Ήταν μετά την περσινή παράσταση του “Προμηθέα Δεσμώτη” στη Θεσσαλονίκη, πριν δηλαδή κατέβουμε στην Επίδαυρο, κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους, που συζητήσαμε για πρώτη φορά, το ενδεχόμενο να συνεχίσουμε και δεύτερη χρονιά. Οπότε, υπάρχει μια ιδιαίτερη συγκινησιακή φόρτιση για μένα, τώρα που ανεβαίνουμε πάλι Θεσσαλονίκη και ενώ οδεύουμε προς την ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλου, καθώς αναδύθηκαν στη μνήμη μου οι συζητήσεις εκείνες.

Δύο χρόνια τώρα, η ρουτίνα του θιάσου δεν έχει αλλάξει και πολύ. Πλοία, λεωφορεία, αεροπλάνα, ξενοδοχεία που εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο, λίγη ξεκούραση και μετά άφιξη στο θέατρο κάθε τόπου. Ζέσταμα με πολύ μουσική, προετοιμασία και παράσταση.

Ύστερα, αποσυμπίεση για φαγητό ή ποτό, όλος ο θίασος ή παρέες- παρέες. Αλησμόνητη θα μείνει στην καρδιά μου, η διετής αυτή περιοδεία. Δεν χωράνε σε ένα κείμενο οι στιγμές, οι εμπειρίες και τα συναισθήματα. Οι άνθρωποι κάθε τόπου, τα τοπία, ο θίασος, οι τεχνικοί μας, οι άνθρωποι της παραγωγής, οι αγωνίες, η πίεση, αλλά και οι επιβραβεύσεις και η ικανοποίηση πως συνεχίζουμε και ταξιδεύουμε για δεύτερη συνεχή χρονιά, όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό στο μυαλό μου, που, παρόλο που δεν έχω προλάβει ακόμα να το παρατηρήσω, αντιλαμβάνομαι πως είναι για μένα πολύτιμο.

Επίσης, αν σκεφτεί κανείς πως το διετές αυτό ταξίδι πραγματοποιούνταν εν μέσω της περιόδου covid, με όλες τις δυσκολίες, αγωνίες και προσαρμογές που αυτό συνεπάγεται, τότε αποκτά μια επιπλέον σημασία.