Δεν ξέρω αν είσαι από τους ανθρώπους, που όταν ακούν τη φράση «ανέβηκα στο τάδε βουνό το σουκού» φαντάζονται το Σαμ και το Φρόντο να σκαρφαλώνουν τη σκάλα της Μόρντορ, πάντως εγώ είμαι. Ήμουν, μέχρι πολύ πρόσφατα τουλάχιστον. Τώρα απλά, φαντάζομαι τη σκηνή που αράζουν μέσα στο δάσος και ο Σαμ μαγειρεύει στο τσουκάλι και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να το κάνω κι εγώ.

Τέλος πάντων, πριν ξεκινήσω να σου περιγράφω τις περιπέτειές μου, ελπίζω αυτό το άρθρο να σε βρίσκει υγιή και ασφαλή με όποιον τρόπο το αισθάνεσαι κι αν όχι, εύχομαι σου δώσει λίγο θάρρος.

Μια νύχτα, λοιπόν, του καλοκαιριού, αποφασίσαμε με την παρέα να κάνουμε μια ΜΕΓΑΛΗ πεζοπορία σε βουνό και να μείνουμε με σκηνές. Σημείωσε σε αυτό το σημείο, ότι το πιο ψηλό σημείο που έχουμε φτάσει είναι στο Χορτιάτη που πηγαίνουμε για βόλτα. Ο μόνος που έχει περπατήσει σε υψόμετρο ΜΕ πράγματα στην πλάτη ήταν το αγόρι μου που ήταν στα ΛΟΚ στις ειδικές δυνάμεις. Σε πρώτη σκέψη, λέμε για Δρακόλιμνη Τύμφη, την πιο γνωστή και περιβόητη που θέλεις πέντε ώρες ανάβαση. Σε μια δεύτερη σκέψη λέμε, μήπως να κάνουμε κάτι πιο βατό; Ο Στέλιος σε αυτό το σημείο προτείνει τη Δρακόλιμνη Σμόλικα που είναι μιάμιση ώρα ανάβαση από το καταφύγιο που μπορείς να πας με αμάξι. Λέμε κομπλέ, ΤΟ ‘ΧΟΥΜΕ!

(Αν παίζαμε σε ταινία, εδώ θα έμπαινε σκηνή με τον Σμόλικα να γελάει.)

Το είπαμε και έγινε. Ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας, εξοπλιστήκαμε με ένα σωρό πράγματα και πολύ νερό (που τζάμπα δεν πάει σίγουρα, αλλά είναι αμέσως αμέσως 2 λίτρα μέσα στο σάκο), σκηνές, sleeping bag, υποστρώματα, φαγητά, μέχρι και γκαζάκι! Σηκωθήκαμε στις 6 το πρωί, φορτώσαμε και φύγαμε. Φτάνουμε στο καταφύγιο μετά από 5 ώρες ταξίδι, φορτωνόμαστε σακίδια και ξεκινάμε δυναμικά για την απόλυτη ταλαιπωρία. Νομίζω δεν κάναμε ούτε 5 μέτρα και τα πρώτα σημάδια ιδρώτα και κούρασης φάνηκαν στο δρόμο μας. Τα σακίδιά μας ήταν πολύ βαριά και ο δρόμος πολύ ανηφορικός (χελόοοου ανεβαίνετε βουνό). Ο λοκατζής της παρέας έκανε τα μαγικά του και έδεσε τα σακίδια της παρέας λίγο καλύτερα για να ενοχλούν όσο το δυνατόν λιγότερο. Για να μην στα πολυλογώ, αυτήν την βατή απόσταση της μιάμισης ώρας, των τεσσάρων χιλιομέτρων την κάναμε σε δυόμιση ώρες με την ψυχή μας να έχει ιδρώσει και τους μυς μας να έχουν τεντωθεί. Φτάσαμε, στήσαμε σκηνές, αλλά το βράδυ εκεί πάνω ο αέρας ήταν άλλου επιπέδου. Έφτασε τα 8 μποφόρ και τους 16 βαθμούς η θερμοκρασία. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός, που έσπασε δύο σκηνές. Με τη βοήθεια της αγίας πατέντας του λοκατζή μας, προσπάθησαν να κρατήσουν έστω μία όρθια, για να μπορέσουν να προστατευτούν από τον αέρα και το κρύο. Κι έτσι κάποιοι άυπνοι, κάποιοι διψασμένοι, κάποιοι πονεμένοι σηκωθήκαμε όπως όπως το πρωί, μαζέψαμε και αρχίσαμε την κατάβαση.

Αυτή είναι η μία εκδοχή.

Σου είπα ότι εύχομαι να πάρεις θάρρος από εδώ, περίμενε κάπου το πάω.

