Δεκέμβρης. Γυρίζει μόνος του από τη δουλειά. Εκείνη έχει μήνες να τον περιμένει. Έχει νυχτώσει και παρατηρεί το απέναντι σπίτι . Στόλισαν για Χριστούγεννα. Μα καλά, πότε ήρθαν; Εκείνος πνίγεται, δεν έχει χρόνο. Πού χρόνος για στόλισμα; Εντάξει, δε θέλει κιόλας. Ίσως φοβάται να ανοίξει το κουτί, μη τυχόν και πεταχτούν από μέσα χιλιάδες στιγμές. Φοβάται ότι μπορεί να μετανιώσει. Και σιχαίνεται να μετανιώνει. Όχι. Σιγά. Δε θα μετανιώσει. Είναι πάντα σίγουρος για τις επιλογές του. Το ανοίγει. Στολίζει μόνος του. Δεν ήταν τόσο άσχημα τελικά. Δεν την έχει ανάγκη. Λίγο πριν μαζέψει τα άδεια κουτιά, βρίσκει το γράμμα της. Λυγίζει.

Κάπου εδώ ο σκηνοθέτης τον δείχνει μέσα στο αμάξι, να οδηγεί ως το σπίτι της, να της χτυπά την πόρτα κι εκείνη να πέφτει στην αγκαλιά του. Και ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μα η ζωή δεν είναι ταινία. Κι αυτός προτιμά να μείνει μόνος, αγκαλιά με τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες, αγκαλιά με το φόβο του. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε παράξενοι. Φοβόμαστε και αποφεύγουμε ό, τι μας κάνει να αισθανόμαστε έντονα. Ότι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Και τρέχουμε μακριά του, μέχρι -τουλάχιστον-  να πέσουμε με τα μούτρα, αδύναμοι πια να αντισταθούμε. Πού να τρέχει τώρα; Μπορεί να έχει βγει, ή να του ανοίξει άλλος (!), ή ίσως έχει πάει ταξίδι και λείπει από την πόλη. Μένει μόνος του, σκέφτεται πολύ, μέχρι να αποκοιμηθεί στον καναπέ.

Εκείνη, αναπολώντας στιγμές, γράφει και φέτος, όπως συνηθίζει, γράμμα στον Άη-Βασίλη. Φέτος κάτι του ζητάει. Μόνο που αυτό το γράμμα, εκείνος δεν θα το διαβάσει ποτέ.