
κείμενο | δημήτρης δάγκαλης */* φωτογραφίες | δημήτρης δάγκαλης
μίλα μόνος σου
…
…μην το συζητάς…
…
…πω πω
…κουνάει ακόμα…
…
…τι την ήθελα τη βάρκα;
…το «κούνια – μπέλα» πήγε σε άλλη διάσταση.
Ωωω… οχτώ ώρες…
Και συνέχισε να κουνάει ακόμα και οχτώ ώρες μετά.
Ναι αλλά καλά περάσαμε.
Ά ψο γα. Τέλεια. Υπέροχα.
Πως το κάνουν αυτοί που δουλεύουν στη θάλασσα;
Αυτοί που δουλεύουν στη θάλασσα καταρχήν δεν έχουν την ψαρόβαρκα που πήρες εσύ.. δεν κουνάει τόσο
Τι λες; Σκέψου τον κυρ Στέφανο να βγαίνει στ’ ανοιχτά με τη βάρκα του την κουρελού τη χιλιομπαλωμένη… πως δεν κουνάει;
Ε συνηθίζεις. Άμα είναι η ζωή σου, μπορείς άραγε να κάνεις κι αλλιώς;
Μπα, κι ο άλλος είδες τι είπε. Κάθε μέρα στα σκάφη, έρχονται κι οι μέρες που δεν μπορεί να δει νερό ούτε στο ποτήρι.
Αν άφηνες και μια υπόσχεση.
Τι εννοείς;
Μαζί με ό,τι αφήνεις πίσω, ν’ άφηνες και μια υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσεις. Ίσως έτσι μπορείς να κρατήσεις το «πριν» ζωντανό για ένα «μετά» που θα γιορτάσεις, μόλις τελειώσει το «τώρα» που θέλει εσένα και τη ζωή σου μακριά.
Δεν έχει διαλείμματα, δεν μπορείς να πατάς ένα κουμπί και να διαλέγεις ένα «πριν» κι ένα «μετά» να ζήσεις, αλλά στη μέση απλά να υπάρχεις.
…ο ναυτικός θα μας το πει αυτό.
Μ’ άρεσε πάντως η βάρκα. Ψήθηκα που λέμε. Ήταν απόλαυση η φυγή.
Απ’ τον ήλιο.
Ορίστε;
Απ’ τον ήλιο λέω ψήθηκες. Κι έψησες κι εμένα. Έχανα λόγια για όλη την υπόλοιπη μέρα, και το επόμενο πρωί. Πάλι καλά που έβγαινε μια κάποια συνεννόηση.
Φταίω ‘γω που χάλασε το Nivea το πιστόλι;
Γιατί δεν το ξεβίδωσες;
ΔΕΝ ΞΕΒΙΔΩΝΕΙ το Nivea το πιστόλι!
…
Ώπα, φώναξα και γύρισαν πάλι μία όλα… Πάμε για ξάπλα…
Ωωω……