κείμενο | αλέξανδρος πιεχόβιακ */* φωτογραφίες | μάκης σεμερτζίδης + αλέξανδρος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Έχεις τρεις επιλογές
Ο Αλέξανδρος αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο του για να φύγει στο γύρισμα, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
3 επιλογές. Χμμ…Πρώτη μου σκέψη, γιατί ο αριθμός 3; Ως αριθμός γενικότερα! Θέλω να πω… έχει μια σημαντική θέση στα πράγματα, αλλά…οκ…ας μιλήσουμε καλύτερα επί του θέματος. Εδώ δυσκολεύεσαι να επιλέξεις για ένα πράγμα, και πρέπει ξαφνικά να επιλέξεις τρία; Αλλά μετά σκέφτεσαι ότι ο αριθμός αυτός μπορεί να είναι και λυτρωτικός. Εξηγούμαι. Στο ένα μπορεί να έχεις επιλέξει λάθος. Στο δύο να έχεις προσπαθήσει να το σώσεις και στο τρία κάπως να πλησιάζεις μια ισορροπία επιλογών. Ωραία, πες ότι τελειώνεις με τις 3 επιλογές του ενός ζητήματος. Μετά όμως έχεις άλλα 2 ζητήματα, άρα 3 επιλογές 3 συνολικών ζητημάτων, στο σύνολο 9 επιλογές. Τέλεια! Τώρα φαντάζει στο μυαλό μου ως ένα ωραιότατο τετράγωνο γεωμετρικό σχήμα αποτελούμενο από 9 σημειακές, άσχετες μεταξύ τους, επιλογές.
Κάπως έτσι ξεκινάει η μέρα μου, με τέτοιες και άλλες περίπλοκες, ορισμένες φορές περιττές, σκέψεις. Πφφφ… Το ξυπνητήρι χτυπάει 6.00 με 6.30 τις καθημερινές. Ορισμένες φορές το προλαβαίνω, καθώς φέρω ακόμα το άγχος μην και δεν ξυπνήσω, μην και δεν χτυπήσει. Λίγα λεπτά επανασύνταξης στο κρεβάτι, ξύπνιας ονειροπόλησης και η μέρα ξεκινάει με βαθιά ανάσα, ντουζ και ποτέ πρωινό στο σπίτι. Έπειτα χαράζεται με επιβιωτική ακρίβεια η πορεία με την οποία θα φτάσω στο γύρισμα. Βασική παράμετρος της πορείας το από που θα πιω καφέ!
Τρία πράγματα που θα έχω σίγουρα στο σακίδιο μου, πέρα από τα βασικά πορτοφόλι-κινητό-κλειδιά, είναι ένα σημειωματάριο, ένα παγούρι με νερό και κάποιο βιβλίο που με ενδιαφέρει την εποχή αυτή να διαβάσω. Ωστόσο, το γεγονός ότι τα κουβαλάω, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι τα χρησιμοποιώ κιόλας, τα έχω εκεί περισσότερο ως θύμιση. Να θυμάμαι να σημειώνω κάποιες από τις σκέψεις μου ή να κάνω ένα γρήγορο σκίτσο από κάτι που μου κάνει εντύπωση, να θυμάμαι να πίνω νερό, να θυμάμαι να αφιερώνω λίγο χρόνο στον εαυτό μου. Και το σημειωματάριο είναι ακόμα κενό, το παγούρι πάντα γεμάτο και ο σελιδοδείκτης ακόμα στην ίδια σελίδα.
