Είδα “Αντιγόνη” και πρώτη φορά την κατάλαβα. Στο θέατρο Αμαλία, σε σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. Με έναν θίασο που θεωρείται ερασιτεχνικός. Και πρώτη φορά την κατάλαβα και συνδέθηκα μαζί της. Γιατί ήταν άμεση, απλή μέσα σε ένα πυροτέχνημα γεμάτο χρώματα, ανθρώπους που πετάγονταν από κάθε γωνιά του θεάτρου και φώτα πλατείας ανοιχτά. Μια παράσταση που θύμιζε πολύ πρόβα, καθώς οι ηθοποιοί προέρχονται από ένα σεμινάριο που έκανε ο κύριος Φραγκούλης εν μέσω πανδημίας και απλώς το γούσταραν τόσο πολύ αυτό που έκαναν και το έκαναν με τόσο μεράκι, που αποφάσισαν να κάνουν μια παραστασάρα, με μεγάλη προσέλευση κοινού. Το γεγονός πως θύμιζε πρόβα, δεν έχει καμία σχέση με προχειρότητα ή μετριότητα αλλά με την οικειότητα που νιώσαμε μέσα στο θέατρο. Μας έβαλαν μέσα στον κόσμο τους, μέσα στην παρέα τους και δεν ξέραμε από που μας ήρθε.

Η σκηνοθεσία βοήθησε πολύ αυτό το αίσθημα, καθώς ο χορός βρισκόταν στην μεγαλύτερη διάρκεια ανάμεσα στο κοινό με αποτέλεσμα να αποτελέσει τον ρόλο του: τα πρόσωπα που σχολιάζουν την δράση και τα πρόσωπα της σαν θεατές. Το ίδιο έγινε και με τις εισόδους και εξόδους των ηθοποιών, δημιουργώντας συνεχή δράση κατά την διάρκεια της παράστασης. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σοβαροφανείς αρχαίες τραγωδίες με σοβαροφανείς ηθοποιούς και σοβαροφανή σκηνοθεσία και να φεύγουμε χωρίς να έχουμε καταλάβει και πολλά και μετά από λίγο καιρό να ξεχνάμε πως τις είδαμε. Ε, αυτήν  την παράσταση δεν πρόκειται να την ξεχάσει κάποιος εύκολα.

Και ας ασχοληθούμε λιγάκι με το θέμα επαγγελματίας. Οι ηθοποιοί της παράστασης δεν έχουν επαγγελματική πείρα στο θέατρο. Κάποιοι έχουν αποφοιτήσει από δραματικές σχολές, οι περισσότεροι όχι και εδώ είναι το σπουδαίο. Δεν έχουμε ιδέα ποιοι είναι ποιοι και δεν μας προβλημάτισε ιδιαίτερα. Είδαμε πολύ δουλεμένο θίασο, μια ομάδα να πετάει και σε περίπτωση που δεν γνωρίζαμε πως προέρχεται η παράσταση από σεμινάριο, δε θα μπαίναμε στην διαδικασία να προβληματιστούμε. Ο κύριος Φραγκούλης έχει μιλήσει εκτενώς, για αυτό το θέμα, σε συνεντεύξεις του και έχει πει (στο περίπου) πως ο επαγγελματίας διαχωρίζεται από τον ερασιτέχνη από τον χρόνο που αφιερώνει σε κάτι και πως οι μαθητές του, είναι πολύ δουλεμένοι τόσο μεταξύ τους, όσο και στο κείμενο, ώστε να σταθούν σε μια σκηνή σαν επαγγελματίες. Και έχει δίκιο.

Σκοπός είναι να δουλεύουμε τον εαυτό μας και με τον εαυτό μας σε αυτό που γουστάρουμε, να δίνουμε την ψυχή μας, να τρώμε τον χρόνο μας και να τολμάμε. Και μέσα σε όλα τα λάθη που μπορεί να φέρουν τα τολμήματα μας, σίγουρα θα βγει και κάτι σπουδαίο. Όπως έγινε με την «Αντιγόνη».