at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Γιάννη Καραούλη

κείμενο | γιάννης καραούλης */* φωτογραφίες | π.μπρατάκος + ε.ιωάννου + χ.ιωάννου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Εκ των υστέρων χρονογράφημα

Ψιλοσυνήθεια των ημερών. Ακουστικά στα αυτιά. Labrinth ως πιο μόνιμη μουσική επιλογη τελευταία. Μπορεί να φταίει που βουτούσα και στο Euphoria τα βράδια. Περπατώ να πάρω το μετρό. Ευαγγελισμός. Επανήλθα στην παλιά γειτονιά μου. Ωραία η αίσθηση του οικείου που το είχες αποχαιρετίσει για κάποιον καιρό και το ξανασυναντάς. Κι ανθρώπους που είχες μήνες ή και χρόνια να αγκαλιάσεις.

Μου ‘χε λείψει η Αθήνα. Βολτές στο Παγκράτι, περπάτημα στο δάσος Ιλισίων να πάω στην Ευσταθία. -Πάμε να πάρουμε το παιδί απο το σχολείο και να πιούμε καφέ στη διαδρομή; -Εντάξει!

O Χρου πρότεινει να δω το Luca. Το βλέπω. Συγκινιέμαι και κολλάω με το ‘Città vuota‘ της Mina.

Io penso sempre a te, soltanto a te

E so che la città

Vuota mi sembrerà

Se non torni tu

Come puoi tu

Vivere ancor solo senza me

Non senti tu

Che non finì il nostro amor

Στην πρεμιέρα. Οταν οι αγωνίες ηρεμούν. Και βλέπεις που έχει ζωή και επικοινωνεί εμπρός σου τούτο που φτιάχνατε τοσο καιρό και σε κρατούσε άγρυπνο. Και χαίρεσαι για τα 12 πλάσματα που σε εμπιστεύτηκαν.

Παλέψα να μάθω να στρίβω τσιγάρο. Προσπάθησα να ακολουθήσω αυτήν την ιδέα του τσιγάρου που ηρεμεί. Εμένα με ηρεμεί η διαδικασία της ανεύρεσης του καπνού και του στριψίματος. Η χειροπιαστή απασχόληση του μυαλού σε κάτι άλλο.

Και τώρα, Φρόσω, δεν θα ξαναπιούμε καφέ με γάλα αρακά και να ψάχνουμε τι πρέπει να δουλέψουμε; Ειρήνη, έλα να παμε REX να δούμε σχολική! Έρχονται τα λεωφορεία με τα παιδιά.

Κάθομαι πάνω με τους ηχητικούς. Ωραία είναι εδώ. Την αποχαιρετάς με πανοπτική θέα την παράσταση. Γελάω και συγκινιέμαι με τα παιδιά που καφριζουν και σωπαίνουν και παρασύρονται, που βλέπουν κατι από τους εαυτούς τους και τις αγωνίες τους στους ήρωες του Βέντεκιντ.

 

Η Ελένη στην Αθήνα. Επίσκεψη από την Κύπρο. Μένει σπίτι μου. Αυτή εδώ, είναι εγώ στο θηλυκό. Βλέπουμε τα ίδια, γελάμε με τα ίδια και κυνηγάμε γεύσεις και μαγειρικές. Φτιάχνουμε pancakes για πρωινό και ψάχνουμε βιετναμέζικο για σούπα βραδιάτικα.

Ωραίο πράγμα οι φίλοι, φίλε.

Σε ξεκουράζουν από τον εαυτό σου και τους Άλλους.

Συζητάμε για την διαφορετικότητα. “Γιατί ποιός όρισε την κανονικότητα;” πετάει και χειροκροτώ.

Φτιάχνω πράγματα, ετοιμάζομαι να φύγω. Η βαλίτσα έχει γίνει δεύτερη φύση. Κάνω τη Μαρί Κόντο στις αναμνήσεις μου. This sparks joy.

Η μουσική τώρα είναι Ólöf Arnalds και Surrender.

Again
Feel your heart again
Touch me again
I surrender
Claim my power
I surrender now

7 Δεκεμβρη. Τα παιδιά στους δρόμους. Συνθήματα. Περπατώ ανάμεσα, συγκινημένος παπαράτσι. Τα παιδιά, φίλε. Ελπίδα, φίλε.

Μην ξεχάσω να πάρω τη Δανάη. Η κοιλίτσα της φουσκώνει. Την ονειρεύτηκα να γίνεται μπαλόνι και να κολυμπά στον αέρα.

Ωραίο πράγμα να είσαι ερωτευμένος με τους φίλους σου, φίλε.

Τώρα το spotify παίζει Soko, We Might Be Dead by Tomorrow.

Give me all your love now
‘Cause for all we know
We might be dead by tomorrow

I don’t want to judge what’s in your heart
But if you’re not ready for love
How can you be ready for life?
So let’s love fully and let’s love loud
And let’s love now
‘Cause soon enough we’ll die

 

Ο Αντώνης a.k.a. ecati, μου μιλάει για τους ποιητές που διαβάζει τώρα. Είναι ο ντίλερ-ποιημάτων μου.

Να προλάβω να κάνω μοντάζ στο μικρό ντοκιμαντέρ. Θέμα όνειρα και εφηβεία. Θυμάμαι ένα δικό μου όνειρο. Κλασικό. Αυτό που πέφτεις. Μόνο που εγώ κοιτάζω τον εαυτό μου απο πάνω και απομακρύνομαι. Κι απο λευκή φιγούρα που βουλιάζει στο κενό γίνομαι κηλίδα και σβήνω.

Στο αεροδρόμιο μετά. Μηνύματα αποχαιρετισμού και καλό ταξίδι.

Θα σταματήσω το εκ των υστέρων ημερολόγιο μου, εδώ. Πάω να φάω μελομακάρονο και να ταίσω τον γάτο.

  •  Ο Γιάννης Καραούλης σκηνοθετεί το “Ξύπνημα της άνοιξης”  του Βέντεκιντ, στην Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Στο θέατρο REX- σκηνή Ελένη Παπαδάκη.