Η Νομική προέκυψε αβίαστα, επειδή δεν είχα πάρει τον εαυτό μου στα σοβαρά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο νόμους. Ο μπαμπάς μου είναι δικαστής και η μητέρα μου υποθηκοφύλακας. Η αδερφή μου και ο αδερφός μου, όταν εγώ έδινα πανελλήνιες ήταν ήδη φοιτητές της Νομικής. Δεν με πίεσε κανείς να σπουδάσω στη Νομική. Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια, τα μόρια βγήκαν εύκολα και ήταν όλα προβλέψιμα.
Τα τέσσερα χρόνια που σπούδαζα στο Καποδιστριακό, ήμουν τελείως χαμένη. Δεν παρακολουθούσα τα μαθήματα στο αμφιθέατρο, όπως οι φίλες μου, διάβαζα γρήγορα από επιτομές στην εξεταστική, πέντε μέρες πριν το κάθε μάθημα. Περνούσα τα μαθήματα, επειδή έλυνα τα ζητούμενα με τη σκέψη μου και με λίγες γνώσεις που προλάβαινα να χωνέψω στα γρήγορα.
Συχνά στα μαθήματα που ήθελαν «απ’ έξω» καβαλούσα τον μπροστινό μου και αντέγραφα. Συγγνώμη γι’ αυτό(!) .
Μόνο στο ποινικό δίκαιο έβρισκα ενδιαφέρον, Α! εκεί είχα και τα Εννιάρια μου! Θυμάμαι στο τέταρτο έτος, να δίνουμε “Σύνθεση Ποινικού” στις 8:00 το πρωί και εγώ να έχω έρθει ξενυχτισμένη και να μυρίζω κρασί στο ένα μέτρο. Τελικά, από τις φίλες μου μόνο εγώ πέρασα τη “Σύνθεση Ποινικού” με την πρώτη εκείνη τη μέρα. Θα πρέπει να ήμουν πολύ εκνευριστική, γέλια!
Είχα αρχίσει να εργάζομαι πριν το πτυχίο μου σε ένα δικηγορικό γραφείο ως ασκούμενη δικηγόρος, και εκεί συνέχισα και μετά. Ωραία περνούσα, αλλά εκεί στα 22 μου και κάτι ήρθε η κρίση ηλικίας ποιά είμαι, πού πάω και “τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω” και τα λοιπά.
Για μένα το θέατρο, αυτή τη στιγμή, είναι τα πάντα μου. Αποφοίτησα στις 24 Σεπτεμβρίου 2021 από τη Δραματική Σχολή, έχω ακριβώς ένα χρόνο μέσα στο επάγγελμα και βρίσκομαι σε έναν συνεχόμενο οίστρο. Φαντάζομαι ότι με τον καιρό θα γειωθώ. (Το ελπίζουμε όλοι δηλαδή χαχα).
Αισθάνομαι πως η αγάπη βρίσκεται μόνο πάνω στη σκηνή, να δίνω τον εαυτό μου σε αγνώστους ανθρώπους, όλοι έχουμε μία ακατανίκητη πείνα. (Florence and the Machine, δεν είναι δικό μου (γέλια), αλλά ταυτίζομαι προς το παρόν).
Στη Δραματική Σχολή δεν μπορώ να πω ότι πέρασα καλά. Δυσκολεύτηκα πολύ με τον εαυτό μου και τους άλλους. Δεν είχα καμία έστω ερασιτεχνική εμπειρία στο θέατρο, κανένα γνωστό στο χώρο να με συμβουλέψει από κοντά, δεν είχα καν δει πολλές παραστάσεις στη ζωή μου και κυρίως δεν πίστευα καθόλου- μα καθόλου- στον εαυτό μου. Μπορεί τη Νομική να τη «γλέντησα», αλλά στο θέατρο σπούδασα πραγματικά.
Είμαι ευγνώμων για τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου. Μόλις τελείωσε η καλοκαιρινή περιοδεία και αποχαιρέτησα τη “Λεονί” μου, “Η Λεονί εν Αναμονή ή το όμορφο κακό”, το τελευταίο έργο του Ζωρζ Φεντώ που το σκηνοθέτησε ο Τάσος Πυργιέρης και επέστρεψα στην “Νύχτα της Κουκουβάγιας” για το δεύτερο γύρο. Ο Δημήτρης και όλη η ομάδα μου δημιουργούν την αίσθηση της πρώτης αγάπης. Η πρώτη μου οικογένεια, η πρώτη μου παράσταση.