Όπως σου έγραψα στην αρχή, ήμασταν άμαθοι σε κάτι τέτοιο. Το πιο ψηλό σημείο που είχαμε περπατήσει ήταν στο Χορτιάτη (αυτό που σου είπα να σημειώσεις) και παρ’ όλα αυτά ξέρεις τι; ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!

Μπορεί να ανεβαίναμε αργά και να κάναμε πολλές στάσεις, να κουβαλούσαμε τόσο βάρος και να είχαμε ιδρώσει μέχρι αηδίας αλλά συνεχίσαμε και φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Να σου πω και κάτι άλλο; Η θέα από εκεί πάνω δεν περιγράφεται. Αυτή ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Όσες φωτογραφίες και να δεις αυτό που νιώθεις εκεί πάνω, δεν θα το δεις. Είναι εμπειρία ζωής και ένα βίωμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η φύση, η δύναμη του αέρα, τα χρώματα, η θέα∙ νιώθεις τόσο μικρός εκεί πάνω και τόσο μοναδικός. Και θα σου πω και κάτι ακόμα, σε όλη τη διαδικασία υπήρχε ο χαβαλές, μοιραστήκαμε φαγητό, το βράδυ πάνω στη λίμνη αράξαμε όλοι μαζί σε μία σκηνή ο ένας δίπλα στον άλλον, ήπιαμε τσίπουρο, το πρωί όταν κατεβήκαμε στο καταφύγιο φάγαμε ομελετάρα και ήπιαμε καφέ, στην επιστροφή σταματήσαμε στο Μέτσοβο για φαγητό, είδαμε πόσα μέρη στη διαδρομή μας με το αμάξι, μοιραστήκαμε την αδυναμία μας και τη δύναμή μας.

Και εκτός που είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, είμαι ακόμα πιο περήφανη για την παρέα. Δεν βλέπουν τώρα το καλό που τους έκανε αυτή η εμπειρία, αλλά τους αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!

Θεωρώ ότι εμπειρίες σαν αυτή έχουν να μας διδάξουν πολλά πράγματα. Είναι καλό να ζοριζόμαστε και να δοκιμαζόμαστε που και που, να βγαίνουμε από τη βόλεψή μας και να εκθέτουμε τον εαυτό μας εκεί έξω. Μαθαίνουμε τις δυνάμεις μας και τις αδυναμίες μας. Μαθαίνουμε τι είναι απαραίτητο και τι είναι περιττό, πως να προστατεύουμε και πως να προστατευόμαστε. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μαθαίνουμε πως είμαστε πιο ανθεκτικοί απ’ όσο νομίζουμε. Είναι τρομερή η δύναμη που έχουμε μέσα μας και ακόμα πιο τρομερό ότι δεν την αξιοποιούμε.

Το κακό έχει πολλά ονόματα και πολλούς τρόπους να τρυπώνει μέσα μας: αποξένωση, αμάθεια, φασισμός, σεξισμός, εκμετάλλευση, φτώχεια, αδικία, φόβος, ψεύτικες ανάγκες, ανασφάλεια κλπ κλπ. Το καλό είναι καλό και όλοι το ξέρουμε κι εσύ το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι για αποδείξει ότι είναι καλό. Ξέρεις πόσο καλό σου κάνει να πηγαίνεις μια βόλτα στη φύση, να κοιμάσαι όση ώρα έχεις ανάγκη, να τρέφεσαι σωστά, να βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου, να έχεις μια αργή μέρα ή μια αργή στιγμή μέσα στη μέρα να απολαύσεις, να αφουγκραστείς, να ησυχάσεις.

Έτσι κι εγώ γράφω όλο αυτό, όχι για να σου πω να πας μέχρι τη Δρακόλιμνη του Σμόλικα για να βρεις ησυχία. Να πας δηλαδή, γιατί είναι πανέμορφα, να προσέξεις τον εξοπλισμό σου και να έχεις καλή σκηνή αν θέλεις να μείνεις πάνω αλλιώς τα παιδία στο καταφύγιο είναι πολύ μερακλήδες, έχουν ρίξει πολλή προσωπική δουλειά είναι νέοι, φουλ ορεξάτοι και βοηθητικοί και το καταφύγιο είναι ένα κουκλί!

Το νόημα είναι αλλού και νομίζω πως το έχεις πιάσει και δεν με χρειάζεσαι άλλο. Αν όχι ξαναδιάβαζε!

Μετά από αυτό το Σαββατοκύριακο, το μόνο που νιώθω είναι ευγνωμοσύνη και το μόνο που σκέφτομαι είναι, ότι την επόμενη φορά θα είμαι καλύτερα προετοιμασμένη!

Αφιερωμένο στους:

Γιάννη

Κωνσταντίνα

Στέργιο Β.

Στέργιο Α.

Στέλιο

και στον Κοσμά μου