κείμενο | νίκη_ζερβού */* φωτογραφίες | εύη_μούρνου
μούσα
Ήταν έτοιμη να τρελαθεί. «Αφού τίποτα δεν φαίνεται να πιάνει θα το φτάσω στα άκρα» σκέφτηκε. Βγήκε στους δρόμους. Άρχισε να πιάνει περαστικούς, ξένους, θαμώνες σε μπαρ, αναγνώστες της βιβλιοθήκης, πλανόδιους μουσικούς και ξεχασμένους ποιητές.
«Μπορείς να μ’ αγαπήσεις;», «Πως θα σου φαινόταν η ιδέα να σου δώσω ό,τι πολυτιμότερο έχω, να σε θαυμάζω και να φροντίζω κι εσύ να μ’ αγαπάς και να με νοιάζεσαι;», «Τι θα έλεγες να γνωριστούμε και να ερωτευτούμε χωρίς φόβο και αμφιβολίες;». Άλλοι την κοιτούσαν σαν τρελή, άλλοι σκεφτόντουσαν λίγο και πριν αρχίσουν να τρέμουν μόνο στην ιδέα των προτάσεών της, έφευγαν. Οι περισσότεροι άρχισαν απλά να τρέχουν.
Αποκαμωμένη, πήγε στο αγαπημένο της μπαράκι, κάθισε στην άκρη της μπάρας και χωρίς καν να μιλήσει της έφεραν το αγαπημένο της ποτό. «Με έναν πάγο παρακαλώ».