Ένας καφές στο χέρι και φύγαμε. Πρόβα για τη “Dalida”, μάθημα τραγουδιού κι έπειτα ανεβαίνω στα βόρεια της Αθήνας για εκφωνήσεις. Κάποια βράδια με βρίσκουν να τραγουδάω στο foyer café bistrot του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σε διάφορες γλώσσες και ύφος ρετρό. Είμαι του ρετρό… Κάποια άλλα βράδια, με βρίσκουν στα θέατρα της Αθήνας να βλέπω παραστάσεις. Κι έχω δει τόσες υπέροχες δουλειές φέτος. Τι χαρά που μετά από –σχεδόν- 2 χρόνια αποχής από το θέατρο, έχουν ανέβει τόσες και τόσο δυνατές παραστάσεις που σου γεμίζουν την καρδιά και το μυαλό με ιδέες, συναισθήματα, έμπνευση…

Η ζωή μου είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε όλα όσα αγαπώ. Θέατρο, τραγούδι, εκφωνήσεις, φίλους, βόλτες, θάλασσα. Μια βόλτα στη θάλασσα ή και μια βουτιά και τα ξεχνάς όλα. Γεμίζεις αλάτι και φως.

Αυτές τις μέρες είναι και οι συνελεύσεις του ΣΕΗ, οι κινητοποιήσεις, ο αγώνας μας για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για τα πτυχία μας, για όλα όσα παλεύουμε τόσα χρόνια, για να μας ακούσουν επιτέλους… Θα τα καταφέρουμε; Δεν ξέρω…  Πάντως πρώτη φορά είμαστε τόσοι πολλοί, όλοι μαζί, ενωμένοι, μια γροθιά. Για την αλλαγή που είναι πια απαραίτητη. Για τα παιδιά που αγωνίζονται στις καταλήψεις.

Σ’ εσάς που μας ακούτε και μας συμπαραστέκεστε. Που γεμίζετε τα θέατρα και μας δείχνετε έμπρακτα την αγάπη σας και το πόσο σας έλλειψε το θέατρο, η μουσική, ο χορός, η Τέχνη. Σας ευχαριστούμε…

Τηλεφωνήματα, συνεννοήσεις, συνεντεύξεις, να τα οργανώσω όλα, να προλάβω. Ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη!

Η «Dalida», ναι. Αυτή η υπέροχη κυρία είναι η αφορμή για να σας δω ξανά. Τι να σας πρωτοπώ για εκείνη πέραν του ότι την αγαπώ και θα την αγαπήσετε κι εσείς; Να μιλήσω για το πόσο φωτεινή ήταν; Πόσο ταλαντούχα, πόσο πρωτοποριακή, πόσο τολμηρή, πόσο τυχερή, πόσο άτυχη, πόσο σκοτεινή, πόσο πονεμένη;  Όλη της η ζωή, ένας άγριος χορός ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Γιατί να θέλει μια τόσο επιτυχημένη καλλιτέχνης να μας αφήσει τόσο πρόωρα; Στα μάτια του κόσμου, τα είχε όλα. 55 χρυσούς δίσκους, έναν πλατινένιο, εκατό εκατομμύρια πωλήσεων δίσκων, όλον τον κόσμο στα πόδια της. Τον κατέκτησε. Με το σπαθί της. Μια σπουδαία ερμηνεύτρια, μια πανέμορφη γυναίκα, τόσα υπέροχα τραγούδια, τόση επιτυχία…. Κι ένα άδοξο φινάλε. Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα, να ισορροπήσει την καριέρα και την προσωπική ζωή; Πόσο εύκολο είναι να ζεις μόνο πάνω στη σκηνή; Να έχεις καταφέρει τόσα πολλά και μη νιώθεις τίποτα άλλο παρά μοναξιά; Όλη αυτή η αντίφαση που βίωνε μέσα της με ώθησαν να μιλήσω για κείνη, να πω την ιστορία της. 35 χρόνια μετά το θάνατο της.

Η «Dalida», λοιπόν, έρχεται να εξομολογηθεί, να αποκαταστήσει αλήθειες, να μοιραστεί μαζί σας αυτό που ήταν. Να σας μιλήσει και να σας τραγουδήσει. Θα ακούσετε όλα τα εμβληματικά της τραγούδια (υπερτιτλισμένα στα ελληνικά). Γιατί έχουν μεγάλη σημασία οι στίχοι. Μέσα από αυτούς θα την καταλάβετε ακόμα καλύτερα. Εκείνη τους διάλεγε. Για να επικοινωνήσει αυτό που ήταν…

«Πάνω στη σκηνή. Με ένα λευκό φουστάνι. Εγώ, το κοινό και τα τραγούδια. Τραγουδώντας. Μέχρι το τέλος».

Επιλέξαμε αυτό τον τίτλο με τη Νεκταρία Γιαννουδάκη, το «Τραγουδώντας μέχρι το τέλος» – το δανειστήκαμε από ένα τραγούδι της Dalida – γιατί περιγράφει απόλυτα την επιθυμία της να μοιραστεί τα πάντα με το κοινό της.

Όταν ακόμα σκεφτόμουν να κάνω την παράσταση, συζητούσα την ιδέα με τη φίλη μου, τη Νεκταρία. Ήταν τόσο ενθουσιώδης και υποστηρικτική… Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα της υλοποίησης της πρότεινα να το σκηνοθετήσει και δέχτηκε! Θέλαμε καιρό να συνεργαστούμε, ήθελε κι ‘κείνη να κάνει την πρώτη της σκηνοθεσία, εγώ δε μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον πιο κατάλληλο για το εγχείρημα. Και πόσο δίκιο είχα! Αφέθηκα στα χέρια της και στο ταλέντο της – γιατί πέρα από καταπληκτική ηθοποιός είναι και εξαιρετική στη σκηνοθεσία – κι εκείνη έπλασε μια παράσταση τόσο ευφάνταστη, γεμάτη ζωντάνια, χιούμορ, εναλλαγές, ισορροπία. Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Έτσι λοιπόν, φτιάξαμε τον κόσμο της «Dalida». Και σας περιμένουμε να το επισκεφτείτε, να τον γευτείτε, να τον χαρείτε.

Γιατί χωρίς εσάς, οι ήρωες που φτιάχνουμε εμείς οι θεατρίνοι, δε μπορούν να υπάρξουν. Εμείς κι εσείς τους δίνουμε ζωή.

Είστε εμείς κι είμαστε εσείς. Είμαστε ένα.

Αυτά! Τρέχω να προλάβω τη συνέλευση του ΣΕΗ!