Πολύ ωραία λέξη η αλήθεια, καλά μου ταλαιπωρόπουλα.

Η αλήθεια είναι, πως έχω να σας γράψω καιρό, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είχα χρόνο ούτε για πιπί μου. Η αλήθεια είναι, πως το μέλλον μοιάζει πολύ δυσοίωνο και τώρα πιάσαμε την αλήθεια. Για την δικαιοσύνη, δυκεοσίνι, δικεωσινυ ή όπως σκατά θέλεις πες το, δε θέλω καν να ξεκινήσω. Η ζωή μας προσπερνά μερικές φορές και έχουμε μάθει πολύ καλά να ξεχνάμε.

Η αλήθεια είναι, πως έχω εφιάλτες και πολλές φορές ξυπνάω με κρίσεις πανικού και αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι πως ξέρεις πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Πως συνεχώς  κρύβεσαι κι εσύ απ’ το κακό μαύρο τέρας που κουβαλάς στην πλάτη σου. Να μη σε ξαναρίξει. Να μην ξαναπονέσεις.

Καλά είμαι, δεν έγινε κάτι, απλά αποφάσισα να τα πω γιατί είδα μια παράσταση που λίγο μ’ έκανε να την δω αλλιώς. “Η Παρέλαση”, από τους duende_art_gang. Μια παράσταση που δεν ήταν ακριβώς παράσταση, αλλά ούτε και performance, πιο πολύ κίνημα θα το έλεγα και θα το έβαζα και σε caps lock, αν δεν το θεωρούσα το πιο εκκωφαντικό κουμπί του πληκτρολογίου.

“Η Παρέλαση”, τέσσερεις άνθρωποι που μοιράζονται την αλήθεια τους. Μια φλούδα ζωής που σου δημιουργεί την ανάγκη να τα πεις κι εσύ. Μια σύμβαση, δίχως συμβάσεις. Πρώτη φορά αγκάλιασα αληθινά άνθρωπο που δεν ξέρω και με πήρε απ’ το χέρι και ένιωσα ασφάλεια, γιατί μοιράστηκε μαζί μου την αλήθεια του. Με κοίταξε άνθρωπος στα μάτια και κατάλαβα τι σημαίνει απογύμνωση και τώρα θέλω να παρελαύνω ξανά.

Γι’ αυτό και θα σας πω την αλήθεια. Δεν είναι εύκολο να πορεύεσαι στην ζωή, αν θέλεις να λες την αλήθεια. Και η αλήθεια, για εμένα, δεν είναι οικουμενική. Αλήθεια εννοώ την δική σου πραγματική, αφιλτράριστη οπτική πάνω στα πράγματα. Ξεκινώντας, από την αρχή, σαν ένα μωρό που μαθαίνει να περπατάει και να αναρωτιέται. Τί είναι αγάπη;

Σκάψε μέσα στην καρδιά σου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πόνεσες; Εγώ πονάω συχνά τελευταία. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες καλά με τον εαυτό σου; Θυμάμαι; Τί σημαίνει πραγματική ευτυχία;

Η υψηλότερη μορφή τέχνης, αυτή που θαυμάζουμε περισσότερο όταν την αντικρύζουμε, είναι η αλήθεια. Αν νιώθαμε πραγματικά πως πεθαίνουμε όταν παίζαμε πιστόλια με τα χέρια μας μικροί, θα κλαίγαμε.  Αν κοιτούσαμε τους ανθρώπους στα μάτια και μοιραζόμασταν την αλήθεια μας, ο κόσμος θα ήταν μια τεράστια παρέλαση πανέμορφων τεράτων.

Έτσι κι εγώ, θέλω να στέκομαι περήφανο τέρας, χαρούμενο λαμπραντόρ διασταύρωση με τσομπανόσκυλο και να λέω όσο μπορώ φλούδες αλήθειας και να μοιράζομαι τα καλά και τα κακά και να τρώω απορρίψεις στα μούτρα, μέχρι να μείνουν αυτοί που με θεωρούν πραγματικά καλό σκυλί.

Δεν το κάνω. Το θέλω. Θέλω να μοιράζω αγάπη και να με δω μια μέρα στον καθρέφτη και να με γουστάρω, γιατί θα έχω αποδεχτεί την αλήθεια μου και θα σ’ έχω προκαλέσει να το κάνεις κι εσύ. Τώρα τελευταία, μόνο απογοητεύσεις δίνει ο ριμάδης ο καθρέφτης. Αντικατοπτρίζει, κάτι που μου μοιάζει. Θυμίζει, κάποια που ήταν, αλλά δεν είμαι εγώ. Θέλω να σου πω κι άλλα, αλλά θα προτιμούσα να γίνει διάλογος από ‘δω και πέρα. Ένα κίνημα που ξεκίνησε μέσα σ’ ένα θέατρο και μετά ξέχασα να μιλάω και να σκέφτομαι. Και ξεκίνησα να μαθαίνω ξανά. απ’ την αρχή.

Το εννοώ πως σ’ αγαπώ.

Σκιαδαρέσες, σήμερα. Ο κόσμος που ανήκω είναι σκουπιδότοπος/όταν ήμουνα μικρή ήτανε παιδότοπος/ακόμη κάτι βρίσκω να μ ‘ενθουσιάζει