Το κείμενο, η ανάγνωση του Σιώνα και οι συζητήσεις με την Λίλα τον Στέφανο και την Μυρσίνη ήταν θεραπευτικές και αποκαλυπτικές. Φυσικά, σε όλο αυτό βοήθησε και όλο αυτό που έγινε πέρσι και συνέπεσε με τις πρόβες μας. Κακοποιητής δεν είναι μόνο αυτός που σηκώνει η απλώνει το κωλόχερό του. Κακοποιητής είναι και ένας σύντροφος, φίλος, συνεργάτης, δάσκαλος, εργοδότης, συγγενής κ.λ.π. που τραυματίζει την ψυχή σου με το γάντι. ‘Οταν αυτός, λοιπόν, ο χειριστικός, ο άρρωστα ανασφαλής, ο νάρκισσος, ο γνήσια χυδαίος, ο εγωκεντρικός ή ο όλα μαζί, σε “αρπάζει” την στιγμή που σε βρίσκει αδύναμο επειδή είσαι ερωτευμένος, επειδή είσαι αθώος, επειδή είσαι ευάλωτος, επειδή τέλος πάντων δεν ανήκεις στο γκρουπ των συναισθηματικά αναπήρων και σε “ξεζουμίζει”, υπάρχει πρόβλημα. Η παράσταση αυτή, λοιπόν, με βοήθησε να δω αυτές τις συμπεριφορές και να τις πω πρόβλημα. Ο Μιχάλης στην προσπάθεια του να με καθοδηγήσει στο πως να προσεγγίσω τον ρόλο, με βοήθησε να καταλάβω ότι ένας τέτοιος τύπος δεν είναι απαραίτητα κάποιος που μόλις τον βλέπουμε λέμε “τι μαλάκας είναι αυτός”, αλλά μπορεί και να είναι ένας μαλάκας με ωραιότατη βιτρίνα την οποία μάλιστα υπάρχει περίπτωση να την αγοράσουν αρκετοί.

Με δυσκόλεψε! Δεν είχα πολλές εικόνες, γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ τυχερός σχετικά με φίλους, συντρόφους κ.λ.π.. Αυτό που δείχνουν, είναι. Έχω πάρει και έχω δώσει πολλή αγάπη και δεν έχω παράπονο. Παρόλα αυτά. δεν μπορώ να σου πω ότι δεν με έχουν πάρει τα σκάγια από πράγματα που έχουν συμβεί σε ανθρώπους που αγαπώ. Και με πήραν και με πόνεσαν. Και η αντίδραση μου σε αυτό ήταν βαθύς θυμός. Και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που χρωστάω σε αυτήν την παράσταση. Όταν άρχισα να δουλεύω τον ρόλο, έλεγα συνέχεια ότι αυτόν τον τύπο τον σιχαίνομαι, τον μισώ και άλλα τέτοια γραφικά μέχρι που η παράσταση μου άνοιξε μια πόρτα και ξαφνικά το μίσος έγινε λύπηση. Τον τύπο αυτόν και κάθε αυτόν τον λυπάμαι. Δεν τον δικαιολογώ, δεν τον συγχωρώ, δεν με θυμώνει, δεν θέλω πολλά πολλά μαζί του, βασικά δεν θέλω τίποτα μαζί του, αλλά τον λυπάμαι.

Φυσικά κι εγώ δεν είμαι άγιος. Χρωστάω κάνα δυο συγγνώμες. Αλλά τώρα τουλάχιστον ξέρω και ξέρω επειδή ακούω. Δεν έχω χειρότερο από αυτούς που δεν ακούν’ και από αυτούς που αντί να πουν έκανα μαλακία λένε “εσείς το πήρατε για μαλακία”.

Εύκολος ο δρόμος του εγώ είμαι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω, όπως εγώ θέλω, επειδή εγώ θέλω, αφού εγώ το θέλω, εγώ θέλω, εγώ θέλω, εγώ θέλω και όποιον πάρει ο Χάρος. Πλέον, δεν τον κρίνω αυτόν τον δρόμο. Αλλά, αφού τον επιλέγεις να ξέρεις ότι κρύβει μεγάλη μοναξιά και όταν έρθει ή θα την λουστείς ήσυχα και ωραία ή θα ξεφτιλιστείς μέχρι εκεί που δεν πάει μήπως και το γυρίσεις (μέχρι να ξανακάνεις τα ίδια με μαθηματική ακρίβεια), πράγμα που παθαίνει ο άντρας στο “Ελεύθερο Ζευγάρι”.

