rejected: H πιο μεγάλη χαρά που σου έδωσε το φετινό πρόγραμμα;

E.Z.: Στο “Hotel Eρμού” ήθελα να πάω, να φτιάξω κάτι σε έναν πιο μικρό χώρο. Είχα τις δικές μου αγωνίες, προστέθηκαν και οι προβληματισμοί των οικείων μου και παίρνοντας το ρίσκο, αισθάνθηκα να πατάω στα πόδια μου. Ρίσκο που πετυχαίνει σου φέρνει χαρά. Ο δε Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, με τη παρουσία του, με βοήθησε στο πρόγραμμα. Μπήκε ένας νέος άνθρωπος σε μια ήδη υπάρχουσα αγαπημένη και δεμένη ομάδα, κι ένιωσα μια ευχάριστη “ταραχή”. Στην ουσία βρήκα έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, με πολλές διαφορές ως χαρακτήρες, αλλά και κοινές αναζητήσεις. Όταν μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλον, έχεις μια “ασφάλεια” σε όλο αυτό το ασταθές επάγγελμα. Όλο το περασμένο καλοκαίρι, είχα μια τεράστια περιοδεία και ο Γιάννης ήταν αυτός που ψαχνόταν, μου πρότεινε πράγματα, έριχνε ιδέες στο τραπέζι, κι έτσι το χειμώνα έπεσα με τα μούτρα στο “Hotel Ερμού”, γιατί ο Γιάννης με είχε κρατήσει “ζεστή” από το καλοκαίρι.

rejected: “Τα παλιά τα εισιτήρια από όμορφα ταξίδια”, τα κρατάς;

E.Z: Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσουν τα “πρακτικά” ταξίδια. Τη βρίσκω πιο εύκολα με τα ταξίδια του νου. Τα “πρακτικά” ταξίδια με δυσκολεύουν και είναι κομμάτι της δουλειάς που έχω επιλέξει να κάνω. Έχω ένα φόβο με τα ταξίδια που μάλλον-στην πραγματικότητα δεν ισχύει-αλλά δεν έχω το χρόνο να τον ανακαλύψω. Ταξιδεύω μια χαρά, αλλά η οργάνωση του ταξιδιού με αγχώνει. Από τα ταξίδια, κρατάω τις πόλεις μέσα στις οποίες “μπαίνω”, σαν να είναι η καθημερινότητα μου, σαν να είναι η πόλη μου. Προσπαθώ να ζω το τόπο όπως είναι κι έτσι να κρατάω στιγμές.

rejected: Η Μύκονος δεν είναι ταξίδι, είναι επιστροφή στο σπίτι. Επιζητάς τη Μύκονο το χειμώνα;

E.Z.: Πολύ θέλω να πηγαίνω το χειμώνα στο νησί να κάθομαι, έστω για λίγο, το χειμώνα, αλλά είναι η εποχή που δημιουργικά είναι καλή για το επάγγελμά μου και δεν μπορώ να τα αφήσω όλα, για να πάω στη Μύκονο. Είναι τέτοιος και ο χαρακτήρας μου που δεν μπορεί να πατήσει εύκολα το stop. Νοσταλγώ το νησί μου το χειμώνα. Γιατί η Μύκονος του χειμώνα, δεν έχει καμία σχέση με αυτή του καλοκαιριού. Άσε που είναι και λόγος να βαριέμαι το νησί το καλοκαίρι-κι αυτό με πληγώνει. Αγαπώ και είμαι δεμένη με τη Μύκονο, και ονειρεύομαι να κάνω πράγματα εκεί. Το μέρος μου, η έξοδος κινδύνου μου, είναι η Μύκονος. Είναι από τα ωραιότερα μέρη-ακούγεται τοπικιστικό-αλλά δεν είναι. Θα ήθελα να πάω αλλού και να δω τέτοια ομορφιά…όμως δεν μου έχει συμβεί! Στη Μύκονο συγκεντρώνομαι και ταυτόχρονα αδειάζει ο νους μου. Ξέρεις τί φως έχει το νησί; Το καλοκαίρι πηγαίνω-ευτυχώς ακόμη-σε σημεία που δεν είναι γνωστά στον πολύ κόσμο και ταξιδεύω στο απέραντο γαλάζιο και την ομορφιά των Κυκλάδων που απλόχερα έδωσε ο Θεός.

