Το έχουμε όλοι σκεφτεί, τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας:

«Μήπως να έκλεβα καμιά τράπεζα, μια μπάζα και καλή να τελείωνα;».

Και παρόλο που όλοι το έχουμε σκεφτεί, λίγοι το τόλμησαν.

Γιατί όσο γλυκιά και να είναι η σκέψη, τόσο η εφαρμογή, όσο και η συνέπεια μας κρατούν πίσω.

Στην σκηνή του θεάτρου «Αμαλία», όμως, τρία φιλόδοξα αδέλφια, ο Κοσμάς, ο Τάσος και ο Στέλιος, τόλμησαν και έκαναν την ένοπλη ληστεία των φαντασιώσεων μας.

Ο “Κοσμάς”, αντιεξουσιαστής, ιδεολόγος, μια μορφή που σε πολλούς θα θυμίσει τον “Professor” απ’ το Casa de Papel.

Ο “Τάσος”, που του αρέσουν πολύ τα κορίτσια και ο μπάφος και μόλις απέδρασε απ’ την φυλακή για την ληστεία.

Ο “Στέλιος”, καλλοτεχνίτης, ζωγράφος, πρεζάκι, αισθηματίας.

Τρεις απ’ την στόφα των χαμένων, με την ελπίδα να ξεφύγουν απ’ την μοίρα που άλλοι όρισαν γι αυτούς.

Τρία ορφανά, με παρελθόν και μέλλον αμφίβολο.

Ο Γιώργος Σκούρτης μπορεί να έγραψε το κείμενο των «Εκτελεστών» το 80’, παρόλα αυτά όσα διαδραματίζονται στην σκηνή, θα μπορούσαν να έχουν γίνει μόλις χτες.

Η εξουσία, η οικογένεια, η αγάπη, η ανθρώπινη επαφή, το κράτος, η κοινωνία, έννοιες που απασχολούν ολοένα και περισσότερο, προσεγγίζονται από μια άκρως ρεαλιστική σκοπιά: αυτή των απόκληρων.

Των παιδιών του πάρκου, που νιώθουν τη φλόγα να καίει μέσα τους και τις νύχτες φωνάζουν το κρίμα τους.

Ο σκηνοθέτης Τριαντάφυλλος Δέλης, προσεγγίζει το έργο με νεύρο και αγωνία. Υπάρχει συνεχής κίνηση επάνω στο σκηνικό-εγκαταλελειμμένο λατομείο-, το οποίο καταστρέφεται ακόμη περισσότερο, όσο καταστρέφονται και οι χαρακτήρες.

Φρέσκια σκηνοθετική ματιά, απ’ αυτές που λείπουν και σε αναγκάζουν να γείρεις στο κάθισμα και να θέλεις να μπεις μέσα στην σκηνή.

Σκηνοθεσία αλητεία, αναρχία, νιάτα και τσίτα.

Τρεις υπέροχοι ηθοποιοί, πλαισιώνουν αυτό το πυροτέχνημα και «λιώνουν» πάνω στην σκηνή.

Οι Λυκούργος Μπάδρας, Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου και Βασίλης Τριανταφύλλου σίγουρα θα μας θυμίσουν μέσω των ηρώων που ενσαρκώνουν, κάποιον φίλο μας που ποτέ δεν μπορούσαμε να συναγωνιστούμε στην τρέλα ή κάποιον γνωστό ήρωα του Ταραντίνο, που θα μισούσε στην πραγματική ζωή να είναι ήρωας ταινίας.

Αντι-ήρωες, φρέσκοι ηθοποιοί, ιδρώνουν από πάνω μέχρι κάτω και εναλλάσσουν την ψυχολογία τους, τόσο αυθόρμητα και άμεσα, που δεν μπορούν παρά να συνεπάρουν και τον θεατή της τελευταίας σειράς. Το τέλος, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάζεστε.

Αξιοσημείωτο στοιχείο στην παράσταση αποτελεί η μουσική. Ελληνικά συγκροτήματα της punk σκηνής, βρίσκουν επιτέλους το βάθρο που τους αξίζει και τραντάζουν το σανίδι. Ανοίγουν τα “Mωρά στην φωτιά” και καιγόμαστε μαζί τους.

«50 χρόνια περιμέναμε αυτήν την βραδιά» που σίγουρα, ειδικά το νεανικό κοινό θα την θυμάται για άλλα 50.