Από παιδί είχα ένα χάρισμα… να μετατρέπω την κάθε αδυναμία και το κάθε στραβοπάτημά μου σε χορευτική φιγούρα. Τώρα, όμως, οι ρυθμοί μου έχουν αλλάξει. Αντί να πιάνω τη ζωή από το φόρεμα και να χορεύω μαζί της ένα ατίθασο αργεντινίκο τάνγκο, περιορίζομαι στο να λικνίζομαι γύρω της αργά σε ένα βελούδινο βαλσάκι. Και κάπου εκεί εμφανίστηκες εσύ, σαν σε σκηνή φωτισμένη με ‘κείνο το δραματικό θεατρικό φως του νου. Η μουσική να δυναμώνει απ’ τα ηχεία και ο κόσμος να εξαφανίζεται με τ’ ανοιγόκλεισμα των ματιών. Πλάσματα ερωτευμένα είμαστε με τα κύματα των ωκεανών και τον έναστρο ουρανό.  Τόσο αλλόκοτα ίδια. Αντικρίζαμε τη θάλασσα μέσα στο σούρουπο… και στις ιριδίζουσες αντανακλάσεις των κυμάτων βλέπαμε τις σκιές μας να χορεύουν … και έτσι μ’ ένα μοναχά λίκνισμα μοιραστήκαμε το χάος των ψυχών μας.