Φυσικά δεν θα έκρινα ποτέ την επιλογή οποιουδήποτε ζευγαριού να ζήσει την ζωή του όπως ακριβώς θέλει. Αν συμφωνούν και οι δύο μου φαίνεται ωραιότατο. Στην περίπτωση όμως του κειμένου του Φο και της Ράμε, έχουμε έναν άντρα που χτυπιέται να πείσει την γυναίκα του για το πόσο ελεύθερο πνεύμα είναι και ότι πλέον πρέπει να ζούνε πηγαίνοντας με όποιον γουστάρουν αφού θέλουν. Όλα αυτά φυσικά έχοντας την σιγουριά και την ασφάλεια ότι αυτή είναι αδύναμη, τον λατρεύει, έχουνε παιδί και θα είναι εκεί πάντα για αυτόν. Αυτοί οι τύποι που είναι ατόφια θύματα του κυρίου “εγώ σας ξεβλάχεψα” και πουλάνε ψευτοελευθερίες αλλά τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από συντηρητικοί παρτάκιδες. Την στιγμή όμως που καταλαβαίνει ότι βρήκε την δύναμη να συνεχίσει την ζωή της, η βιτρίνα σπάει. Σπάει και ξεχύνονται λίτρα χυδαιότητας . Και βλέπουμε έναν κακοποιητή με τα όλα του. Κάθε άλλο παρά ελεύθερο πνεύμα δηλαδή.  Κάποιοι θα πουν “της είπε ποιος είναι και τι θέλει δικό της πρόβλημα που δεν φεύγει”. Μεγάλη κουβέντα γιατί μένει κάποιος, αλλά όπως και να ‘χει αυτή η ευκολία να πεις “δικό της πρόβλημα”, αυτή η σκληρότητα δεν υπάρχει στο λογισμικό μου. Δεν την δέχομαι. Όταν έσκασε η βόμβα με τον σκηνοθέτη που είναι στη φυλακή και διαβάσαμε την πρώτη καταγγελία “αρρωστήσαμε”. Παρόλα αυτά θυμάμαι ένα post στο FB που ακόμη με στοιχειώνει από μία γνωστή σκηνοθέτη, η οποία έλεγε πάνω κάτω “δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό σε αυτό που διαβάζω, είναι ενήλικοι, για να μην έφυγε το ήθελε”. Το αναφέρω απλά για να σου πω ότι ζουν ανάμεσά μας. Φυσικά μετά από 3 λεπτά το έσβησε. Αυτή η σκληρότητα λοιπόν, δεν υπάρχει στο λογισμικό μου. Δεν την δέχομαι. Και θα εύχομαι και θα ονειρεύομαι να μη την δέχονται οι περισσότεροι. Εύχομαι ότι τα πράγματα αλλάζουν και σιγά σιγά δεν θα είναι βορά στα θηρία άνθρωποι οι οποίοι είναι ευάλωτοι λόγω του φύλου τους, λόγω της καταγωγής τους, λόγω της σεξουαλικής τους προτίμησης, λόγω…λόγω…

Κλείνοντας να πω ότι ο Γιώργος απλά μου ζήτησε να μιλήσω για την αφεντιά μου, τι γαμάτος που είμαι, την ιστορία της σημαντικής ζωής μου και άλλα τέτοια που έχω γράψει και παλιότερα. Δεν μου βγήκε. Δεν φταίει αυτός για τα παραπάνω. Τα ‘θελα και τα ‘γραψα. Αν τα διαβάζετε πήγε καλά. Αν θέλετε να  τα δείτε (τουλάχιστον να τα προσπαθούμε) ελάτε στη Μονή Λαζαριστών. Θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα θυμώσετε, θα δείτε μια ουσιαστική σύγχρονη σκηνοθεσία χωρίς κόλπα και φασαρίες και μια υπέροχη ηθοποιό, την Λίλα. Για εμένα δεν λέω, λογικά θα πει η Λίλα όταν μιλήσει…

•  Ο Γιάννης Σαμψαλάκης πρωταγωνιστεί με τη Λίλα Βλαχοπούλου στο “Ελεύθερο Ζευγάρι” σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, που παρουσιάζεται από 27 Νοεμβρίου στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.