Μουσική δεν ακούω πηγαίνοντας στο θέατρο, γιατί πάντα με κουβαλάνε αμάξια συναδέλφων, οπότε μιλάμε ακατάπαυστα και εγώ σέρνω τον χορό.
Ακούω, όμως, το πρώτο 20 λεπτό που είμαι στο καμαρίνι.
Είναι το δικό μου ζέσταμα.
Της ψυχής μου.
Πρώτο είναι, το “Θέλω να τ’ ακούω να το λες”.
Αυτό το τραγούδι το θυμήθηκα φέτος το καλοκαίρι, στους “Σφήκες” της Κιτσοπούλου. Από τότε μου κόλλησε. Έπαιζε στη διαπασών..
Και διατυπαμπάνιζε η Μαρινέλλα, πόσο πολύ θέλει να τα ακούει..
Έχει μια επανάληψη που είναι ακριβώς σαν το μυαλό μου, όταν επιμένει σε μια σκέψη κι ένα θέλω.
Τόσο δυνατά μου συμβαίνει.
Συνεχίζω μερακλωμένη με το “Λέγε με παλιόπαιδο “. Εδώ, η σύνδεση είναι συναισθηματική. Η φωνή του Διονυσίου μου θυμίζει βραδιές στο χωριό μου, να σηκώνεται ο κολλητός μου να χορέψει ζεϊμπέκικο. Έχουν περάσει χρόνια. Αλλά νιώθω θαλπωρή, σπίτι μου. Και τον μπαμπάκα μου, μου θυμίζει, που μας έλεγε κάθε Παρασκευή, ντυθείτε θα βγούμε. Περίεργο πράγμα η μνήμη…
Και κλείνω με το ” Έρωτα μου ανεπανάληπτε” της Τζένη Βάνου.
Μάλλον, γιατί παρά τον κυνισμό που με διακρίνει, θέλω να πιστέψω σ’ αυτό το μεγάλο, το ιδεώδες… Και με συγκινεί το πόσο τελειωτικά την κάνει αυτή την δήλωση.
Μ’ αρέσουν οι δηλώσεις, τι να κάνω..
Αυτό το άσμα με προετοιμάζει “απίθανα”, για όσα έρχονται στην σκηνή για το “Σοφάκι” μου.
Παρεμπιπτόντως, αυτά τα τραγουδάω δυνατά και μου βαράνε την πόρτα οι γύρω που ενοχλούνται – μ’ αγαπούν!
Θα νομίζετε ότι λέω μπαρούφες με αυτές τις επιλογές.
Μπορεί να είμαι 30άρα.. αλλά μεγάλωσα ακούγοντας τέτοια μουσική, και μάλλον αυτές οι εποχές με αγγίζουν κατευθείαν στην καρδιά. Παλιακή κι εδώ.