rejected: Πού σε φτάσανε οι έρωτες;

E.Z.: Στη ζωή ερχόμαστε για να ερωτευόμαστε. Όσο περνάνε τα χρόνια, το αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο. Χαίρομαι που είμαι ένας άνθρωπος που έγκαιρα σε αυτή τη ζωή αναζήτησε τον έρωτα και ήρθε. Ο έρωτας μου έφερε και δώρα, με ουσιαστικά συναισθήματα. Αναγνώρισα τον εαυτό μου, μέσα από το σύντροφό μου και τις επιλογές μου. Με έρωτα ταξίδεψα, πάτησα στα πόδια μου, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο έρωτας είναι ισχυρή κινητήριος δύναμη. Τον έζησα και φροντίζω να τον ζω τον έρωτα, αλλά όχι μόνο στα προσωπικά…ζω ερωτικά σε άλλη μορφή με τη δουλειά μου και τους συνεργάτες μου. Ίσως, η δουλειά μου είναι ο μεγαλύτερος έρωτάς μου. Προσπαθώ με το σπίτι μου και με τα αντικείμενα να ζω, τρόπον τινά ερωτικά. Ένα ποτήρι καφέ που θα φτιάξω, ένα ποτήρι κρασί που θα πιω…χώνω τον έρωτα και προκαλώ ερωτική διέγερση στο καθετί που καταπιάνομαι, γιατί είναι δύναμη και αύρα για την καθημερινότητα μου, αυτή η διάθεση.

rejected: Τελικά, ερωτευόμαστε αυτό που είναι ο άλλος απέναντι ή αυτό που νομίζουμε εμείς ότι είναι;  

E.Z.: Δεν ξέρω με σιγουριά να σου απαντήσω. Όσο περνάνε τα χρόνια ωριμάζω σε αυτό και θεωρώ ότι και η απάντηση μου θα αλλάζει συν το χρόνο. Σίγουρα, ο έρωτας έχει να κάνει με δικά μας στοιχεία που διαθέτουμε ή άθελα εντοπίζουμε στον απέναντί μας. Όπως και να το κάνεις, μαθαίνεις τον εαυτό σου και τις αντοχές σου. Όσο αυτό εξελίσσεται, τόσο πιο κοντινοί άνθρωποι έρχονται κοντά σου. Άσε δε, που στον έρωτα ακόμη πηγαίνω με τα μπούνια. Δεν κρατάω πισινές. Γνωρίζω ότι πρέπει να κρατάω πισινές. Παλαιότερα, δεν γνώριζα τί σημαίνει “πισινές”. Θεωρούσα ότι δεν υπήρχε λόγος να υπάρχουν πισινές. Τώρα ξέρω ότι χρειάζεται να προστατεύουμε τον εαυτό μας, λίγο. Οι άνθρωποι δεν έχουμε αντοχή για όλα. Κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που προκαλεί τη ζωή του να μου φέρει βιώματα σε όλα τα επίπεδα. Καλό είναι να μην με αφήνω έρμαιο των καταστάσεων. Και καλό είναι να γνωρίζω πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι καλοί, δίχως να σημαίνει ότι είναι κακοί. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων θα πρέπει να μας κάνουν να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Όχι να είμαστε επιφυλακτικοί-δεν πιστεύω καθόλου σε αυτή τη λέξη.

rejected: Ανήκεις στους ανθρώπους που κλείνεις εύκολα τους κύκλους σου; 

E.Z.: Δεν είμαι ένας άνθρωπος που εύκολα κλείνει κύκλους. Όταν έναν άνθρωπο τον έχω βάλει στη ζωή μου, τον κουβαλάω για πάντα. Συντρόφους, συνεργάτες, οικογένεια πάντα υπάρχουν στη ζωή-δεν βγαίνουν εύκολα από τους “κύκλους”. Είναι βέβαια και κάποιοι άνθρωποι που βγαίνουν έξω από μόνοι τους. Κάποιοι άνθρωποι εμφανίζονται, τους προσφέρεις και σου προσφέρουν αυτό που είναι να συμβεί και μετά εξαφανίζονται. Χάνονται, τελειώνει αυτό που είχαν να σου δώσουν.

