Η Δήμητρα αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια της, τελευταία! Three, two, one, action!

Το πρώτο πράγμα που θα μπει και θα βγει από αυτό το σακίδιο, όταν θα μπω στο καμαρίνι, είναι το τσαντάκι με τα καλλυντικά. Δεν έχει να κάνει με τον καλλωπισμό αυτό, όχι. Για μένα το make up είναι σημαντικό μέρος της προετοιμασίας, κάτι σαν το ζέσταμα. Δεν κάνω τίποτα στο σπίτι (εκτός αν για κάποιο λόγο πρέπει).Θέλω να φτάνω στο καμαρίνι νωρίς και αργά αργά να φτιάχνω το make up και τα μαλλιά μου, να φοράω π.χ. αυτό το συγκεκριμένο κραγιόν που αγόρασα για τον συγκεκριμένο ρόλο ή να φτιάχνω τις συγκεκριμένες πλεξούδες. Είναι κάτι σαν μια μικρή ιεροτελεστία πριν φορέσεις το κοστούμι. Έτσι και αυτά τα αντικείμενα μετά αποκτούν νόημα και όνομα: το κραγιόν της  «Ελένης», οι πλεξούδες της «Βέντλα», η φουντωτή κοτσίδα της «Κικής». Το δεύτερο πράγμα που χρειάζομαι- θα ακουστεί πεζό- είναι το κινητό μου. Χρήσιμο για πολλά πράγματα: Να βάλεις μια μουσική όσο ετοιμάζεσαι, να ακούσεις τις ασκήσεις για το ζέσταμα, να βγάλεις  φωτογραφίες από τα καμαρίνια, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κενά δωμάτια, τα πρόσωπα όταν δεν κοιτούν αλλά κι όταν κοιτούν αυθόρμητα. Last but not least…Για να βλέπεις την ώρα…τι ώρα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ! Τα κουδούνια δεν σου λένε την ώρα ακριβώς. Έχει σημασία όμως! Είναι και 57 ή και 58;Τελευταίο πράγμα…ένα μικρό σνακ και ένα μπουκάλι νερό. Το σνακ, έτσι πάει- έτσι έρχεται. Μη σου και πω και το νερό.. Είναι αυτό το «κακό συνήθειο» που λένε στο χωριό μου. Θυμάμαι την «Οδύσσεια». Μιάμιση ώρα επί σκηνής, να γίνεται χαμός.. Άδεια τα μπουκάλια των συναδέλφων, σχεδόν γεμάτο της Δήμητρας.. Σταματάω εδώ, γιατί μπορεί να διαβάζει και η μαμά μου.

Λοιπόν, συνήθως ο κόσμος έχει μια playlist στο κινητό του, τραγούδια που αγαπά πολύ, κι ανάλογα με τη διάθεση, τον καιρό, τις συνθήκες  επιλέγει πιο θέλει να ακούσει. Λογικό. Το δικό μου σύστημα είναι λίγο διαφορετικό.. Ανά περιόδους έχω στο μυαλό μου και ακούω  συνέχεια και μανιωδώς 5 τραγούδια. Μόνο αυτά .Στο repeat. Λούπα. Μετά από αρκετό  καιρό η λίστα πιθανότατα θα ανανεωθεί ή θα αλλάξει εντελώς, Ασυναίσθητα λοιπόν, δημιουργούνται μικρά soundrack ζωής. Το soundrack του 2010 είχε πρωταγωνιστές τους Μuse, ο χειμώνας του 16’ τον Νick Cave κ.α. Και συνεχίζει η ζωή, περνούν τα χρόνια και ακούς τυχαία κάπου, κάτι από αυτά και μεταφέρεσαι στο χρόνο. Αν είσαι τυχερός, μυρίζεις μυρωδιές , θυμάσαι πρόσωπα και χαμογελάς.Το  soundtrack “Φθινόπωρο του 21΄” περιλαμβάνει μερικά αγαπημένα  παραδοσιακά τραγούδια. Η παραδοσιακή μουσική είναι μια καινούργια αγάπη τα τελευταία χρόνια. Απολαμβάνω όμως ιδιαίτερα, όταν ακούω διασκευές και φρέσκες ενορχηστρώσεις. Θα διαλέξω τρία. «Ανάθεμα τον αίτιο», «Chicovite Konye»  και το «Κοίτα με γλυκειά μου αγάπη».

Δύο κορίτσια ζωγραφίζουν σε μαυροπίνακα «ζώα που έχουν εξαφανιστεί». «Ζούσαν τα παλιά τα χρόνια αλλά τους τρόμαζαν οι δεινόσαυροι και κρύφτηκαν για πάντα», μου λένε.

Σχέδια δεν κάνω…Κάθε φθινόπωρο σχεδιάζεις τη χρονιά σου και έρχεται η ώρα να κάνεις αυτά που θες και γίνεται χαμός. Δοκιμασμένα πράγματα. Ας τα ονομάσουμε επιθυμίες.

Επιθυμία 1^η   Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια (με εξαίρεση την καραντίνα), είμαι υποψήφια για το βραβείο «Χειρότερος σχεδιασμός προγράμματος και ελεύθερου χρόνου». Οπότε, σκοπεύω μόλις μπει ο χειμώνας να αποσυμφορήσω λίγο το πρόγραμμά μου και να κοιτάω το ταβάνι. Πολύ χρήσιμη δραστηριότητα, το εννοώ! Να προσέξω λίγο τον εαυτό μου. Ακούγεται απλό, αλλά δεν έχω και την καλύτερη προϋπηρεσία.

Επιθυμία 2^η  Θέλω να πάω αυτό το ταξίδι που σχεδιάζουμε με τους φίλους μου από τον Μάρτιο του ‘20. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε στο Bordeaux αλλά ήρθε ο covid και μείναμε με την όρεξη. Στα επόμενα λοιπόν!

Επιθυμία 3^η  Θέλω να βρίσκομαι πιο συχνά με την οικογένεια και τους φίλους μου. Να ξαναβρεθούμε σε μεγάλα τραπέζια, να τσουγκρίσουμε ποτήρια, να παίξουμε παιχνίδια και να τσακωθούμε. Να βγάλουμε cult φωτογραφίες με κόκκινα μάγουλα από κρασί και απ’ τα γέλια. Κι αυτή η απόσταση δεν είναι κάτι που έφερε ο covid. Απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα. Τρελοί ρυθμοί, δουλειές, φίλοι σε άλλες πόλεις. Ο καθένας κάπου άλλου κι ας είναι και δίπλα σου. Περνούν τα χρόνια και μειώνονται οι ομαδικές φωτογραφίες.. Παρόλο που τώρα αρκεί μια μικρή κίνηση για να τις βγάλεις. Θέλω κι άλλες ομαδικές φωτογραφίες!!!

Ο πίνακας «ο ποιητής και η Μούσα» του Ν.Εγγονόπουλου. Τον Οκτώβριο επισκέφθηκα την Εθνική Πινακοθήκη και ένιωσα πολύ οικεία βλέποντάς τον.

Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός από κοντά.

• Η Δήμητρα Σταματίου συμμετέχει στην παράσταση “BONSAI. Ιστορίες για το βέλος του χρόνου” σε σκηνοθεσία Κλαίρης Χριστοπούλου, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αμαλία από τις 3 έως τις 26 Δεκεμβρίου.