
κείμενο | γιάννης καραούλης */* φωτογραφίες | π.μπρατάκος + ε.ιωάννου + χ.ιωάννου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Εκ των υστέρων χρονογράφημα
Ψιλοσυνήθεια των ημερών. Ακουστικά στα αυτιά. Labrinth ως πιο μόνιμη μουσική επιλογη τελευταία. Μπορεί να φταίει που βουτούσα και στο Euphoria τα βράδια. Περπατώ να πάρω το μετρό. Ευαγγελισμός. Επανήλθα στην παλιά γειτονιά μου. Ωραία η αίσθηση του οικείου που το είχες αποχαιρετίσει για κάποιον καιρό και το ξανασυναντάς. Κι ανθρώπους που είχες μήνες ή και χρόνια να αγκαλιάσεις.
Μου ‘χε λείψει η Αθήνα. Βολτές στο Παγκράτι, περπάτημα στο δάσος Ιλισίων να πάω στην Ευσταθία. -Πάμε να πάρουμε το παιδί απο το σχολείο και να πιούμε καφέ στη διαδρομή; -Εντάξει!
O Χρου πρότεινει να δω το Luca. Το βλέπω. Συγκινιέμαι και κολλάω με το ‘Città vuota‘ της Mina.
Io penso sempre a te, soltanto a te
E so che la città
Vuota mi sembrerà
Se non torni tu
Come puoi tu
Vivere ancor solo senza me
Non senti tu
Che non finì il nostro amor
Related posts:
I cheated myself, like I knew I would
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...here comes the sun
απόηχος