
κείμενο | μαίη βασιλικού */* φωτογραφίες | αρχείο μαίης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
μόρτικα κι αρχοντικά...
Κάθε που ανοίγει το μάτι, ο καφές είναι στο χέρι, σαν αυτόματη κίνηση. Το μικρό χαρτάκι στο ψυγείο ορίζει την καθημερινή διαδρομή. Στις 12 το μεσημέρι, στο Χέμινγουεϊ, στο Vermilion, ή στο Alte Fablon στήνεται το γραφείο. Αγαπημένα πρόσωπα στους χώρους αυτούς. Πρόσωπα που κεντρίζουν τη δημιουργικότητά μου. Μεγάλος σύμμαχος στη ζωή μου οι φίλοι μου, άνθρωποι που είναι εκεί, ως φυσικές και ως νοητές παρουσίες και σαν μια μεγάλη αγκαλιά που φωλιάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη.
Related posts:
Ρετρογράμματα: Άννα Καρένινα
οι ψυχές δεν πεθαίνουν, γίνονται αστέρια
οι ψυχές δεν πεθαίνουν, γίνονται αστέρια
Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Χατζή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Οι σημειώσεις της Σοφίας Μπλέτσου
Το φως θέλει το σκοτάδι του
Το φως θέλει το σκοτάδι του
Κώστας Αρζόγλου
εκείνος που δεν ονειρεύεται
εκείνος που δεν ονειρεύεται
O Νικόλας Παπαδομιχελάκης αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Στην παράσταση «H Aπειλή»
κάθε ήχος, μια απειλή
κάθε ήχος, μια απειλή