rejected: Ποιό τραγούδι σου, άργησες να το “καταλάβεις” στις λέξεις, στο συναίσθημα; 

E.Z.: Εδώ και τρία χρόνια, είχα σταματήσει να λέω την “Αττική Οδό”. Δεν έβρισκα ενδιαφέρον να το τραγουδάω στο live. Στο φετινό πρόγραμμα, έκανα μια απόπειρα να το πω σε μια πρόβα, γιατί κάτι μου έκανε. Σε πληροφορώ πως νόμιζα ότι ήταν ένα τραγούδι που το είχα εξαντλήσει. Τώρα πια, είχα χαρά να το πω και το λέω. Περνάω ξανά καψούρα με την “Αττική Οδό”. Καψούρα που νόμιζα ότι μου είχε τελειώσει. Στη βαρεμάρα είχα περάσει μαζί της και όμως….μετά από καιρό, βλέπω ότι ένα τραγούδι ερμηνεύεται αλλιώς!

rejected: “Να πάμε μια βόλτα με μια σιγουριά, να κάνουμε λίγο όπως ήταν παλιά”…εσύ πώς αποδράς;

E.Z.: Με βόλτες στη πόλη. Όχι με μηχανάκι μόνο, αλλά και με τα πόδια. Με το μηχανάκι πάω πιο πολύ στη δουλειά. Αλλά, όταν έχω χρόνο παίρνω τα ποδαράκια μου και περπατάω στο κέντρο. Το απολαμβάνω να χάνομαι, να ξεχνιέμαι στα στενά της Αθήνας. Σε αυτή τη πόλη που ζούνε οι μόνοι, θαρρώ, από τη πόλη δεν λείπει κάτι. Οι άνθρωποί της έχουν ένα “ανικανοποίητο”. Δεν μας θεωρώ αχάριστους, έχουμε περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια, με ανασφάλεια, αναστάτωση και φόβο σε κάθε μας σκέψη και κίνηση. Ο άνθρωπος της πόλης, θέλει να κάνει κάτι και ταυτόχρονα εμφανίζονται στο νου του, χίλιες αρνητικές φοβίες για pause. Ζούμε την εποχή που απολογούμαστε για τα αυτονόητα. Αυτό μας έκανε να αλλάξουμε, όχι ρομαντικά και ηλίθια. Αλλά η στασιμότητα που βιώσαμε, αν γίνει αντιληπτή, μπορεί να μας πάει πλέον, παραπέρα. Είμαστε νέοι και νιώθω πολύ νέα ακόμα, όσο περνάνε τα χρόνια…ακούγεται χαζό, μα νιώθω ότι δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα και πρέπει να παλέψω για όλα. Είναι κρίμα για τα πιο νέα παιδιά-που το όνειρο τους σταματάει ένα “από γέννα” φρένο στη ζωή. Αν για μένα το “φρένο” είναι οδυνηρό, σκέψου για τους νεότερους. Δεν γίνεται να γεννηθείς έτοιμος. Δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη. Δεν γίνεται να μην πονέσεις. Τί πάνε να μας κάνουνε….αφού δεν γίνεται…Δεν γίνεται να μην μείνεις μόνος. Δεν γίνεται να μην απογοητευτείς. Είναι κάποια πράγματα που έρχονται και πρέπει να έρθουν.

rejected: Φοβάσαι τη μέρα που θα χαθεί το “πρωταγωνιστιλίκι” της σκηνής, ως “αρτίστα”; 

