“το ραπ θα έχει πάντα να πει, όσο υπάρχουν καημοί,
όσο τα χαμένα παιδιά γράφουν στίχους με στόχο να σπάσουνε την φυλακή
εμείς ή αυτοί μας πήρανε έναν και δες που γίναμε τόσοι πολλοί”

O Sponty γράφει για την γενιά του. Για τα παιδιά που μεγάλωσαν με τα λίγα, που έμπλεξαν που δε τα βρήκαν ρόδινα κι όμως, διατηρούν την τρυφερότητα μέσα τους και γίνονται μια γροθιά στα δύσκολα. Ο Σίλε γράφει με μεγαλύτερη εσωστρέφεια, πιο μαύρους στίχους με μια μόνιμη αγωνία για το τι αξίζει στην ζωή τελικά. Συνήθως ραπάρουν παρέα, συνήθως σε καταλήψεις, με σκοπό να μοιραστούν την μουσική τους με τον κόσμο που ταυτίζεται. Με την γενιά τους.

Τους βρήκαμε και πάλι μαζί, σε μια ιδιαίτερη συνθήκη, μέσα στο κατειλημμένο Πα.Μακ., που ήταν ο απόλυτος προορισμός για Δευτέρα βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Τις τελευταίες βδομάδες οι φοιτητές, μέσα στις καταλήψεις των σχολών τους, διεκδικούν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση για τα παιδιά του αύριο. Μέσα σ’ αυτές τις καταλήψεις γίνονται κινητοποιήσεις, συναυλίες και καλλιτεχνικές βραδιές.

Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας από τις 28 Ιανουαρίου τελεί υπό κατάληψη, ενάντια στην παραβίαση του συντάγματος με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Με στόχο την οικονομική στήριξη του συλλόγου για τη μετακίνησή του στη πανελλαδική πορεία της Πέμπτης 8/2, η κατάληψη οργάνωσε rap live.

Έτσι, βρέθηκα κι εγώ στριμωγμένη ανάμεσα σε παρέες νέων, που είχαν πλημμυρίσει το προαύλιο του Πανεπιστημίου, πολλή ώρα πριν από την έναρξη του live. Τα δύο αυτοσχέδια bar ανατροφοδοτούνταν συνεχώς με μπύρες. Στα σκαλιά της κεντρικής εισόδου, που λειτούργησαν ως σκηνικός χώρος, βρέθηκαν ο Sponty και ο Σίλε, αλλά και πολλοί guest. Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος σε όλο το live, αλλά φυσικά, ο παλμός κορυφώθηκε τη στιγμή που έπιασε το μικρόφωνο ο Sponty, γύρω στα μεσάνυχτα.

Μας έχει ακόμη μείνει η ανατριχίλα από το σύνθημα “δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης” που φωνάξαμε όλα μαζί, ενωμένα μέσω της μουσικής και του κοινού αγώνα.