Δεν πίστεψα ποτέ στα ετερώνυμα, μα σε ερωτεύτηκα κι αυτό ήταν από μόνο του αρκετό. Ο έρωτας αναθεωρεί τα πάντα, έστω και προσωρινά. Κι αν θα μπορούσε τελικά…; Κι έτσι σε εμπιστεύτηκα. Ίσως κάτι να ήξερες παραπάνω. Μα κι αν δεν έβγαινε, ακόμα κι από την αρχή να ήξερα πως δεν θα μπορέσει, πάλι δε θα τολμούσα να σε αρνηθώ. Θα ρίσκαρα τα πάντα ακόμα και για την απειροελάχιστη πιθανότητα να μπορέσουμε…
Διαφορές, πολλές διαφορές και κάπου εκεί ανάμεσά τους, ασταμάτητη προσπάθεια να τις γεφυρώσουμε. Κάποιες μπορέσαμε. Κάποιες φορές ήμασταν ευτυχισμένοι, όχι βέβαια ταυτόχρονα, ποτέ ταυτόχρονα, μια ο ένας παραπάνω, μια ο άλλος… ανάλογα ποιός είχε υποχωρήσει πιο πολύ, ανάλογα ποιός προσπάθησε να αλλάξει τη φόρμα του. Εσύ προσπαθούσες να στριμώξεις την τρέλα μου μες στα κουτιά σου, εγώ να λειάνω τις αιχμηρές γωνίες σου… Μα πώς θα μπορούσε…;
Κάποιες φορές απλώναμε τα χέρια και νόμιζα πως κοντεύουμε, άλλες πάλι μου φαινόσουν τόσο μακριά, απέναντι, και μεταξύ μας το κενό, χωρίς γέφυρα. “Δε με γεμίζεις” είπες κι έφυγες. Να σε γεμίσω..μα πώς θα μπορούσα; Αφού εγώ ήθελα να σε αδειάζω. Κάθε βράδυ, μετά τη δουλειά, να πετάω από πάνω σου όλη τη δύσκολη μέρα. Να σε χαλαρώνω ακόμα και με την ερώτηση που δε χρειάζεται να σου κάνω. Να απολαμβάνεις τη σιωπή μας, χωρίς αμηχανία. Να μη χρειάζεται να εξηγούμε, να αναλύουμε, να αρκεί ένα βλέμμα. Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να ηρεμείς. Να πέφτουν οι σφυγμοί σου μόλις με ακουμπάς και να αποκοιμιέσαι δίπλα μου, σαν μικρό παιδί. Να αδειάζει το μυαλό σου και μόνο από τη μυρωδιά μου. Να σε αδειάζω ήθελα…
