αλλά δεν μ’ αρέσει) και ανάλογα με το ποιο αποφασίζει να με επισκεφτεί την εκάστοτε στιγμή, διαλέγω την κατάλληλη playlist.
Σίγουρα, οι Σκιαδαρέσες είναι στα must (όπως και στο μπάνιο, αλλά δεν είναι του παρόντος αν και τελικά μάλλον έγινε). Το «Πληθυντικός» (άλλωστε και “ομικρονγιωτα”) από Σκιαδαρέσες στο πιο μοιραίο μουντ που νιώθεις ξάφνου γαμάτος στο δρόμο για το θέατρο γιατί έτσι, σε αυτό το μουντ ανήκουν και κομμάτια της house μουσικής. Το «Carte Postale» της Μαρίνας Σπανού στο μουντ αυτό, που χρειάζεσαι κάτι να σε ανεβάσει, να σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις τη μέρα, βέβαια καμία φορά αυτό το μουντ παραπαίει ανάμεσα σε αισιοδοξία και υπερανάλυση, σε σκέψεις και τελικά όχι και τόσο αισιοδοξία. Σε αυτό το μουντ ανήκει και «Το καπηλειό» των Χαρούλη-Πασχαλίδη, για να αντιληφθείτε την παράνοια που προανέφερα, αλλά ας πούμε ότι δεν το είπα για να περάσω και στο τρίτο μουντ. Έχει κι αυτό το δικό του χαρακτήρα. Αντίθετα, λοιπόν με τα υπόλοιπα, όταν είμαι σε υπερένταση, η jazz μουσική είναι μονόδρομος για μένα. «Fly me to the moon» στην εκτέλεση Frank Sinatra, Count Basie μαζί με πολλά jazz instrumental κομμάτια για καλύτερη συγκέντρωση (κάτι που χρειάζεται επίσης όταν μαθαίνω λόγια). Μάλλον, ξέφυγα λίγο, αλλά αυτό συμβαίνει στο κεφάλι μου.
photo_2: Είναι αυτό που καταλαβαίνεις, ότι πολλά μέρη, από όπου περνάς καθημερινά, δεν έχεις σηκώσει ποτέ το κεφάλι σου, να τα δεις πραγματικά. Ε, αυτό συνέβη και πριν λίγες μέρες.
New Year’s resolution, όπως λέμε και στο χωριό μου. Αυτή τη στιγμή είμαι στο ΚΤΕΛ Αθήνα-Θεσσαλονίκη, οπότε ο πρώτος στόχος είναι ήδη εδώ. Περισσότερα ταξίδια, λοιπόν, Ελλάδα και εξωτερικό. Καλώς ή κακώς, μάλλον κακώς για την πόλη μας, η Αθήνα είναι μονόδρομος και κάθε ταξίδι σε αυτή, είναι έμπνευση και όρεξη για τα επόμενα που έρχονται.
Ένας γενικός, αλλά πολύ ουσιαστικός στόχος, για αυτό το έτος, γιατί ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει με αυτό το επάγγελμα, είναι να προσαρμόζομαι σε οποιαδήποτε αλλαγή έρχεται. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική ενηλικίωση έρχεται τώρα, μετά το πτυχίο και έρχεται παρέα με πολλά τρομακτικά, αλλά και γοητευτικά πράγματα, να συναντήσεις. Τέλος, επειδή το κλείσιμο του ’24 έφερε πολλές δύσκολες στιγμές, το ’25 πήρα την απόφαση ότι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, θα τα πάμε εμείς, οπότε λέω να πορευτώ με αυτό, ως ρητό για αυτή την χρονιά.
photo_3: Δύο γλάροι στα κεραμίδια. Συνομιλούσαν σε τόσο υψηλά decibel που έμεινα να τους κοιτάω. Δεν είχε ιδιαίτερο σασπένς αλλά μου “χάλασαν” την “ρουτίνα” και μάλλον έτσι έπρεπε.
* Ο Αλέξανδρος Μαύρου πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “όμικρονγιώτα” που παρουσιάζεται Σάββατο και Κυριακή 1, 2, 8, 9, 15, 16 Φεβρουαρίου, στις 21:30 στο Studio29A (Πτολεμαίων 29Α), στη Θεσσαλονίκη.
Συγγραφή κειμένου/Δραματουργία:
Αθανασία Χαλκιά
Αλέξανδρος Μαύρου
Γιάννης Δάφνης
Γιάννης Διδασκάλου
Ζωή Πάπαρη
Σκηνοθεσία:
Γιάννης Διδασκάλου
Επί σκηνής:
Αλέξανδρος Μαυρουδόπουλος
Γιάννης Δάφνης
Σκηνογραφία/ενδυματολογική επιμέλεια:
Αθανασία Χαλκιά
Ζωή Πάπαρη
Επιμέλεια κίνησης:
Αλέξανδρος Γκουντινάκης
Πρωτότυπη μουσική/επιμέλεια ήχου:
Capétte
Σχεδιασμός φωτισμού:
Φανή Πολυξένη Κουρτίδου Βλαχογιάννη
Γιάννης Διδασκάλου