-Μα… μιλάς με σιγουριά. Πώς ξέρεις ότι φέτος δεν θα μας αγνοήσει;

-Εμπιστεύομαι τους ποιητές. Πάντα εκείνοι ξέρουν κάτι παραπάνω. Πάντα βλέπουν κάτι παραπάνω.

-Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

-Εκείνοι την περιμένουν, ξέροντας πως θα ‘ρθει. Ξέρουν πως θα βρει σχισμή στο πεζοδρόμιο, και θα φυτρώσει ένα λουλούδι. Ξέρουν πως τα πουλιά θα μας ξυπνούν πριν ξημερώσει. Ξέρουν πως δύο νέοι κρυφά θα φιληθούν, σ’ ένα ανθισμένο πάρκο. Μια κόρη όμορφη θα πλέξει ένα στεφάνι, δυο ερωτευμένοι για πρώτη φορά θα πουν ότι  ζουν. Ξέρουν πως όταν ξεπροβάλει η άνοιξη, κι ας μοιάζει η μισή σαν όνειρο, θα ξεχάσουμε όλα τα περασμένα. Ξέρουν, ακόμα, πως όσο κι αν αργήσει ο ήλιος να βγει, το φως του θα διώξει τις πίκρες όλες- δε θα’ χουν θέση οι πίκρες εκεί. Και -τέλος-  ξέρουν, και γι’ αυτό είναι μάλιστα σίγουροι, πως θα έρθει όταν εμείς τη φέρουμε. Όταν βγούμε έξω και τη δούμε. Γιατί αυτή εκεί είναι. Μένει να ανοίξουμε το παράθυρο- ή έστω το φεγγίτη.

-Λες να αργήσει;

-Έρχεται. Το λεν οι ποιητές. Εκείνοι ξέρουν. Πού πας;

-Ν’ ανοίξω το παράθυρο.