1η φωτό: Η Λού. Ο σκυλάκος της συγκατοίκου. Πάντα απολαμβάνω την ανάγκη της για αγκαλιές
Καθώς οι χώροι γυρισμάτων απέχουν μια σημαντική χιλιομετρική απόσταση από το σπίτι, και καθώς δεν οδηγώ, παρασιτώ συνήθως στην θέση του συνοδηγού κάποιου συνάδελφου. Αυτό μου δίνει τον χρόνο και τον χώρο για πολλές πολλές σκέψεις και ακόμα περισσότερες αποφάσεις. Μια συνειδητή απόφαση είναι να μην ακούω μουσική στο δρόμο όταν περπατώ. Επειδή δουλεύω πολλές ώρες και δεν ζω καθόλου την Αθήνα, βρίσκω το πρωινό περπάτημα ως μια ευκαιρία να αφουγκραστώ την πόλη. Να κρυφακούσω τις σκόρπιες λέξεις των περαστικών, να γίνω μέρος του θορύβου της πόλης ίσως με κάποιο ενοχλητικό φωνητικό ζέσταμα, ακόμα ακόμα, να ξεχωρίσω το διακριτικό τιτίβισμα ενός μικρού παπαγάλου. Αλήθεια όταν βλέπω τους παπαγάλους αυτούς να πετάνε αμέριμνους αναρωτιέμαι άμα οι άνθρωποι τους παρατηρούν. Κοιτάνε άραγε προς τα πάνω όταν περπατάνε; Πάρα ταύτα, τον τελευταίο καιρό ακούω στο repeat «Το μπλουζ του αποχωρισμού» του Σιδηρόπουλου, ως μια ανάγκη να το μελετήσω και να το μάθω, με σκοπό να εκπληρώσω μια παλιά υπόσχεση. Και η τελευταία μου μουσική επιλογή πρίν την δουλειά θα είναι κάποιος σταθμός στο αμάξι. Συνήθως η επιλογή περιλαμβάνει κάτι λαικό για να υπάρξει λίγος τζέρτζελος, λίγο ξύπνημα πριν την έναρξη της μέρας.
2η φωτό: Μικρές ανακαλύψεις της καθημερινότητας
Δεν πιστεύω πολύ σε αυτούς τους στόχους της νέας χρονιάς, γιατί πάντα κάπου ξεχνιούνται και νιώθω μια απροσδιόριστη αποτυχία ή λειτουργούν ως ένα όμορφο κατασκεύασμα για να μην αναλαμβάνεις πραγματική ευθύνη επί του εαυτού σου. Προσπαθώ να βάζω πιο καθημερινούς μικρούς στόχους. Ωστόσο, φέτος για πρώτη φορά είπα όντως να βάλω 3 προσωπικούς πρακτικούς στόχους, πιο μακροπρόθεσμους, και να δω πως θα πάει. Πρώτος και βασικός είναι αυτός του διπλώματος οδήγησης. Καιρός είναι πια να πάρω ένα δίπλωμα για να μπορώ και εγώ να προσφέρω την θέση του συνοδηγού. Δεύτερος στόχος είναι να πετύχω σεβασμό προς το σώμα μου. Να το γυμνάσω, να το ταίσω, γενικά να το φροντίσω όπως του αξίζει. Ειδάλλως έχει αυτό τους τρόπους του, και με εκδικείται. Και ο τελευταίος στόχος, που δεν είναι τόσο πρακτικός, αλλά είναι εξίσου ουσιαστικός είναι να βρίσκω την απόλαυση στις καταστάσεις δίνοντας τους τον χρόνο και την προσοχή που τους αναλογεί.
3η φωτό: Το ”αιώνιο”, πάντα μου προκαλεί δέος.
* Ο Αλέξανδρος Πιεχόβιακ συμμετέχει στη τηλεοπτική σειρά “Άσε μας, ρε μαμά” στον Alpha, όπως επίσης και στη σειρά του Mega Channel “Συμπέθεροι από τα Τίρανα”. Τέλος, υπογράφει το σκηνικό και τα κοστούμια, στη παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. “Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα”, σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή.
Related posts:
έχεις τρεις επιλογές
αποκαλόκαιρο με Παύλο
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
10 Χρόνια Bailemos
μυστήρια πλάσματα