κείμενο | διονύσης καραθανάσης */* φωτογραφίες | τζίνα άρχοντα + μαρία καβαλιώτη + τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
έβλεπε παντού ανθοπωλεία ανθρώπων
05:40 το ξυπνητήρι χτυπάει. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να σηκωθώ να πάω σχολείο! Ώρες ώρες μοιάζει με εφιάλτη που γυρνά από τα μαθητικά μου χρόνια. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω στο σχολείο, το έβρισκα πολύ βαρετό. Με αυτή τη σκέψη φτιάχνω έναν ελληνικό καφέ και ετοιμάζω πρωινό. Ο πρώτος καφές και το πρώτο τσιγάρο. Οι μαθητές μου στο Κιλκίς, με περιμένουν. Νιώθω την αγάπη τους, όταν βλέπω τα χαρούμενα πρόσωπά τους. Προσπαθώ να τους κάνω να μη βαριούνται, να δημιουργώ δραστηριότητες που να τους εξάψουν τη φαντασία, να χαρούν, να ξεχαστούν… Μιλάμε για το θέατρο και για το πόσο μαγικό είναι… και είναι. Μαγεία είναι το θέατρο!
06:30 Βγαίνω στο μπαλκόνι. Λέω καλημέρα στα φυτά μου. Είναι πράσινα. Μεγαλώνουν, ανθίζουν, αντέχουν… Κάποια δεν τα καταφέρνουν. Στενοχωριέμαι πολύ όταν πεθαίνει ένα φυτό μου. Έχω κλάψει για μια λεμονιά που είχα στο μπαλκόνι μου και δεν άντεξε το κρύο της Θεσσαλονίκης. Η απώλεια είναι δύσκολη να τη διαχειριστείς…
Φεύγω για το Κιλκίς. Έχω εντυπωσιαστεί από τα πολλά ανθοπωλεία που έχει το Κιλκίς. Χαρούμενα προσωπάκια με περιμένουν. Και κίνηση στον δρόμο. Και δυσκολίες, αλλά προσπαθώ…