Δεν μπορώ άλλο…μπάφιασα….της έστειλα μήνυμα στο messenger….”θα περάσω να σε πάρω, πάμε βόλτα”…ένα πενηντάευρο κρυμμένο στο συρτάρι, δε γαμείς, δεν θα σωθούμε με αυτό για καβάντζα….Καμάρα μέχρι Principal με τα πόδια….είχε κρύο το ποδαράτο, αλλά είχε και ζέστη το χέρι μου…το κρατούσες εσύ.

-Πού με πας;

– Όλα ΄γιναν για ένα καλοκαίρι, που δεν λέει να ΄ρθει…(γέλια)

-Τί λες, ρε μαλάκα;

– Ξέρεις ποιά τραγούδια βάζω στον ανηψιό μου, να κοιμηθεί; Το “Ελεφαντάκι”, το “μόνο ψέματα” του Φοίβου και τον παίρνει ο ύπνος με τραγούδια από “τη ταράτσα του Φοίβου”….

-Ναρκωτικά κάνεις; Τί λες;

-Κι είναι και ένα τραγούδι της Νεφέλης το “φόραγε κίτρινο σκουφί”, με το που ακούει αυτό ο Πανούλης, χαμογελάει…είναι μόνο δύο χρονών….κι ύστερα μόνος του, βρίσκει στο κινητό τη “Χαμένη Ατλαντίδα” της Φασούλη.

-Θες να μου πεις κάτι; Γιατί φτάσαμε έξω από το Principal;

“Εγώ που έχω περάσει αυτό το στάδιο, βγαίνω νύχτα, κοιμάμαι πρωί”…κι έτσι βρέθηκα μαζί της, μέσα στο μαγαζί, στο πάρτυ που διοργάνωσε για το κοινό η Kazandb κι ο Σάββας Δομόσογλου. Ο Μεντζέλος, τα νιάτα μας- “κι εσύ τώρα με ρωτάς, ποιές χτένισε ο Τρύφων Σαμαράς”;

Και ποτήρι στο ποτήρι, η Νεφέλη με τα λαϊκά της-έχεις ακούσει το δίσκο της; Φασάρα να τη πιεις σε βότκες και ρετσίνες, όλα τα κομμάτια του….το κορίτσι μου τους χάζευε…είχαμε καιρό να πάμε σε live. Aχ, κι ύστερα βγήκε εκείνος…”η Κική κάθε βράδυ”….ο Φοίβος που μεγαλώσαμε μαζί του. Σπαρίλες, βαρεμάρες, και πάντα στα ηχεία η “Καλλιθέα”.

Μεγάλωσα άμπαλος, αναποφάσιστος και γεμάτος ανασφάλειες. Στη Πρώτη Λυκείου με ρώτησε η φιλόλογος, γιατί λειτουργώ  έτσι, και της απάντησα “κυρία, ακούω Φοίβο”. Ακόμα γελάω με τη φάτσα της-νόμιζε πως μιλούσα για κάνα hit της Καιτούλας κι είχα μπλέξει με κακές παρέες. Άμπαλος, αναποφάσιστος και γεμάτος ανασφάλειες. Έτσι παραμένω. Έτσι σ΄αγάπησα. Και μάλλον, γι αυτό με θες κι εσύ. Μπύρες από το μπαρ, κινητά ξεφόρτιστα και γέλια με το κορίτσι. Σαββατάρα, λαιβάρα και τραγούδια που δεν θες να τελειώσουν. Κάτι κλήσεις της μάνας μου στο viber, ένας παλιός φίλος από αυτούς που σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται, στο insta μήνυμα- τους γείωσα. “Είχα ένα μικρό τρανζίστορ κι όλοι μου φωνάζαν κλείστο”…είχα και το βάσανό μου, δίπλα μου, να λικνίζεται πάνω στο φθαρμένο μου τζιν. Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος;

….Αρχίσαμε να χορεύουμε το Bolero. Θυμήθηκα νύχτες δίχως μάσκες, χωρίς μπατσικά στις γωνιές, όταν τη πρωτογνώρισα σε αυτές τις μεγάλες συναυλίες στο Δάσους, όπου κρέμονταν ο κόσμος σαν τα τσαμπιά από σταφύλια, ολούθε. Τη ρώτησα “ξες τη discotec;”  κι αρχίσαμε να χορεύουμε με πιάτο τη Σαλονίκη, σα να μην υπάρχει αύριο. Κι ήταν όλοι τους εκεί, “η Σοφία κι ο Σταμάτης, Πάνος, Στάθης και Καιτούλα, κι ο χαλίφης της Βαγδάτης”.  Νύχτωσε βαριά και δε θέλω να ξημερώσει. Χορεύουμε, φιλιόμαστε, θυμόμαστε, παίζει στο πλανήτη να είμαστε μόνο εμείς, όσοι χωρούσαμε στο Principal. Στη κοσμοθεωρία του Φοίβου, του Μεντζέλου και της Νεφέλης. Σκάει μύτη, ένας με μια φωτογραφική μηχανή….η Νεφέλη τραγουδά πως “όλα γίναν για ένα μεσημέρι που θα ΄μαστε μαζί”. Σκύβω, σε φιλώ, αναπνέω από παντού. Ρουθούνια, πνευμόνια, άκρα χεριών, ποδιών κι καρδούλα κάνει τάκα-τάκα πιο γοργά.

Γης μαδιάμ, η καρδιά, με το Φοίβο. Πότε θα ΄ρθει το καλοκαίρι; Μια άνοιξη περίμενα ο καριόλης και με έχει πηδήξει το ψολόκρυο. Μιλάμε για παραλίες, ήλιους, πεταμένα βράχια, ξεχασμένα απόμακρα ξερονήσια, ελεύθερο κάμπινγκ και λάμπουν τα μάτια μας….Ένα πάρτυ η ζωή, μας το λένε και οι τρεις, σε όλη τη διάρκεια του live. “Κι ύστερα, πάλι, μου λείπει η αγάπη, κι ύστερα πάλι πιο δυνατά η μουσική”…Όλη μου η ζωή, μια ντροπή. Άμπαλος, αναποφάσιστος και γεμάτος ανασφάλειες-το είπαμε; Μαζί θα ζήσουμε ότι μας απομένει, αν μένει κάτι. Θα βάζουμε στο spotify τα τραγούδια του Μεντζέλου, της Φασούλη και του Δεληβοριά και θα είμαστε ευτυχισμένοι. Επτά νότες και λίγες λέξεις τραγουδισμένες….δεν αρκούν για μια νηνεμία; Πόλεμοι, σελφ τεστ θετικά, αναδουλειές, ακεφιές, όλα παλεύονται όσο έχω εσένα και τα τραγούδια μου.
Ξημέρωσε. Είχαμε φύγει από το Principal. Καμάρα στον έβδομο όροφο της Πρασακάκη. Ήταν Κυριακή και ξυπνήσαμε αγκαλιά. Κι ήταν ωραία…βάζω καφέ και μουσική…”αν ζούσαμε σε άλλη εποχή”…