όταν είναι πρωί όλα είναι ακόμα καλά. ξέρω τον ρόλο μου. θυμάμαι τις λέξεις. τα σκηνικά αντικείμενα. αυτή η ησυχία κρατάει μέχρι το μεσημέρι. μετά δεν ξέρω πια μέχρι να έρθει το βράδυ που και όλα μου είναι και πάλι ξεκάθαρα. όταν αρχίζω να χασμουριέμαι αποκαθίσταται μια νοηματική ισορροπία που ο νους μεταφράζει σε ασφάλεια, γαλήνη, θαλπωρή. γι’ αυτό μ’ αρέσει πολύ ο χειμώνας. ο Θεός σου σβήνει νωρίς το φως. ρίχνει ένα ύφασμα πάνω από το κλουβί σου. κι ωστόσο μια μικρή ανταρσία μέσα μου παλεύει να ανατρέψει αυτό το καθεστώς. τις προάλλες πήγα “θερινό” σινεμά στις 22:45. και πάγωσα και νύσταξα. ήταν ωραία κι απαίσια μαζί.

τώρα προσπαθώ να μπω στις ζωές των άλλων. αλλά και να διαρρήξω το κλειστό σύστημα της δικής μου. είμαι 45 χρονών πια και δεν είναι εύκολο να κάνω νέους φίλους. αλλά προσπαθώ να βγω έξω. να συνδεθώ. να επιστρέψω στην πόλη. παλιά φορούσα μοναξιά και καμάρωνα. τώρα δεν θελω. τώρα θέλω γύμνια συντροφική.

για πολλά χρόνια ήμουν άνθρωπος του πνεύματος. έτσι έγραφα έξω από την παράγκα μου. ήμουν εκείνο το παιδί με τα κοτλέ και τα καστόρινα παπούτσια όταν οι άλλοι φορούσαν 501 και allstar. εγώ σκεπαζόμουν με βιβλία και έτσι άντεχα την κάθε θλίψη. κάποια στιγμή έγινα άνθρωπος του σώματος. προσπάθησα να γιατρέψω κάθε πληγή από έξω προς τα μέσα. αυτό κάνω ακόμα. δεν έχουμε κάτι άλλο πέρα από το σώμα. δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο.

στη ζωή αυτή που συνοπτικά περιγράφω τα κυρίαρχα χορωδιακά συγκροτήματα υμνούν επαναληπτικά τις εξής θεμελιακές παραμυθίες: αγάπη. ευγνωμοσύνη. γαλήνη. με κατακλύζουν καθημερινά. και νομίζω ότι αυτό είναι και το υψηλότερο σκαλοπάτι που μπόρεσα να φτάσω. να αισθάνομαι αγάπη/γαλήνη/ευγνωμοσύνη. να το εκφράζω δυνατά κάθε μέρα.

το βράδυ όπως είπα πλαγιάζω νωρίς. πριν χωθώ στο κρεβάτι γυρίζω το σπίτι κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα. συνήθως κοιμάμαι ήσυχα.

χαίρομαι που με παίρνει ο ύπνος στην Αθήνα.

• Ο Κυριάκος Χαρίτος υπογράφει τη “μικρή εγκυκλοπαίδεια του θανάτου” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στερέωμα.