E.Z: Υπάρχουν στιγμές που αγωνιώ. Δεν το λέω ματαιόδοξα. Μου δίνει δύναμη και θάρρος η σκηνή, για να δοκιμάζω και πράγματα στη ζωή. Νιώθω ευγνώμων και δεν φοβάμαι να δουλέψω. Έχω μάθει να δουλεύω, έγινα καλύτερος άνθρωπος-όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Θα συνεχίσω να το κάνω, έχω αγωνία, αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου. Ο φόβος για μένα, είναι ο χειρότερος εχθρός μου. Ο φόβος με αποδυναμώνει και χάνω τα μεγέθη. Μπαίνω, κάποιες φορές, σε αυτόν, και ψάχνω τρόπο να τον απομακρύνω, για να ξαναέχω χαρά. Άσε, που ανήκω σε μια συνομοταξία ανθρώπων που επηρεάζομαι από τη γνώμη των άλλων και θα ήθελα να μην είμαι έτσι. Αλλά, δυστυχώς είμαι και πρέπει να το αποδεχτώ. Ζητάω και την κατανόηση των γύρω μου, να με προστατεύουν στο να μη χάνω χρόνο, να επηρεάζομαι από τους άλλους. Άσε που αν δω, αμφιβολία στο βλέμμα των οικείων μου, εκεί τη χάνω τη μπάλα επί προσωπικού. Επηρεάζομαι…

rejected: Ποιός είναι ο δικός σου “γεροπλάτανος”; 

E.Z: Γεροπλάτανος είναι οι ρίζες μας, ο Θεός με το τρόπο που πιστεύω και έχω ανάγκη να μη νιώθω μόνη μου σε αυτό το σύμπαν. Το συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζει τη παράδοση, τη πατρίδα μου, το νησί μου. Ο “γεροπλάτανος” είναι το παρελθόν μας, που πρέπει να υποκλινόμαστε για να μπορούμε έπειτα να πετάξουμε. Άλλωστε, αν δεν αναγνωρίσεις τις ρίζες σου, δεν ξέρεις ως που μπορείς να φτάσεις.

rejected: Μετά το Εθνικό Θέατρο, θα το συζητάμε για πολλά χρόνια, το πότε η Ελεονώρα θα καταπιαστεί με το θέατρο, ξανά; 

E.Z: Για να σου είμαι ειλικρινής, έχω συχνά προτάσεις για θέατρο. Είναι μεγάλο το κόστος της άρνησης. Δεν είναι ακριβώς ο δρόμος μου, και έχω άλλα που τρέχουν με δίσκους κ.λ.π. Αλλά περιμένω σαν τρελή, τη στιγμή που όλα συγκυριακά θα λειτουργούν στο να ξανακάνω θέατρο. Προς το παρόν, ήρθε στη ζωή μου, το σινεμά. Θα κάνω μια ταινία και το περιμένω με αγωνία και λαχτάρα. Είμαι σε φάση χοντρής μαθητείας και έχω χαρά!

rejected: Σε ποιά αυταπάτη πίστεψες;

E.Z: Οι αυταπάτες είναι δικά μου δημιουργήματα. Κάποιος πιστεύει πράγματα δίχως λόγο, φτιάχνει ένα πλαίσιο ή δεν έχει χρόνο να εξελιχθεί περαιτέρω-ζει μια αυταπάτη. Παλαιότερα το έκανα στον εαυτό μου. Πίστευα σε στερεότυπα κουτάκια….τα θέλω μου ήταν σε πλαίσια….αυτός ο έρωτας, έτσι η δουλειά, αυτή η μορφή συγκατοίκησης, έτσι η φιλία. Και τελικά, αυτό που πραγματικά θες, είναι πολύ πιο απλό. Κι είσαι και εσύ πιο ήσυχος. Γιατί όταν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, πλέκεις απαιτήσεις και για τους άλλους-από το σύντροφό σου ως την οικογένεια σου. Τις αυταπάτες, σε όσες έχω μπει, εγώ τις δημιούργησα. Οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου ήταν επιλογή μου-δεν μετάνιωσα για κανέναν που εισήλθε στον προσωπικό μου χώρο, επειδή νόμιζα πως θα είναι διαφορετικός. Ναι-ναι….όλες τις αυταπάτες μου, εγώ τις έφτιαξα….