Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατο του Αισχύλου, σε έναν άλλο τόπο και χρόνο, σε μία άλλη πραγματικότητα, κι όμως κάποια πράγματα παραμένουν ανέγγιχτα: Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι λεπτές τους ισορροπίες, η αγάπη, το μίσος, το πάθος, η δίψα για εκδίκηση και φυσικά το αιώνιο ελληνικό δράμα. Στην μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου θεάτρου «Ορέστεια» του Αισχύλου υπάρχουν όλα αυτά και πολλά άλλα σε μορφή «οικογενειακού δράματος εκδίκησης» και είναι στ’ αλήθεια ακόμη πιο τρομερό απ’ ό,τι ακούγεται: Ο πατέρας που θυσιάζει την κόρη του, η γυναίκα του που τον σκοτώνει και τα φτιάχνει με τον αδελφό του, ο γιός του που σκοτώνει μάνα και θείο και φυσικά, πόλεμοι, θεοί και δαίμονες μπλεγμένοι σ’ ένα γαϊτανάκι μαύρου αίματος.

Η «Εταιρεία Θεάτρου ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ» και η «Ομάδα Τέχνης OBERON» παρουσιάζουν την  παράσταση «ΟΡΕΣΤ3ΙΑ…μια διαδρομή…» στο θέατρο «Αυλαία», σε μια ανατρεπτική «λαϊκή τραγωδία». Είναι αλήθεια, πως η κωμωδία και το δράμα είναι όροι αλληλένδετοι και κάποιες φορές είναι τόσο λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους, που δύσκολα μπορεί κανείς να τους ξεχωρίσει.  Έτσι, η εν λόγω παράσταση, παρουσιάζει το δράμα υπό ένα κωμικό πρίσμα ώστε να γίνει πιο προσιτή και κατανοητή στον σύγχρονο θεατή ενώ παράλληλα λειτουργεί επεξηγηματικά ως προς τα δρώμενα φέρνοντας το αρχαίο θέατρο ένα βήμα πιο κοντά στο σήμερα.

Τρείς ηθοποιοί επί σκηνής υποδύονται τους ηθοποιούς σε σύμβαση πρόβας, μεταδίδοντας στον θεατή τις ακριβείς συνθήκες εξερεύνησης και ανακάλυψης ενός έργου. Φυσικά, κατά την διάρκεια μιας πρόβας πολλά μπορούν να πάνε στραβά, ειδικά όταν μιλάμε για αρχαία τραγωδία και την ενδοσκόπηση στα λεγόμενα του ποιητή καθώς προκύπτουν διαφωνίες, υφολογικές και υποκριτικές ενστάσεις ακόμη και φιλοσοφικά ερωτήματα.

Ο Στάθης Μαυρόπουλος σε διπλό ρόλο σκηνοθέτη και ηθοποιού, πήρε μεγάλο σκηνοθετικό ρίσκο σε μια αρκετά απαιτητική παράσταση μιας και υπάρχει αέναη κίνηση και αλλαγή ρόλων καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Βλέπουμε και τον ίδιο να υποδύεται τον ηθοποιό, αμέσως μετά τον Μενέλαο, να αποτελεί μέρος του σκηνικού κι έπειτα να καταλήγει σε έναν από τους πιο σπαρακτικούς μονολόγους της παραμάνας του Ορέστη όταν της ανακοινώνεται ο επίπλαστος θάνατός του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους δύο ηθοποιούς Διονύση Καραθανάση και Ιωάννα Λαμνή: Αναμειγνύονται με το κοινό, αλλάζουν συνεχώς ρόλους, κάνουν γύρους στην περιστρεφόμενη πλατφόρμα που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής και δίνουν όλη τους την ενέργεια μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Σημαντική και πολύ ευχάριστη προσθήκη αποτελεί η ενεργή συμμετοχή του κοινού στην τελευταία σκηνή, το οποίο -στο τελευταίο κομμάτι της τριλογίας, «Ευμενίδες»- αποφασίζει για την μοίρα του Ορέστη δημιουργώντας την προσομοίωση της δίκης του στον Άρειο Πάγο.
Μια «λαϊκή τραγωδία», λοιπόν, γεμάτη ευτράπελα και ανατροπές, προσφέρει μια διαφορετική προσέγγιση της «Ορέστειας» δίνοντας ένα στοίχημα με όσα το κοινό έχει συνηθίσει από το αρχαίο θέατρο, το οποίο χωρίς αμφιβολία διασκεδάζει παρατηρώντας τα δρώμενα και την ροή μιας παράστασης πέρα απ’ τα συνηθισμένα.